“Een klein jongetje dat tussen zijn lippen fluit, met zijn ogen knippert en zijn wenkbrauwen vrolijk optrekt. Het duurt alles samen maar vier seconden, maar ik word er zo blij van. Ik kijk bijna elke dag naar het filmpje dat ik onlangs meenam uit Nepal. Het vat voor mij samen waar het leven echt om draait, en dat is heus niet hoeveel geld we verdienen. De warmte die ik voelde toen ik te gast was bij enkele Nepalese gezinnen kan zelfs het mooiste huis je niet geven.
“Mijn functie als directeur van SOS Kinderdorpen België heb ik dan ook echt gekozen omdat ik de wereld een stukje beter wilde maken. Dat was een behoorlijk grote droom, die me in het begin dag en nacht bezighield. Ondertussen heb ik leren accepteren dat ik niet alle kinderen in mijn eentje kan redden. Het lukt me om me niet meer helemaal overweldigd te voelen door de grote problemen die ik zie. Of toch vaak. Wanneer er een ramp gebeurt en er bijvoorbeeld kinderen door de straten van Beiroet dolen, is dat anders. Na vijftien jaar leer je je baan meestal wel in de juiste proporties te brengen. Anders is het niet leefbaar.
“Let op, ik werk al mijn hele leven hard en dat doe ik nog altijd. Ik heb tenslotte het geluk – en dat heeft niet iedereen – dat ik mijn werk uit passie kan doen. Zo breng je automatisch al meer evenwicht in je leven.”
Essentie van het leven
“Ik geloof dan ook niet in de grote theorieën over hoe je de balans tussen werk en leven in evenwicht moet houden. Ook dat hebben mijn baan en de bijbehorende bezoeken aan andere delen van de wereld me geleerd. Hoe je in het hier en nu moet leven. Hoe hartelijk contacten kunnen zijn. Hoe je kunt delen, ook al heb je zelf zo weinig. Het is op zo veel plekken vanzelfsprekend, terwijl we het er hier soms moeilijk mee hebben.
“Zulke zaken doen je inzien dat je ook zelf elke seconde moet genieten van de plek op aarde waar je thuis bent. Dat doe ik volop. Ik woon vlak bij het Meerdalbos en als ik daar niet ben om te ontspannen, vind je me bijvoorbeeld ‘s avonds op een zetel op het terras. Daar lig ik dan te luisteren naar de vogels die elkaar slaapwel zeggen of nog een laatste avondliedje zingen. Dat maakt mij gelukkig.
“Niet alleen mijn werk heeft me op dat pad geholpen. Ook ouder worden helpt daarbij. Hoe ouder je wordt, hoe meer je de kans krijgt om tot de essentie van het leven te komen. Als we hier op een dag moeten vertrekken, moeten we toch alles achterlaten. Dat besef doet je inzien dat het vooral draait om genieten van elkaar, van de contacten met je familie en de mensen in de buurt.”
Uit de ratrace
“Wil dat zeggen dat ik spijt heb van de periodes dat ik misschien nog harder werkte? Toch niet. Er is voor alles een moment. Al vind ik wel dat wij als generatie te kwistig hebben geleefd met de aarde. Dat zou ik nu anders doen.
“De mensen van mijn generatie, wij waren eigenlijk best met veel workaholics. We draaiden mee in de groei-economie en dat zie ik nog altijd een beetje rondom mij. Ik ben vijftien jaar geleden al uit de ratrace gestapt, maar velen zijn erin blijven zitten. Dat snap ik ook, want het is moeilijk het plots anders te doen.
“De nieuwe generatie pakt het liever anders aan. Die zag ons bezig en dacht wellicht: dit hoeft niet, wij willen ook kunnen leven naast het werk. De tijden zijn dus veranderd, en gelukkig maar. Want waartoe heeft het geleid? Altijd maar meer en meer willen, dat model werkt niet. Het hoeft heus niet altijd meer te zijn, liefst zelfs minder.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier