Is dit werk? Of is dit ontspanning? Mensen die nog maar pas bij ons werken, vragen het zich soms af. Ze vinden het misschien zelfs vreemd wat hier allemaal gebeurt. Op dinsdag komt er een trainer langs voor een fitnesssessie. Op woensdag gaan we samen fietsen. Op donderdag joggen we samen met Tia Hellebaut en op vrijdag is er een drink. Allemaal zonder verplichting, voor wie wil. In het begin van de coronacrisis gingen we zelfs nog verder. Toen leefden we als managementteam bijna volledig op de productiesite en deden we alles samen – werken en ontspannen.
“Ofwel pas je in dat systeem, ofwel niet. Dat merk je meestal zo’n drie maanden nadat iemand bij ons aan de slag is gegaan. Soms volgt er dan een natuurlijke scheiding. Sinds de komst van corona heb ik er ook zelf wat mensen uitgefilterd. Wie een slim hoofd heeft, maar niet het juiste hart, die wil ik hier niet. Als je een eigen agenda hebt en je buiten de groep zet, wordt het hier hoe dan ook moeilijk.”
Verlies verwerken
“Zelf heb ik ook niet liever dan dat mijn werk en mijn privéleven met elkaar verweven zijn. Ga ik naar onze winkels in Parijs, Rotterdam of Amsterdam, dan maak ik er een gezellige uitstap van met mijn vrouw. Gaat mijn gezin op zondagmiddag brunchen bij mijn schoonouders, dan fiets ik daarheen en trek ik daarna nog even met mijn schoonvader de velden op. Mijn schoonouders runnen immers een bioboerderij voor ons. En ga ik op zaterdag naar de paardrijles van mijn kinderen kijken, dan combineer ik dat met een bezoekje aan mijn bureau. Je merkt het: voor mij is het nooit een opdracht geweest om te werken of naar kantoor te komen.
“Op die ene week na, vorig najaar. Toen stierf mijn beste vriend en aankoopdirecteur Philippe in een auto-ongeval. De maandagochtend na zijn overlijden wilde ik niets liever dan onder de lakens kruipen en daar enkele weken blijven liggen. Het was een opgave om naar kantoor te gaan, want het was heel confronterend zijn lege bureau te zien. Maar ik moest ernaartoe. Het verlies was ook groot voor het team. Intussen werkt het helend om het overlijden samen met de collega’s te verwerken.”
Vijfde koffie
“Alleen de ochtenden blijven vreemd. Zelf begin ik altijd tussen twee en vier uur ‘s ochtends. Dan kan ik heel gefocust doorwerken voordat iedereen aankomt. Philippe kwam altijd tegen zeven uur. We dronken dan samen mijn vijfde en zijn eerste koffie. Om halfvijf in de namiddag stond hij wel al te popelen om naar huis te gaan. Bij mij is dat anders, ook nu nog. Ik werk door tot ‘s avonds. Zijn de kinderen nog wakker als ik thuiskom? Prima. Anders is het ook oké. Ik hoef er niet alle dagen te zijn, zolang ik er maar ben als ze mij nodig hebben. Het is misschien vreemd om te zeggen, maar in een gezin met vier dochters heb ik het geluk dat ik de papa ben. Mijn dochters kijken naar mij, samen met hun mama, en zijn trots op alles wat wij doen. Ze begrijpen ook hoeveel energie dat vergt en ze zouden het niet anders willen.
“Het is bovendien niet mijn ambitie om te zeggen dat ik de beste vader ter wereld ben, want dat zal ik niet zijn. Nu mijn achttienjarige dochter op kot zit, zei ze laatst dat dat voor mij toch niets verandert. ‘Op vrijdagavond ben ik thuis, papa. Daarvoor zag ik je ook niet eerder dan dat’, klonk het. Ze heeft gelijk. Ik heb geluk dat mijn kinderen op hun eigen benen staan, maar als ik zie dat ze het moeilijk hebben, ben ik er meteen. Een van mijn dochters vindt het bij momenten wel lastiger dat ik vaak afwezig ben. Dan plannen we snel samen een datenight in.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier