DOLLARZORGEN

LAURA D’ANDREA TYSON.

Een superstar volgens vice-president Al Gore; een intrigante op wie beter de omschrijving pr-dame past volgens de topeconomen Paul Krugman en Robert Barro. Wie van beide partijen het bij het rechte eind heeft, laten we hier in het midden. In ieder geval heeft de 51-jarige Laura d’Andrea Tyson – want om deze dame gaat het – in de stoere mannenwereld van de economie al een carrière achter de rug om u tegen te zeggen. Even terzijde: er bestaan helemaal geen familiale banden tussen de ook wel vechtlustige Laura en de notoire bokskampioen Mike Tyson.

Nadat ze in 1974 haar doctoraat behaalde aan het prestigieuze Massachusetts Institute of Technology (MIT) verhuisde Laura Tyson als docente naar de beruchte University of California in Berkeley. Daar specialiseerde ze zich in internationale handel, competitiviteit en industrieel beleid. In 1992 publiceerde Tyson het boek Who’s Bashing Whom? Trade Conflicts in High-Technology Industries. In het boek pleitte ze voor een veel agressievere rol van de overheid inzake handelsrelaties en industrieel beleid.

Dat was wel naar de oortjes van president Bill Clinton, die Tyson in januari 1993 benoemde tot voorzitter van de Council of Economic Advisors. Ze was meteen de eerste vrouw op die post. In februari 1995 stapte ze over naar de voorzittersstoel van de National Economic Council, het nationale coördinatie-orgaan inzake economisch beleid. Begin 1997 keerde Tyson terug naar Berkeley waar ze vandaag decaan is van de Haas School of Business. Volgens sommigen evenwel is dat maar een tussenstap naar haar volgende grote doel: het gouverneurschap van de staat Californië.

Tyson stelt zich in de groeidiscussie erg middle of the road op. “Toevallige en dus voorbijgaande factoren als de dalende olieprijzen en de sterke dollar speelden ongetwijfeld een belangrijke rol in de langdurige expansie die we nu in de VS meemaken. Toch valt het ook niet te ontkennen dat er enkele structurele wijzigingen optraden. Zo is er onmiskenbaar een grotere flexibiliteit gegroeid doorheen ons hele economische systeem. De verhouding tussen voorraden en omzet bijvoorbeeld nam substantieel af zodat schokken in de voorraadvorming geen echt substantiële impact meer hebben op de conjunctuurbeweging,” aldus Tyson. Hoe verklaart zij dat de werkloosheid naar het laagste peil in 38 jaar kan zakken zonder dat er tekenen van inflatie opduiken? Laura Tyson: “Degenen die voorspelden dat de inflatie zou gaan oplopen eens de werkloosheid onder de 6% zou duiken, zaten dus duidelijk fout omdat zij zich verkeken op die structurele wijzigingen. De werkloosheidsgraad die inflatiegevaar signaleert, ligt nu op 5% à 5,25%. We komen dus in de gevarenzone en de ontwikkelingen op het loonfront bevestigen mijn stelling.”

Gelooft zij dan ook dat de Amerikaanse economie naar een hogere trendgroei is overgeschakeld? “Neen, eigenlijk niet,” aldus Tyson, die er wel onmiddellijk aan toevoegt dat alles afhangt van de productiviteitsevolutie. “Het is evident dat er in de industriële sector een aanzienlijke toename van die productiviteit heeft plaatsgegrepen die zich als structureel aandient. De industrie vormt echter een almaar kleinere fractie van de economie en wat er met de productiviteit in de nu veel grotere dienstensector gebeurt, valt veel moeilijker af te leiden. Misschien is de trendgroei van de Amerikaanse economie iets toegenomen – bijvoorbeeld van 2,4% naar 2,6%, en dat is ook zeker niet te verwaarlozen – maar ik denk niet dat we moeten gaan dromen van 3% of méér.”

Alhoewel ze nauwelijks een kritisch woord wil uitspreken over het monetaire beleid gevoerd door Alan Greespan (Fed), maakt Laura Tyson zich – als één der weinige Amerikanen allicht – zorgen over de dollar. “Ons handelstekort bewijst dat de dollar vandaag te hoog genoteerd staat, zeker tegenover de yen. Er zal zich dus ergens in de toekomst een serieuze correctie van de dollarnotering moeten voordoen. De hamvraag daarbij luidt of die aanpassing al dan niet met zware schokken gepaard zal gaan. Ik vrees van wel. En dan duikt onmiddellijk een ander spookbeeld op: zal een spectaculaire dollardaling ook niet op de aandelen- en obligatiemarkten voor een hevige reactie zorgen? Tegen de achtergrond van zo’n scenario zal de hele discussie over nieuwe economie snel vergeten zijn,” zo besluit Tyson met een angstig timbre in de stem.

JOHAN VAN OORTVELDT