Het is een traditie: sinds 1860 wordt de Britse Open steevast gespeeld op een links – een parcours langs de kustlijn, afgezoomd door duinen. Voor de editie van dit jaar, die van 19 tot 22 juli wordt gespeeld, trekt de Open naar het moeilijke parcours van het Schotse Carnoustie. “Als er een stevige wind staat, is dat een van de moeilijkste parcours ter wereld”, zegt Sir Michael Bonnalack, een icoon in het Britse golf. “En als er geen wind is, is dat niet anders.”
Het valt niet beter samen te vatten. Net zoals de Shinnecock Hills, waar onlangs de US Open werd gespeeld, is Carnoustie een hele uitdaging. Het parcours is met zijn meer dan 6700 meter behoorlijk lang, maar ook veeleisend (par 71). En dan zijn er de vele hindernissen: een dikke rough , veel bunkers en bloemen. En natuurlijk ook de razendsnelle greens.
Carnoustie is een parcours met een geschiedenis. Die championshipcourse, die werd aangelegd in 1842, is een van de oudste tien ter wereld. Op Carnoustie is de natuur de baas. Dat leidt ertoe dat zelfs de meest ervaren spelers soms niet meer weten van welk hout pijlen maken. De Fransman Jean Van de Velde kan dat beamen. In de British Open van 1999 voerde hij het klassement aan toen hij zich naar de laatste hole begaf. De emotie en de mentale vermoeidheid haalden hem onderuit. Van de Velde sloeg een triple bogey, leverde zijn voorsprong helemaal in en werd in de play-off geklopt door Paul Lawrie. Carnoustie is in de golfsport wat de Mont Ventoux is voor het wielrennen: een scherprechter die genadeloos afstraft.
De Britse Open werd al zeven keer op Carnoustie gespeeld en zette kampioenen zoals Tommy Armour, Henry Cotton, Ben Hogan, Gary Player, Tom Watson en Padraig Harrington op de erelijst. De editie 2018 belooft een boeiende aflevering te worden. Vorig jaar was de Texaan Jordan Spieth de beste, toen op de Royal Birkdale. Ook nu komen veel Amerikanen aan de afslag: Spieth, maar ook Dustin Johnson, Brooks Koepka, Rickie Fowler, Justin Thomas en Tiger Woods. Voor de vroegere nummer één van de wereld wordt het de twintigste Britse Open, dat hij al drie keer heeft gewonnen.
Het is geleden van Nick Faldo in 1992 dat de Britse Open een Engelse winnaar opleverde. Justin Rose, Paul Casey, Tommy Fleetwood, Ian Poulter, Tyrrell Hatton en Matthew Fitzpatrick weten hoe hoog de lat ligt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier