EEN VULKAAN VAN PROCESSEN

Advocaten beschouwen Hendrik Seghers als een goudmijn. Hij erupteert processen. Seghers is een van de meest querulante ondernemers van Vlaanderen. De eerste verslaggeving van Trends over de vinnige manager dateert van 1 mei 1976: toen stond hij breed lachend en met boeiende informatie op de cover. We schreven in dat nummer over het leuke en hedonistische Estepona: een plek van pret, vitaliteit en zon aan de Spaanse Costa del Sol. Ontwikkelaar en inspirator was Hendrik Seghers. De nieuwe Vlaamse rijken en de beter betaalde middenkaders kochten een vakantiewoning in Estepona. Vlaanderen had een eigen Club Med.

Het brak de beleggers zuur op. Een belangengroep van gedupeerden vormde zich, met als woordvoerder Hubert de Sy, ex-directeur van het Vlaams Economisch Verbond (VEV). De ongelukkige investeerders vochten twintig jaar tegen Hendrik Seghers, die proces na proces bleef voeren om zijn gelijk te halen. Moe geprocedeerd en na hoge honoraria voor de advocaten aanvaardde de actiegroep een minnelijke schikking die zij aanzag als een nederlaag. Hubert de Sy: “Het was dat of nooit nog iets terugzien van onze investering”.

Iedereen die Hendrik Seghers dwarsligt, krijgt een proces aan zijn been. Door steevast naar de rechtbank te stappen zet de gedelegeerd bestuurder van de Seghers-groep zijn tegenstanders onder druk. Nagenoeg elk groot project dat het milieubedrijf uitvoert, krijgt een juridisch staartje. Denk maar aan de Isvag-oven (Wilrijk), de verbrandingsinstallatie van Vlabraver (Drogenbos), de slibdroger van Aquafin (Deurne), de luchtzuiveringsinstallaties van de intercommunales Eeklo/Menen en de afvalverwerkingsinstallatie van Ivago (Gent).

Seghers draait er zijn hand niet voor om om tegen een multinational zoals Monsanto een schadeclaim van enkele miljoenen dollar te eisen wegens vermeende samenzwering met concurrent Waterleau.

Ook journalisten worden niet gespaard. Zo verwijt Seghers collega Pascal Dendooven van De Standaard ongenuanceerd onheilspellende berichten over de groep te schrijven. Maar de raad voor deontologie van de journalistenbond heeft Seghers teruggefloten.

Zelfs zijn tweede echtgenote – Monica de Bonnaire – wordt gedagvaard wegens mismanagement van Bizibit, het informaticabedrijf van de groep. Hiermee is Seghers niet aan zijn proefstuk toe. Zo werd de alimentatieregeling met zijn eerste vrouw, Jacqueline Quermia (waarvan hij sinds 1982 gescheiden is), met een strafrechtelijke veroordeling van drie maand beslecht op 14 juni 1994.

Ook veroordeelde de rechtbank van Dendermonde hem vorige maand in de zaak- Particint, de vroegere holding boven de vastgoed- en bouwbedrijven van de groep.

Maar zijn persoonlijke kop van jut is de vroegere directeur van zijn waterafdeling: LucVriens. Tegen de gedelegeerd bestuurder van Waterleau heeft Seghers niet minder dan twaalf rechtszaken lopen. Na jarenlange bekvechterij ontsloeg Hendrik Seghers op 4 mei 1999 Luc Vriens, de gedelegeerd bestuurder van Seghersbetter Technology for Water en de geestelijke vader van het Unitank-waterzuiveringssysteem. De druppel die de emmer deed overlopen, was de dagvaarding van Vriens op 1 maart 1999 om zijn 15% in SeghersWater op te eisen.

Vriens: “Voor mijn komst naar Seghers Engineering, in 1989, beloofde Hendrik Seghers de oprichting van een apart waterbedrijf binnen de groep, waarin ik een minderheidsparticipatie van 15% zou krijgen. Het duurde nog tot 1994 voor deze vennootschap was opgericht. Ondanks de mondelinge toezegging – bevestigd in een schriftelijke overeenkomst op 2 maart 1993 – kreeg ik geen aandelen en stapte ik naar de rechtbank om mijn rechtmatig aandeel in de opbrengsten op te eisen: 3,75 miljoen euro. Alle andere middelen waren uitgeput.”

Na het ontslag – waarbij Seghers slechts een vergoeding van 25.000 euro voor een anciënniteit van achttien jaar betaalde – startte Vriens een eigen waterzuiveringsbedrijf: Waterleau. Hendrik Seghers: “Zijn vertrek was goed voorbereid. Hij liep met heel het management, het commerciële netwerk van de groep en onze technologie weg. Dat is concurrentievervalsing. Wij moeten aan de klanten immers onze investeringskosten verrekenen. Bovendien kent Waterleau onze prijsvorming, zodat ze telkens iets lager kunnen bieden. Ten slotte brengt het bedrijf ons schade toe met zijn systematische verdachtmakingen in de pers. Daarom hebben wij een aantal rechtsprocedures ingezet, zoals het beschrijvend beslag inzake namaak en de dagvaarding wegens bendevorming.”

Bij die juridische acties zit Hendrik Seghers er niet mee in om privé-detectives van Schalke &Partners in te schakelen. En bij huiszoekingen zijn telkens enkele medewerkers van de Seghers-groep aanwezig. Vriens: “Op die manier krijgt hij inzage in mijn vertrouwelijke documenten, zoals offertes aan potentiële klanten en nieuwe technologie. Bovendien moet ik mij tegen al die valse beschuldigingen telkens opnieuw verdedigen, zodat ik veel tijd en energie verlies bij de uitbouw van mijn eigen bedrijf. Maar dat is juist de bedoeling. Niet reageren kan evenmin, want dan dreig ik een proces te verliezen. Uiteindelijk ben ik recentelijk zelf in de tegenaanval gegaan door alle bestuurders van de Seghers-groep – inclusief ex-premier Jean-Luc Dehaene, in gedwongen tussenkomst te dagvaarden. Zo geef ik Seghers van hetzelfde laken een broek en hoop ik eindelijk een einde te kunnen maken aan al die nutteloze rechtsgedingen.”

Voorlopig lijkt Waterleau het gelijk aan zijn kant te krijgen. Het hof van beroep oordeelde op 14 oktober 2000 dat de noodzaak van een huiszoeking – de zogenaamde maatregel van sekwester – niet bewezen is. Ook verwierp de rechtbank van koophandel in Leuven op 14 december 1999 de beschuldiging van stelselmatige personeelsafwerving en de onrechtmatige toe-eigening van fabrieksgeheimen en legde Seghers een dwangsom van 25.000 euro op als hij nog eens valse informatie over Waterleau de wereld instuurt. Tegen dat vonnis werd geen beroep aangetekend, zodat het definitief is.

Wel spande Seghers op basis van dezelfde argumenten op 29 januari 2001 een nieuwe rechtsprocedure in wegens bendevorming. Hierin eist hij 61 miljoen euro van Waterleau. Ondertussen verbood de rechtbank van koophandel in Brussel op 21 februari 2001 Seghers nog schriftelijke mededelingen te doen die Waterleau in een slecht daglicht plaatsen.

Met de Amerikaanse multinational Monsanto trof Seghers begin deze maand een minnelijke schikking. Hoewel de gedelegeerd bestuurder van de milieugroep uit Klein-Willebroek de hele zaak als een overwinning bestempelt – hij zegt 2,47 miljoen euro schadevergoeding te hebben gekregen – betreft het een dading, waarbij beide partijen afzien van verdere rechtsvervolging. In januari jongstleden kocht Waterleau trouwens de luchtzuiveringsactiviteiten van Monsanto EnviroChem over.

Ten slotte lopen nog een aantal procedures, zoals een dagvaarding inzake namaak en een strafklacht met burgerlijke partij wegens een roddelbrief over Hendrik Seghers. Maar de belangrijkste rechtszaak betreft het geknoei met de waterstalen in Brugge. De woordvoerder van Aquafin bevestigt dat er tussen 1994 en 1997 anomalieën werden vastgesteld, maar aan fraude is nooit gedacht. Sinds begin dit jaar verzorgt het semi-publieke zuiveringsbedrijf zelf de uitbating. Alleen het slibverwerkingscontract ter waarde van 25 miljoen euro is nog aan Seghers uitbesteed.

Vriens: “Mocht de strafrechter de zwijgplicht van de betrokken werknemers – waaronder de gedelegeerd bestuurders – opheffen, zullen wij de vervalsingen onweerlegbaar aantonen.”

Eric Pompen [{ssquf}]