“Een paard is een spiegel van jezelf”

“Al van kindsbeen af ben ik dol op paarden. We hadden thuis niet de middelen om me te leren paardrijden. Ik reed vaak met de fiets rond om in weiden naar paarden te gaan kijken. Uiteindelijk ben ik dan toch, vijftien jaar geleden, rijlessen gaan nemen. Sindsdien is de dressuursport mijn passie.

“Mijn paard heet Cántaro de Aragón, een hengst van het Pura Raza Española, een ras dat in de zestiende eeuw als ‘het ideale paard’ is gefokt en waarvan de kenmerken streng worden bewaakt. De dieren zijn heel mooi gebouwd, ze zijn intelligent, temperamentvol, en heel trouw aan hun ruiter.

“Zo’n paard is een ruwe diamant, waar je in de dressuur begint aan te slijpen. Een belangrijk beginsel is subtiele dominantie. Een paard is een kuddedier, en je moet tonen dat jij de controle hebt. Niet door brute kracht, want dat haalt niets uit. Nee, je moet respect afdwingen met subtiele signalen, met houding, lichaamstaal, met een manier van ademhalen zelfs. Als dat respect er is, vormen ruiter en paard een eenheid die fantastische dingen kan bereiken.

“Om even een bruggetje te slaan: ook voor een CEO doet subtiele dominantie ertoe. Er bestaat zoiets als management by terror — roepen en tieren om dingen gedaan proberen te krijgen. Er is ook management by discipline: dan ga je uit van de discipline en de kwaliteiten van wie voor je werkt, en probeer je bij te sturen waar dat nodig is, om het beste uit die persoon te halen. Ik vind dat een mooie parallel met de paardrijkunst. Die stijl ligt mij.”

Maximaal ontspannen

“Een tweede belangrijk facet is geduld. Een dier heeft geen regelknoppen, je moet alles stapje voor stapje opbouwen. Er zijn momenten van voor- en achteruitgang, tot je uiteindelijk samen figuren kunt rijden of een bepaald soort galop of draf beheerst. Resultaat bereiken kost jaren werk en veel doorzettingsvermogen. Tja, daar kunnen we bij Uplace ook over meepraten.

“Een keer per week rijd ik één uur op Cántaro. Dat is voor mij haalbaar, al zou ik het liever twee of drie keer doen. Paardrijden heeft voor mij een enorme rendabiliteit. Ik hoef het maar kort te doen om me maximaal ontspannen te voelen. Dat is heel anders als ik bijvoorbeeld loop of fiets. Dan ben ik de hele tijd aan het nadenken en het plannen — aan het werken dus. Maar als ik na een uur van mijn paard stap, ben ik van de wereld weg geweest, ik heb niets anders gehoord of gezien of gedacht. Op dagen dat ik moeilijke beslissingen heb moeten nemen en nadien kan gaan paardrijden, zie ik de wereld weer helemaal anders wanneer ik afstijg.

“Een paard is een spiegel van jezelf: als het merkt dat je gestrest bent, reageert het overeenkomstig. Zo leert Cántaro me ongelofelijk veel over mezelf. Hij is trouwens veel beter dan ik, maar hij accepteert me. Dat is die trouw, zie je.”

Benen lang houden

“Ook buiten dat uur houdt de dressuur mij bezig. Onrechtstreeks. Een paar keer per week doe ik lenigheidsoefeningen. Dat moet wel, want anders ben je de dag na een les zo stram als wat. Paardendressuur lijkt geen fysiek intense sport, maar ik verzeker je, het zweet druipt van me af.

“Op mijn bureau ligt altijd een blad. Daar schrijf ik op wat ik de volgende les beter wil doen. Ik schrijf bijvoorbeeld: “lichtere teugelvoering”, “rechter in het zadel zitten”, “benen lang houden”. Drie dingen per keer, meer niet. Als ik die week ga paardrijden, let ik extra op die punten. Halfweg de les evalueer ik mezelf, op het einde nog eens. Zo planmatig ben ik dan weer wel. Want ik wil blijven evolueren en beter worden. Een competitieve ambitie heb ik niet, wedstrijden zijn niet mijn doel. Aan een doel werken doe ik voor Uplace. Als ik in harmonie met Cántaro elke week een fantastisch moment kan beleven, ben ik tevreden.”

FILIP HUYSEGEMS, FOTOGRAFIE DEBBY TERMONIA