HET MILIEU IS WEER EENS DE DUPE

Op een vervuilde site van Tessenderlo Chemie (17 ha) in Grimbergen liggen de saneringswerken stil. Het chemisch bedrijf wacht geduldig op de uitvoeringsbesluiten van het bodemsaneringsdekreet. Zonder officiële richtlijnen is deze schoonmaakoperatie (met een budget van 200 miljoen frank) niet rechtsgeldig. Of : hoe een stuntelende overheid haar eigen nobele plannen telkens weer de nek omwringt en zelfs het omgekeerde effekt veroorzaakt.

De Vlaamse regering buigt zich pas volgende week over de ontwerpteksten terzake, die nochtans al op 29 april ’95 wettelijk goedgekeurd werden. Daarna gaat het dossier “bij hoogdringendheid” naar de Raad van State, maar ook deze procedure kan lang aanslepen. Ondertussen rotten de black points ongestoord verder (zie Trends van 20 februari ’95).

Juridische en technische problemen stapelen zich op. Critici betwijfelen zelfs of de Vlaamse overheid wel de wettelijke bevoegdheid heeft om afwijkende aansprakelijkheidsregels op te leggen. Hierbij verwijzen zij naar een recent arrest van de Raad van State, dat het Waals afvalstoffendekreet vernietigde om voornoemde redenen.

Ook de voorziene dwangmaatregelen zijn een soep. De Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij (Ovam) beschikt niet over de nodige middelen noch manschappen (12 ambtenaren) om haar kontroletaak te kunnen waarmaken. Zelfs curatoren zitten met de handen in het haar. Volgens de letter van de wet moeten zij, als exploitant van de vennootschap in faling, opdraaien voor de sanering. Als er geen vrijstellingen voorzien worden, zal niemand nog de funktie van curator willen aanvaarden.

Als eerste korrektie heeft Milieuminister Theo Kelchtermans de invoering van een verplicht bodemattest voor de overdracht van alle gronden uitgesteld voor onbepaalde tijd. Dat is echter niet genoeg. De overheid zal noodgedwongen nog een aantal bijsturingen moeten doorvoeren, vooraleer de naar schatting 9000 gifbelten in Vlaanderen daadwerkelijk aangepakt kunnen worden.

Het bodemsaneringsdekreet, officieel van kracht sinds 29 oktober ’95, werkt in de praktijk nog altijd niet. De onzekerheid bij partikulieren en bedrijven is groot ; dit werkt verlammend op de sektor. In plaats van allerlei wetten snel door het parlement te jagen, zou de regering haar huiswerk grondiger moeten maken. Door slappe wetten uit te vaardigen en achteraf de gaten te stoppen (denk aan de ekotaks en de koördinatiecentra) verliest men veel tijd, geld en goodwill. Daar varen alleen juristen wel bij. En het milieu is weer eens de dupe.

E.P.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content