Hoe Steve Stevaert zich onmisbaar maakt

Alhoewel de groene partijen zich de jongste maanden behoorlijk onbekwaam tonen om op een ernstige manier deel te nemen aan het beleid, blijven vrij veel tenoren binnen paarsgroen dromen van een voortzetting van het experiment- Verhofstadt I. Dat gevoel leeft zeker bij de Vlaamse socialisten, die vooral onder impuls van vice-premier Johan Vande Lanotte zelden zo zwaar doorwogen op de werking en de resultaten van een regering als de voorbije vier jaar. De SP. A bereikte een beleidsimpact die de electorale draagkracht van de partij vele malen overtreft.

Vraag is of na de recente bekendmaking van de electorale programma’s van zowel de PS van Elio Di Rupo, als van de VLD van Guy Verhofstadt en Karel De Gucht er überhaupt nog een haalbare manoeuvreerruimte bestaat tussen rood en blauw om tot een geloofwaardig regeringsproject te komen. Uiteraard maken we dezer dagen de klassieke pre-electorale oefeningen in schijnboksen mee. Partijen verkondigen nagenoeg om het even wat als ze denken daarmee stemmen te vangen. Toch lijkt het water tussen PS en VLD stilaan te diep. Het gaat dan vooral om de fundamentele uitgangspunten van het sociaal-economisch beleid.

Meer dan ooit willen de Waalse socialisten aantonen dat ze totaal geen waarde hechten aan de vrije markt als basisordening voor het sociaal-economische leven, terwijl de Vlaamse liberalen dat geloof nu juist meer dan ooit wél huldigen. De VLD wil via belastingverlagingen het economisch weefsel versterken, de werkgelegenheid aanzwengelen en finaal ook de sanering van de openbare financiën doortrekken. De PS wijst evenwel elke vorm van verdere lastenverlagingen af. Integendeel, de PS wil belangrijke nieuwe kapitaalbelastingen invoeren. Ook een verdere verlaging van de sociale-zekerheidsbijdragen zijn niet langer bespreekbaar voor de partij van Elio Di Rupo. De PS wil tevens een substantiële verhoging van het aantal ambtenaren en een onmiddellijke verhoging van de middelen voor de sociale zekerheid met 5 miljard euro per jaar. Zelfs bij de Waals-liberale MR begrijpt men niet goed waar zoveel demagogie eindigen moet. Elio Di Rupo wil vooral zijn linkerflank afdekken om Ecolo geen kans te gunnen via het sociaal-economische goed te maken wat ze inzake hun groen programma helemaal niet konden realiseren.

De verkiezingsprogramma’s van VLD en PS leggen nu open en bloot op tafel wat tijdens vier jaar Verhofstadt I steevast sluimerde als splijtstof voor paarsgroen: de fundamenteel verschillende uitgangspunten van links en rechts inzake het economisch beleid. Guy Verhofstadt heeft, soms zelfs op een verdienstelijke manier, getracht water en vuur te verzoenen. De eerste keer lukte dat nog een beetje, maar een verlenging van die poging is een doodgeboren kind. Een meerderheid binnen de VLD gelooft in de vrije markt en wil een beleid dat constructieve impulsen uitstraalt in die richting. De linkerzijde – zeg maar PS, Ecolo en Agalev – gelooft helemaal niet in de vrije markt en verwacht veel meer heil van etatisering en interventionisme. De SP.A zit daar opportunistisch tussenin. Wat de Vlaamse socialisten meteen vrijwel incontournable maakt voor de coalitie na de verkiezingen van 18 mei, zeker nu stemmenprijsbeest Steve Stevaert als kersverse voorzitter de partij nationaal op sleeptouw kan nemen.

Johan Van Overtveldt