Fargo

In het magistraal vertelde en geschreven “Fargo” buigt het talentrijke duo Ethan en Joel Coen de genreconventies van het misdaadverhaal om tot bijna surrealistische hoogten.

Regisseur Joel Coen, die samen met zijn broer en producent Ethan het scenario schreef, ontwikkelde zijn aparte stijl reeds tijdens de montage van Sam Raimi‘s inventief-hilarische Evil Dead. In tegenstelling tot hun vorige producties, waarvan Blood Simple, Raising Arizona, Miller’s Crossing en Barton Fink de bekendste zijn, komt Fargo realistischer over. De Coens wilden afstappen van de pure fictie die hun vorige films kenmerken.

Voor “Fargo” baseerden ze zich op een reëel gebeurd feit dat plaatsvond in hun geboortestreek Minnesota. Het kidnappingsverhaal is slechts de aanleiding voor een simpel lijkend, maar geraffineerd uitgewerkt en complex plot. “Fargo” bespeelt de conventies van de perfect uitgekiende misdaadvertelling waarin niet alles verloopt zoals gepland.

De steeds glimlachende en antipathieke autoverkoper Jerry Lundegaard heeft zich zodanig in de schulden gestoken voor een nieuw project, dat hij besluit om zijn vrouw te ontvoeren. Hiervoor doet hij een beroep op de steeds druk doende misdadiger Carl Showalter en zijn psychopatische collega Gaesar Grimsrud. Het geld denkt hij afhandig te kunnen maken van zijn rijke schoonvader Wade Gustafson, die hem voortdurend in het hoofd prent dat zijn dochter en kleinzoon nooit geld te kort zullen hebben.

Tot aan de kidnapping en de moord op een politieagent en enkele getuigen, denkt de toeschouwer dat Jerry de spil van de gebeurtenissen is. Hierin zetten de Coens de kijker op het verkeerde spoor. Zoals in Hitchcocks Psycho wordt het echte hoofdpersonage van de film de zwangere politieagente Marge Gunderson pas na de moord op een politieagent en enkele getuigen geïntroduceerd. De verdere ontwikkeling van zowel personages als verhaal blijven tot het einde verrassend.

Hoewel de Coen-broers voor een meer naturalistische stijl opteerden, blijven ze stilistisch bijzonder ingenieuze iconoclasten. De sneeuwlandschappen en de overwegend witte en blauwe tinten mogen dan nog een koele en realistische sfeer oproepen, als decorelementen voegen ze eenzelfde surrealisme toe aan het geheel als de excentrieke personages. Terwijl in “Miller’s Crossing” of “Barton Fink” een melancholische sfeer verkregen werd door de film noirstijl, vertedert “Fargo” met de weinig flatterende voorstelling van de inwoners van Minnesota. Enerzijds is de knulligheid en de doordeweeksheid van de personages ontwapenend, anderzijds komt een groot deel van de overwegend zwarte humor uit de karakterisering van de Minnesotians en de absurditeit van de situaties. Ondanks hun sarcasme blijven de Coens over de hele lijn subtiel en genuanceerd. “Fargo” mag nu reeds als een nieuwe klassieker van het geniale Coen-duo beschouwd worden.

PIET GOETHALS

FARGO Tot het einde toe verrassende wendingen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content