Gosford Park

De nieuwe en ravissante film van Robert Altman kan worden omschreven als een ontmoeting tussen ‘Ten Little Indians’ en ‘Upstairs Downstairs’. Het in Engeland wijdverspreide klassenverschil wordt in ‘Gosford Park’ gelinkt aan een moordmysterie.

We schrijven 1932. Plaats van handeling: een riant landhuis op het Britse platteland. De gravin van Trentham stapt in haar auto, geholpen door haar dienstmeid Mary, die ervoor zorgt dat de gravin zonder een spatje regen in haar auto geraakt. Met andere woorden: de rijken blijven droog en de armen worden nat. Robert Altman is in zijn benadering van de verschillende standen evenwel te subtiel om het klassenverschil af te doen als een stereotype waar het bedienend personeel de voorkeur geniet boven het aristocratische gezelschap. ‘Gosford Park’ mengt de zedenkomedie à la P.G. Woodhouse met ‘ who dunnit‘-elementen in de stijl van Agatha Christie. Maar de thrillerelementen dienen slechts als kapstok om de seksuele en sociale spanningen tussen de verschillende personages uit te diepen.

Altmans carrière kent stevige ups en downs. In de jaren zeventig was hij de gevierde regisseur van onder meer: ‘M.A.S.H.’, ‘The Long Goodbye’, ‘A Wedding’ en ‘Nashville’. Na een absoluut dieptepunt dat bijna tien jaar aansleepte, vierde Altman begin jaren negentig zijn comeback met het meesterlijke ‘The Player’ en het al even grandioze ‘Short Cuts’. ‘Gosford Park’ biedt (opnieuw) een staalkaart van Altmans uitzonderlijke regietalent. Voor zijn Amerikaanse producties wist hij steeds de acteurstop van Hollywood te verleiden. Voor het op-en-top Britse ‘Gosford Park’ verzamelde Altman British’ finest. Als geen ander weet Altman een grote groep individuen samen te brengen, slaagt hij erin elk personage zijn specifieke eigenschappen te verlenen en gaat hij naadloos van het ene naar het andere personage over. Wat bij een ander vrij snel zou verzanden in een onoverzichtelijke verzameling van karikaturen, blijft bij Altman glashelder. Het doorgaans theatrale binnenkamerdrama krijgt hierdoor een ontzettende dynamiek. De stijfheid van het kostuumdrama wordt in de handen van Altman een wervelende aaneenschakeling van gevatte dialoogscènes, kurkdroge humor en verrassende confrontaties.()

Piet Goethals [{ssquf}]