Hollen we onszelf niet voorbij?

De vrouwen hebben vandaag, 8 maart, alle reden om te feesten. Niet alleen omdat het Internationale Vrouwendag is, maar ook omdat niemand er nog omheen kan dat de emancipatiebeweging de afgelopen jaren vruchten heeft afgeworpen (zie ook omslagverhaal, blz. 40). Op vele vlakken heeft de man zijn gelijke gevonden in de vrouw. Als feministische groeperingen het zelfbeeld van de huisvrouw die achter haar man staat nog niet hebben aangetast, dan hebben de vrouwelijke collega’s van die man dat wel gedaan.

Maar er is ook een schaduwzijde: een vrouw moet vandaag werken, ze moet presteren en ze moet een carrière opbouwen. We kunnen dan ook de vraag stellen of wij, vrouwen, onszelf niet aan het voorbijhollen zijn. Niet elke vrouw heeft de ambitie om een toppositie in het bedrijfsleven of de administratie te bekleden. En het is hoegenaamd niet zeker dat de zogenaamde positieve discriminatie, het ‘opgelegde’ evenwicht tussen mannen en vrouwen in de zakenwereld, wel de realiteit weerspiegelt.

Voor elke nieuwe kans wacht vrouwen immers een bijkomende verantwoordelijkheid. En die verbreekt vaak de balans tussen carrière en gezinsleven. Want hoezeer we de verworvenheden van de afgelopen jaren ook moeten toejuichen: vrouwen mogen hun biologische rol niet uit het oog verliezen. Of is het normaal dat een vrouw haar zwangerschap uitstelt tot haar veertigste wegens haar carrière? Want zo werkt het vandaag: een vrouwelijke manager die volop haar carrière aan het uitbouwen is, kan het zich niet veroorloven om zwanger te worden. Dat kan het feminisme toch niet voor ogen hebben gehad toen ze de strijd aanvatte.

De feministische beweging heeft de voorbije decennia heel wat mogelijkheden gecreëerd voor de vrouw. Maar wordt er niet overdreven? Sommige bewust kinderloze carrièrevrouwen klagen vandaag de voordelen aan die bedrijven aan hun collega’s-moeders verlenen. Begrijpen zij de termen emancipatie en feminisme verkeerd? Of slaken ze een noodkreet omdat ze zich opeens ervan bewust zijn dat ze een deel van hun leven hebben gemist?

Feit is dat elke vrouw haar eigen weg moet zoeken, binnen de mogelijkheden en beperkingen die ze heeft. Niet elke vrouw kan of wil een rol in de hoogste kringen spelen. Zoals ook niet elke man dat kan of wil.

An Goovaerts