Het land van de woede

Ze zijn het door en door beu. De woede van almaar meer ondernemers breekt door de dijken van de schone schijn, het soi-disant respect voor de Wetstraat en de verdraagzaamheid ten overstaan van de groeiende antimarkt- en anti-ondernemersmentaliteit van ACV en ABVV. Neem daarbij CD&V, dat amper wil verbergen dat het een bijhuis is van het ACW, net zoals de sp.a dat is van het ABVV. En dan spreken we nog niet over de polito-syndicale kongsi PS-FGTB-cdH. De borreltafel is geen laboratorium, toch is dat meubel vandaag de perfecte klankkast voor de onlust van 95 procent van onze bedrijfsleiders. ‘t Zal er nog van komen dat de ideale schoonzonen, onder wie minister-president Kris Peeters, publiek ook het verwijt van natte dweil naar het hoofd krijgen, waarop iedereen gemaakt verontwaardigd doet én in zijn binnenste jubelt: “Touché”.

Luc De Bruyckere van Voka, Karel Van Eetvelt van Unizo en Guido Beazar van VKW zijn de officiële treurzangers. Hun toespraken, interviews, polemieken op de radio behoren bij het vak van Goedman van het bedrijfsleven. Als het trio sombert, hoort dat in een crisistijd bij hun opdracht. Hun respectieve verenigingen en studiediensten produceerden decennium na decennium oproepen en waarschuwingen over de neergang van het ondernemen. Dat ongenoegen klotst nu hoger door anderhalf jaar economisch debacle en politiek non-beleid. U hoeft zich niet te overtuigen door het bezoeken van de archieven van Voka, Unizo en VKW. U weet dat het klopt, en zelf heeft u ongetwijfeld restanten op zolder liggen van varianten van ‘Vlaanderen in Actie’ of ‘Actie in Vlaanderen’ of ‘Vlaamse actie in Noord-België’ of ‘Kleurig Vlaanderen’ of binnenkort ‘Ik Doe’. Alleen reclamemakers varen er wel bij.

Laten wij berustend stellen dat dit hoort tot de liturgie. Daartoe behoort eveneens al het wijwater en spraakwater dat de Lissabon Agenda veroorzaakte. In 2010 zou de Europese Unie tot de absolute technologietop behoren. Lacht u mee? In wind verkopen is de EU even straf als Belgische en Vlaamse regeringen.

Niet tot de liturgie behoort het steeds woedender spreken van de basis, van ondernemers zonder mandaat van hun vrienden en relaties in het bedrijfsleven of van hun leden. Jan De Nul opende recentelijk de rij. In steno: België is geen sikkepit waard Als hij zijn baggerschepen moet beschermen tegen piraterij voor de kust van Somalië betrouwt hij op de huurlingen van vechtjassenbedrijven, niet op de tricolore piotten. Ivan De Witte componeert in een haast verse column een gelijkaardige lamentatie. De hoofdvogel schiet Herbert Noichl af, CEO van Van Genechten Groep uit de Kempen. De Tiroler in Turnhout klaagt over de domme vakbonden, onze zachtaardige – tot op het laffe – manier van communiceren, en het falende beleid.

Jan De Nul kan vrijuit spreken want hij verdient zijn geld buiten de grenzen, Ivan De Witte kan het nog weinig schelen want hij is immuun door zijn leeftijd en ervaring, en Herbert Noichl heeft morgen drie andere, nog toffere, jobs in vinniger landen dan Vlaanderen of België. De drie tonen dat het elastiekje van zwijgen, dulden, slikken, liegen op breken staat. In veertig jaar economische journalistiek heb ik niet meegemaakt dat er zo’n afkeer groeit tegen de politici, die hier synoniem zijn van gezwets, en de vakbonden, die hier synoniem zijn van middeleeuwse gilden. Ondernemers in Vlaanderen zwegen omdat morgen de politiek die zij verachten kan zorgen voor omzet en winst. Dat waait over. Als u in de volgende dagen Yves Leterme in de half dichtgeknepen ogen kijkt, zal hij weten dat u weet hoe zielig hij is met zijn Franstalige regering die niks beslist en corrupte dronkenlappen beschermt.

De Belgische ziekte wordt een Europese ziekte. Het Engelse to romp is in het Nederlands dollen, stoeien, zottemanskuren vertonen. Rompuying along noemde The Economist onlangs het beleid van de EU en van zijn nieuwe president in het bijzonder. Europa kan zich verder blijven vermaken met het bedenken van structuren, titels, functies. Ten gronde is er mis dat de meerderheid van de Europeanen – hierbij volmondig gesteund door de dinosaurussen van de vakbonden en hun politieke dependances – niet wenst te leven in de meest dynamische en competitieve economie in de wereld. Liever werken zij minder uren dan de Amerikanen, de Japanners en de Chinezen; hebben zij minder hogere opleidingen dan de Canadezen, de Japanners en opnieuw de Amerikanen; laten zij passeren dat minder dan een tiende van de Europese nijverheid het woord hightech verdient; en gaan zij gnuivend veel vroeger op rust dan vier van de vijf andere wereldburgers.

De geest van Europa heet gemakzucht. De Europese Unie heeft geen melige Belgische president nodig; zij verdient een manwijf als Margaret Thatcher.

DE AUTEUR IS voorzitter van de adviesraad van trends.

Frans Crols

Jan De Nul, Ivan De Witte en Herbert Noichl tonen dat het elastiekje van zwijgen, dulden, slikken, liegen op breken staat.