Hiep Hiep Herman

An Goovaerts An Goovaerts is redacteur bij Trends

Wie de afgelopen week niet trots was Belg te zijn, mist vaderlandsliefde. Herman Van Rompuy heeft het geschopt tot de eerste president van Europa. We moesten wel overlopen van enthousiasme, want in de rest van Europa en de wereld vierde vooral het negativisme hoogtij. Waarom zijn we ook weer zo blij? Omdat Van Rompuy ons land op de wereldkaart zette. Omdat hij moet aantonen dat België politiek toptalent in huis heeft. Dat België een voorbeeld is van politieke wanorde en instabiliteit, mag de pret niet bederven. Van Rompuy is een intelligente man die de persoonlijke beledigingen uit de buitenlandse pulppers niet moet pikken. Maar zijn bijna heiligverklaring in eigen land mist raakvlakken met de realiteit.

Van Rompuy heeft als premier de vrede bewaard, een pleister geplakt op de institutionele en budgettaire zweer, maar hij heeft de wonde niet verzorgd. Zijn vertrek was nog maar enkele seconden bekend of Brussel-Halle-Vilvoorde haalde weer de krantenkoppen. Het land werd meermaals weer failliet verklaard. Van Rompuy heeft niets gedaan om de fundamentele problemen op te lossen die dit land teisteren. Het nietsdoen van Van Rompuy was niet de slechtste strategie. Alle rede was verdwenen en de emotie regeerde het federale land en de deelstaten. De ex-premier heeft een gewapende vrede kunnen installeren en zo de regering kunstmatig in leven gehouden. Dat mag een verdienste heten, maar toch geen grote. Want de problemen zijn niet weg. Hij heeft ze niet meer ter sprake gebracht en zijn opvolger krijgt ze als een boemerang in het gezicht.

Het gros van de bevolking ligt niet wakker van Europa en dus ook niet van zijn president. Europa blinkt niet uit in transparantie en weet zichzelf moeilijk positief in de belangstelling te werken. Mede dankzij de lidstaten, die het niet nalaten om Europa als boeman of als zondebok naar voren te schuiven in hun eigen campagnes. Komt er op de bevolking een wet af die niet echt scoort in populariteit, dan wordt Europa met de vinger gewezen. De impact van Europa wordt te vaak onderschat. Op sociaaleconomisch vlak beslissen de Europese regelgevers steeds meer over de toekomst van bedrijven en consumenten. Met behoorlijk ingrijpende gevolgen. Vraag dat maar aan de topmensen van KBC en Dexia.

Aan de andere kant werd de voorbije maanden pijnlijk duidelijk hoe weinig macht Europa heeft om de fundamentele vraagstukken op te lossen. Economisch protectionisme heeft in Europa zijn tweede adem gevonden. Hoever waren sommige lidstaten gegaan met een tweederangsfiguur als eurocommissaris van Mededinging en niet Neelie Kroes. Als iemand Europa beschermd heeft tegen haar eigen leden is zij het wel. De economische crisis toonde haarscherp dat Europa de flexibele organisatie, de politieke wil en het inzicht mist om snel en kordaat probleemsituaties te bekampen. De Europese Commissie trekt nu het Opel-dossier naar zich toe. Het is bang afwachten hoe sterk en eensgezind de onderhandelaars in hun schoenen staan.

Van Rompuy stelde bij zijn aanstellingsrede zijn Europese missie als volgt voor: “Zonder respect voor diversiteit zullen wij nooit onze eenheid kunnen opbouwen. Dat beginsel zal ik altijd in gedachten houden… Ik vind dat ieder land als overwinnaar uit de onderhandelingen moet komen. Als voorzitter van de Raad zal ik naar iedereen luisteren en zal ik ervoor zorgen dat onze besprekingen voor iedereen resultaten meebrengen.”

Indien Van Rompuy wil dat alle 27 leden als overwinnaars uit de onderhandelingen komen dan hebben we slecht nieuws voor hem. Onmogelijk. Europa moet het algemeen belang dienen om op termijn welvaart te creëren voor elke individuele lidstaat. Het moet daarbij het roer niet overnemen van de verschillende naties, maar wel het kader scheppen dat de slagkracht van bedrijven en consumenten groter maakt en nationale regeringen de ruimte geeft extra initiatieven te nemen. Dat betekent dat beslissingen nodig zijn die sommige lidstaten op korte termijn pijn doen, maar het geheel versterken. En dat niet iedereen elke keer als winnaar uit de bus kan komen.

Van Rompuy stuurt aan op compromissen. Compromissen zijn soms de beste oplossing. Maar België toont de jongste jaren aan dat compromissen even vaak leiden tot situaties waar niemand beter van wordt en dat ze de echte problemen niet oplossen. Compromissen zijn soms een onderdeel van een verrottingsstrategie. Europa heeft met Van Rompuy gekozen voor een Belg en een Belgisch compromis. De winnaar zal niet Europa zijn.

DE AUTEUR IS HOOFDREDACTEUR.

An Goovaerts

Compromissen zijn soms een onderdeel van een verrottingsstrategie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content