From zero to hero

Met zijn overwinning in de Britse Open promoveert de Amerikaan Ben Curtis zichzelf tot wereldster.

Niet iedereen mag ‘s zondags op de koffie komen bij de Amerikaanse president George Bush. En uitnodigingen voor zowat alle mogelijke televisieshows krijgt ook niet iedereen. Toch overkomt het Ben Curtis, de jongste winnaar van de Britse Open.

“Ik kan het niet geloven,” zegt Curtis. “Zo’n reactie had ik nooit verwacht.” From zero to hero? Het lijkt er een beetje op. De dag voor de British Open stond Curtis nog op de 396ste plaats in de wereld ( Nicolas Colsaerts was begin augustus 415de en kan, naar het voorbeeld van Curtis, in theorie dus ook een major winnen). “Natuurlijk is het fantastisch als je zoveel aandacht krijgt. Ik kan daar alleen maar beter van worden, maar tegelijk moet ik ook blijven presteren. Hoe ik dat wil doen? Gewoon blijven doen wat ik altijd heb gedaan. Met die uitzondering dat er nu altijd volk langs de baan staat als ik ga trainen. En de pers blijft me achtervolgen, op jacht naar een sappig verhaal.”

In 2001 en 2002 speelde Ben Curtis nog in de Hooters Tour, de Amerikaanse Challenge Tour. Pas twee weken voor het toernooi kon hij zich kwalificeren voor de Britse Open, toen hij dertiende werd in een Amerikaans toernooi, de Western Open. Hij had toen ook al vijf cuts op dertien toernooien gemist. “Ik zou graag wat regelmatiger presteren,” zegt hij nu.

Niet alleen Curtis loopt tegenwoordig in de kijker, ook zijn landgenoot John Daly (winnaar van de Open in 1995 en de US PGA in 1991). Maar dan om heel andere redenen. Daly is blijkbaar hersteld van zijn alcoholprobleem, en de (zeer) agressieve driftbuien lijkt hij ook te hebben bezworen. Maar nu maakt Sherry, zijn vierde echtgenote, het bont. Ze wordt ervan beschuldigd tussen 1996 en 2002 drugs te hebben verhandeld. Ze trouwde met Daly in 2001 en schonk hem onlangs een kind. Daly zegt dat hij niets van haar bezigheden afweet.

Met Annika Sörenstam gaat het dan weer uitstekend. De Zweedse won haar eerste Britse Open, haar zesde overwinning in een toernooi van de Grand Slam. De vorige vijf behaalde ze allemaal in de Verenigde Staten: de Nabisco in 2001 en 2002, de Ladies US PGA dit seizoen en de US Open in 1995 en 1996. “De British Open winnen was voor mij een hele opsteker,” zegt Sörenstam. “Het gaf me de mogelijkheid om die mentale vermoeidheid na mijn confrontatie met de mannelijke Tour in één keer van me te laten afglijden.”

Na de British reisde Sörenstam naar Stockholm, waar ze sinds 1999 niet meer had gespeeld. In haar thuisland is ze nog altijd razend populair. Vorig jaar kwamen in Vasatrop niet minder dan 21.000 mensen opdagen voor de laatste toernooidag. In Zweden heeft Annika het trouwens altijd zeer druk: uit eten gaan met de familie en de sponsors, clinics voor de jeugd, het houdt niet op. “Dat geeft me vooral het gevoel dat ik opnieuw de oude ben,” zegt ze.

John Baete