Een gezellig uitje, met af en toe champagne

Hoe komt het dat de Europeanen brandhout hebben gemaakt van hun Amerikaanse collega’s?

De Europese topspelers kijken al reikhalzend uit naar 2006. Dan kunnen ze hun Amerikaanse collega’s opnieuw met huid en haar verslinden op het parcours van de K Club in Dublin. Van challenger is de Europese ploeg uitgegroeid tot favoriet, vooral sinds de recente editie van de Ryder Cup. En dat terwijl de statistieken vóór het treffen in het voordeel waren van de Amerikanen. Die hadden allemaal samen meer toptoernooien gewonnen en waren ook de besten in het gecumuleerde klassement in de Orde van Verdienste.

Heeft Europa dan het verschil gemaakt met de groepsgeest? Misschien voor een stuk, maar er was meer aan de hand. De Europese golfsport heeft inderdaad een vertekend imago. Terwijl het voor niet-Amerikanen zeer moeilijk is om binnen te dringen in het Amerikaanse circuit, is het Europese circuit heel open. Een gezellige sfeer die uitnodigend is voor spelers uit alle hoeken van de wereld. Sommigen distilleerden uit dat beeld een verkeerde overtuiging: dat het Amerikaanse circuit ongenaakbare spelers zou produceren.

Niets is minder waar. Europa won vier van de vijf jongste edities van de Ryder Cup. “We zijn natuurlijk heel blij met deze overwinning, maar we vonden het helemaal niet abnormaal dat we de Amerikanen klopten,” liet Colin Montgomerie zich ontvallen. “Omdat we zeker niet op een lager niveau staan.”

De Europeanen pakken het bovendien goed aan. De kapitein van de ploeg, de Duitser Bernhard Langer, heeft één ding geleerd van Severiano Ballesteros: sfeer en vriendschap zijn belangrijk in een groep topspelers. En nu Monty al 41 jaar is en ook alles heeft bewezen in zijn carrière (naast zijn successen in de Ryder Cup was hij ook zeven jaar lang de nummer één in Europa), wordt hij gepolst of hij een rol als kapitein voor 2006 ziet zitten.

In Amerika was er veel kritiek op de coaching van Hal Sutton. Zo kon zijn beslissing om Tiger Woods aan Phil Mickel- son te koppelen op geen genade rekenen. Temeer omdat Woods en Mickelson elkaar niet kunnen uitstaan. De Amerikanen kregen ook het verwijt dat ze niet gretig genoeg waren, in tegenstelling tot hun Europese collega’s. En boven de naam van Tiger Woods verscheen een groot vraagteken, want: hoe kan iemand die zijn landgenoten allemaal genadeloos wil kloppen in de toernooien, plots beste maatjes met diezelfde spelers worden?

Een van de grote lessen van de editie was dan ook dat er alleen sprake van teamgeest kan zijn als de spelers graag samen-spelen. Het leek niet toevallig alsof de Europeanen samen waren voor een gezellig uitje met af en toe een glas champagne, terwijl de Amerikanen allemaal kiespijn leken te hebben. Net zoals de Amerikaanse supporters trouwens, die nog altijd getraumatiseerd leken van wat hen vijf jaar geleden in Brookline overkwam.

John Baete