HALLO, IS ER NOG IEMAND WAKKER ?

De slagkracht van de regering-Dehaene II begint steeds meer op die van het leger van Saddam Hoessein in de laatste dagen van de Golfoorlog te lijken. Vanuit de hoek van de premier zelf laat men wel uitschijnen dat de grote revisie van de sociale zekerheid er tegen het einde van de lente komt, maar mensen die concreet aan het dossier werken, fluisteren dat het al erg zal meevallen als er een kleine onderhoudsbeurt komt. Terwijl de regering steeds verder wegglijdt in lethargie, houden leden van de regerende coalitie bizarre discours.

De hoofdvogel terzake werd afgeschoten door Bea Cantillon, directeur van het Centrum voor Sociaal Beleid (Ufsia) en voor de CVP zetelend in de senaat. Volgens Cantillon moet men transparantie van de sociale zekerheid vermijden omdat dit de bereidheid tot solidariteit vanwege de mensen zou ondermijnen. Als mevrouw Cantillon consequent is in deze houding moet ze meteen haar eigen centrum opdoeken : waarom nog verder onderzoek doen rond de sociale-zekerheidsproblematiek als het volgens haar toch beter is dat de mensen dom blijven inzake deze materie ?

Cantillons woorden waren nog niet koud of PS’er Philippe Moureaux en François Martou, regent bij de Nationale Bank en één der spraakmakers van de linkerzijde in de PSC, kwamen op de RTBf aandraven met erg originele visies op de financiële problemen in de pensioensector. Volgens Moureaux gaan die problemen zichzelf oplossen, onder meer omdat de verderschrijdende liberalisering van onze economie, net zoals in Rusland, tot een daling van de gemiddelde levensverwachting zal leiden. Martou van zijn kant ziet een complot van banken en verzekeringsmaatschappijen achter de “paniek” rond de pensioenen : zij willen deze business naar zich toehalen en strooien daarom verhaaltjes in het rond. Het hoeft niet gezegd dat de originaliteit van deze bedenkingen omgekeerd evenredig is met de reële waarde ervan.

Dat de regering-Dehaene II in woorden en vooral in daden aan acute verlamming lijdt, staat niet enkel haaks op de persoonlijkheid van de premier wat meteen de vraag doet rijzen waar dan vandaag zijn echte interesse ligt maar tevens op de veelheid aan sociaal-economische dossiers die om beleidsoptreden schreeuwen. De Europese Commissie heeft er in haar recent gepubliceerd economisch jaarverslag twee heel concreet aangeduid : het te gulle systeem van werkloosheidsvergoedingen en de te hoge loonkosten. Het ziet er allesbehalve naar uit dat deze regering, ingekapseld als ze is in de verworvenheden van de belangengroepen, op deze punten gaat ingrijpen. Het in gang zetten van een structureel relancebeleid waardoor ons land op een Brits groeipad zou kunnen komen (zie omslagverhaal blz. 32), is helemaal wishful thinking.

Wat gaat deze regering met de begroting van 1996 doen als bovenop de conjuncturele tegenvaller ook nog eens de rente gaat stijgen ? Een vrij beangstigend scenario trouwens. Toegegeven, die rentesprongen krijgt ons land grotendeels van buitenuit opgedrongen. Een zwalpend beleid vergroot echter de impact ervan.

JVO