Op 9 november herdenkt Frankrijk de vijftigste verjaardag van het overlijden van Charles de Gaulle. Dit voorjaar kwam al een film uit over de zomer van 1940, toen generaal De Gaulle zich verzette tegen de Franse nederlaag, naar Londen trok en daar de strijd tegen de Duitse bezetter aanvuurde. Over De Gaulle zijn al boekenkasten vol geschreven en in dit jubileumjaar is er een nieuwe stapel bij gekomen. Een interessante nieuwkomer is het boek van Eric Branca over de relaties van de generaal en latere Franse president met andere wereldleiders. Sommige hoofdstukken bevatten niet veel nieuwigheden. We wisten al dat de Britse regering de lijnen met het collaboratieregime van Vichy aanvankelijk wilde openhouden. Dat De Gaulle werd erkend als de leider van het legitieme Frankrijk, dankte hij vooral aan de Britse premier Winston Churchill. De Amerikaanse president Franklin Roosevelt wantrouwde De Gaulle om hij dacht dat die na de oorlog een rechtse dictatuur zou installeren. Bovendien vonden de Amerikanen dat Frankrijk na de oorlog geen plaats had aan de tafel van de overwinnaars. Door zijn lobbywerk haalde De Gaulle zijn slag toch thuis.
De interessantste hoofdstukken gaan over de minder bekende contacten van De Gaulle. Zo was hij bevriend met Angelo Roncalli, de latere paus Johannes XXIII. Roncalli was na de Tweede Wereldoorlog pauselijk nuntius in Parijs. Geen makkelijke opdracht, want de Franse kerk werd gewantrouwd, omdat veel bisschoppen het collaboratieregime gunstig gezind waren geweest. Volgens Branca heeft De Gaulle in 1958 zijn diplomatieke invloed aangewend, om Roncalli tot paus te doen verkiezen. Het was wellicht de laatste keer dat een staatshoofd een bepalende invloed had op een conclaaf. De Gaulle wantrouwde de Angelsaksische wereld, maar hij was bevriend met de Amerikaanse presidenten Kennedy en Nixon. Ook met de Israëlische premier Ben Gourion, al was De Gaulle altijd een voorstander van een Palestijnse staat.
Branca gaat uitgebreid in op het bezoek dat De Gaulle in juni 1970, na zijn presidentschap, bracht aan de Spaanse dictator Franco. Dat veroorzaakte heel wat ophef in Frankrijk. Volgens de auteur zag De Gaulle daar geen graten in, omdat Franco tijdens de Tweede Wereldoorlog een oogje dichtkneep toen Franse verzetslui via Spanje aan de Duitsers probeerden te ontsnappen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier