EEN MAN VAN STUDIE

“Het draait en keert wel wat in mijn maag, zeker.” Zo te horen zal Paul Martens (63 j.) het moeilijk hebben om de deur van de Katholieke Hogeschool Kempen in Geel definitief achter zich dicht te trekken. Deze uit Boom afkomstige burgerlijk ingenieur wordt Bijzonder Commissaris Hogescholen, belast met de optimalisering van het aanbod van de Vlaamse hogescholen buiten de universiteit. Zijn nieuwe job vereist onafhankelijkheid, en daarom moet hij ontslag nemen als directeur en afgevaardigd beheerder van zijn hogeschool. Meteen moet hij een van de grond af opgebouwd conglomeraat achterlaten van tien (gefuseerde) hogescholen, een tiental vzw’s (onder meer voor industrieel contractonderzoek) en zes commerciële spin-offs (waarvan een met drie vestigingen in Frankrijk). “Ik heb dat alles niet alleen opgebouwd. Een generaal wint een veldslag nooit helemaal alleen.”

De Katholieke Hogeschool Kempen telt 5500 studenten. Met studierichtingen industrieel ingenieur, technisch of economisch gegradueerde, laboratoriumassistent, maatschappelijk assistent, verpleger, regent, onderwijzer… Pas afgestudeerd, gaat Martens er in 1959 lesgeven. “Voor één jaar, want ik wilde naar de industrie. Wij zijn nu 1998, en ik ben gebleven: ik heb zelf een stuk industrie gecreëerd.” Martens bedoelt de vzw’s (de eerste al in 1962) en spin-offs (vanaf de jaren ’80) waarvan hij gedelegeerd bestuurder ofwel voorzitter is. De vzw’s zijn ondersteunende kenniscentra voor de hogeschool, de spin-offs zijn “commerciële bedrijven waarin de hogeschool nooit één frank subidie heeft gestopt. Ze draaien op inkomsten uit opdrachten.” De activiteiten van de vzw’s en spin-offs gaan van milieuonderzoek – uitgestoten fabrieksgassen, doorsijpelingswater in afvalstorten… – tot en met verpakking en etikettering voor grote warenhuisketens. In samenwerking met de KU Leuven en de brandweer van Geel is er zelfs een vzw voor gevaarlijke stoffen met 25 werknemers (waaronder vijftien scheikundigen) en een heuse 24 uren-permanentie, die bijvoorbeeld onmiddellijk beschermingsmaatregelen aanreikt bij rampen met chemische producten.

Van 1995 tot 1997 was Martens voorzitter van VLHORA (Vlaamse Hogescholenraad), een belangenorganisatie en adviesorgaan voor de Vlaamse regering. Daar bouwde Martens een vertrouwensrelatie op met de 29 hogescholen in Vlaanderen, en voelt zich dus klaar voor zijn nieuwe job. Voeling met de studenten heeft hij ook: hij heeft vijf kinderen die studeren of gestudeerd hebben. “Dat houdt je met je twee voeten aan de grond.”