De overheid wil het spaarboekje nog eens aanpakken. Eerst moest de aangroeipremie weg, nu de getrouwheidspremie. De consumenten, de Belgische banken en de bedrijven worden daar niet beter van.
Minister van Economie Johan Vande Lanotte (sp.a) wil beste maatjes zijn met de consument. Meer bescherming, meer transparantie, daar scoor je mee. In de kranten, op de radio en de televisie, bij Test-Aankoop en bij Peeters & Pichal.
Vorige week lanceerde Vande Lanotte het plan om de getrouwheidspremie op spaarboekjes af te schaffen. Die getrouwheidspremie gebruiken de banken om hun klanten een hogere rente op spaardeposito’s te bieden. De berekening is echter ondoorzichtig en maakt vergelijken moeilijk. De consument zou gebaat zijn bij één tarief voor spaarrekeningen. Vande Lanotte wil alleen nog een basisrente toelaten.
Dat kan de transparantie ten goede komen, maar zeker is dat niet. Drie jaar geleden schrapte de overheid al de aangroeipremie en dat heeft enkel geleid tot een wildgroei aan spaarformules. De ingreep van Vande Lanotte dreigt de spaarrekening de facto te herleiden tot een veredelde zichtrekening. Rekening houdend met de liquiditeitseisen waaraan de banken onder de Basel III-regelgeving moeten voldoen, zullen ze niet geneigd zijn aan uiterst volatiel spaargeld hoge rentes toe te kennen.
Het schrappen van de getrouwheidspremie is vooral merkwaardig omdat de maatregel het langetermijnsparen bestraft, terwijl je toch zou verwachten dat de overheid dat stimuleert. Het spaargedrag van onze bevolking ligt mee aan de basis van onze welvaart. Er is ook niets mis mee dat banken hun klanten aanmoedigen om geld langer op een boekje te laten staan. Klantentrouw mag beloond worden. Laat daar toch gewoon de concurrentie spelen en leg niet alles vast in regeltjes.
Voor de Belgische banken, groot en klein, is het verdwijnen van de getrouwheidspremie geen goed nieuws. De premie was een middel om het spaargeld gedurende langere tijd aan zich te binden, waardoor ze het konden herbeleggen op de iets langere termijn. Noem het een goedkope bron van funding, maar dan wel een die gebruikt wordt om investeringen in de Belgische economie te financieren. Als die wegvalt, zouden de banken wel eens minder kredieten kunnen toekennen of ze duurder kunnen maken. Kredietschaarste kan onze economie momenteel missen als kiespijn.
Zijn er dan geen winnaars in dit verhaal? Toch wel. De buitenlandse banken die hier een internetbank hebben neergezet en een hoge rente kunnen afficheren wegens nauwelijks werkingskosten. Maar waarin beleggen die banken het Belgische spaargeld? Hoe groot is het risico van hun investeringen? Daarover bestaat geen transparantie. Niet alleen dreigt veel Belgisch spaargeld naar het buitenland te vloeien, het kan bovendien wel eens met grote risico’s herbelegd zijn. We zouden kunnen rekenen op toezichthouders die ons daarvoor waarschuwen, maar na de financiële crisis van 2008 weten we beter.
In zo’n klimaat kun je je geld maar beter toevertrouwen aan ‘de enige bron van zekerheid’, een instrument dat dankzij de afschaffing van de getrouwheidspremie ook in rentevoet kan concurreren met het spaarboekje: de staatsbon. Of is het net dat wat de minister wil bereiken?
Redacteur Trends
PATRICK CLAERHOUT Redacteur Trends
Klantentrouw mag beloond worden. Laat daar toch gewoon de concurrentie spelen en leg niet alles vast in regeltjes.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier