En op het einde winnen de Duitsers

Daan Killemaes, Hoofdredacteur

ECONOMIE IS EEN SPEL van vraag en aanbod, maar op het einde winnen de Duitsers. Als één Europees land de coronacrisis het hoofd kan bieden, dan wel Duitsland. Organisatorisch bleek het land in staat het aantal besmettingen en doden te beperken, en economisch gooit het zoveel miljarden naar de crisis dat elders in Europa de monden openvallen. Met dat heel on-Duitse beleid hoopt bondskanselier Angela Merkel de schade te beperken. De krimp van de Duitse economie zou dit jaar 6 procent bedragen. De Europese Unie kijkt aan tegen een krimp van vlot 9 procent.

VOOR EEN KEER wil de PS een voorbeeld nemen aan dat Duitse beleid. Maar Paul Magnette en co. vergeten er altijd bij te vertellen dat Duitsland nu royaal inspanningen kan doen, omdat het land al jaren gedisciplineerd waakt over de gezondheid van zijn economie en zijn overheidsfinanciën. Onze oosterburen kunnen met de vingers in de neus een volwaardig relancebeleid voeren, terwijl andere landen, zoals Italië, moeten rekenen op de solidariteit van anderen om de kruik te water te houden.

DE REGERING-WILMÈS doet intussen alsof de Belgische overheidsfinanciën van Duitse kwaliteit zijn, terwijl ons relancebeleid de samenhang heeft van de catalogus van een supermarkt en de overheid niet klaar is om een tweede golf van de epidemie te voorkomen, laat staan te beheren. Er is een volwaardige federale regering nodig om een doordacht beleid uit te dokteren dat vertrouwen uitstraalt, maar het blijft een bijna onmogelijke opdracht om de totaal verschillende visies tussen het noorden en het zuiden van het land in één federale regering te proppen. Een onvermijdelijk compromis dreigt alle kanten uit te schieten en zal daarom de goede kant – een beleid dat het groeipotentieel van de economie opkrikt – grotendeels missen.

Welke legitimiteit zal de Europese Unie nog hebben, als ze een groot deel van de bevolking geen perspectief kan bieden?

DIE ECONOMISCHE beleids- en welvaartskloof tussen de Noord-Europese boterlanden en de Zuid-Europese olijfolielanden, die dwars door de Europese Unie en België loopt, dreigt de volgende jaren een Grand Canyon te worden, die het voortbestaan van de Europese Unie en de euro bedreigt. Terwijl minder getroffen landen, zoals Duitsland, alle zeilen kunnen bijzetten om het schip veilig in de haven te loodsen, zijn meer getroffen landen, zoals Italië, een speelbal van de coronagolven, met het risico dat de boot zinkt. Het renteverschil tussen Duitsland en Italië blijft ongemakkelijk groot, ondanks de inspanningen van de Europese Centrale Bank (ECB). De obligatiemarkten plaatsen grote vraagtekens bij de toekomst van Italië. “We zijn er niet om de renteverschillen te dichten”, zei ECB-voorzitter Christine Lagarde op een onbewaakt moment in het begin van de crisis. Vandaag is het haar dagtaak.

ITALIË IS TE GROOT en te belangrijk voor het Europese project om het land aan zijn lot over te laten. De Europese Unie beseft dat ze breekt, als een deel zich door de crisis kan worstelen, terwijl een ander deel wegzinkt in een moeras van oplopende schulden, een stijgende werkloosheid en een haperende groei. Welke legitimiteit zal de unie nog hebben, als ze een groot deel van de bevolking geen perspectief kan bieden? Hoe kan de heilige eenheidsmarkt overleven, als het noorden straks het zuiden kan wegconcurreren? De coronacrisis weekt centrifugale krachten los, die de Europese Unie straks niet meer onder controle heeft. Europa kan van de nood een deugd maken, als de solidariteit gekoppeld wordt aan een herstelbeleid dat bijvoorbeeld Italië al lang nodig heeft.

ANGELA MERKEL BESEFT dat ze het verzet tegen Europese transfers moet opgeven, om de Europese Unie bij elkaar te houden. Christine Lagarde beseft dat ze het geldbeleid van de ECB met nog eens 600 miljard euro moet oprekken, ondanks de zware nevenwerkingen van dat beleid, en ondanks de ernstige bezwaren die het Duitse Hooggerechtshof enkele weken geleden maakte. Nood breekt wet. Mogelijk en wellicht is dat nog niet genoeg. Europa heeft geen andere keuze dan alles of niets te spelen. Straks moet worden gekozen tussen het Duitse en het Italiaanse model, tussen het Vlaamse en het Waalse model. Kies wijs. Er is altijd een volgende crisis.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content