Depressie.

U zult het enkele weken zonder het Cursief van Piet Depuydt moeten stellen. Onze hoofdredacteur is voor drie weken naar Zuid-Frankrijk vertrokken. Op vakantie. En dus neemt ondergetekende het van hem over. Die zal op zijn eentje gedurende drie weken de job van twee proberen in te vullen. Een geschikt moment om het over depressies te hebben.

Neen, ernstig. Depressie wordt volgens de Wereldgezondheidsorganisatie tegen 2020 een belangrijker gezondheidsprobleem dan hart- en vaatziekten. Zo’n 12% van de Belgische bevolking zou aan een of andere vorm van depressie lijden. We gingen daarom met psychotherapeut Bob Vansant (zie blz. 54) praten. Vansant verdedigt de stelling dat je depressies niet met pillen kunt oplossen, maar wél door te praten. Depressies hebben volgens hem vooral met stress te maken.

En dus kan het niet anders dan dat er in de bedrijfswereld nogal wat personen met een depressie rondlopen. We hielden op de redactie een brainstorming, op zoek naar managers die over hun depressie willen praten. Onze shortlist was bedroevend short. Over depressies spreek je niet, zo blijkt. Uiteindelijk kwamen we bij Erik Dejonghe terecht. Dejonghe nam in juni 2001 om gezondheidsredenen ontslag als bestuurder-directeur-generaal bij het West-Vlaamse technologiebedrijf Barco. “Ik heb twee depressies meegemaakt en vastgesteld dat ik niet langer geschikt ben om een bedrijf te leiden. Toch niet op de manier waarop ik dat wil,” aldus de gewezen topman.

We vroegen Erik Dejonghe of hij wou praten over zijn depressies. Tot onze grote opluchting zei hij ‘ja’ (zie blz. 32). Op voorwaarde dat we er geen zielig verhaal van zouden maken. “Ik ben weer een gezond man. Ik werk eigenlijk veel, maar doe wat ik graag doe, met wie ik het graag doe en wanneer ik het graag doe.”

Dejonghe nam een moedige beslissing, maar kon alleen toezeggen omdat hij heeft beslist dat hij nooit nog aan het hoofd van een bedrijf zal staan. Want het toegeven van een depressie is een blijk van zwakte. En dat wordt niet getolereerd in onze macho bedrijfscultuur. De managers van vandaag zijn keiharde werkers – steeds meer, steeds sneller, steeds verder – die de emotionaliteit hebben gebannen. Zoals Bert Anciaux – wat je verder ook mag denken van de Spirit-minister – niet mag huilen in de politiek, zo mag ook de manager dat niet. Hij is de leider en een leider heeft geen zwaktes.

Het gaat terug op wat psychotherapeut Bob Vansant de kern vindt van het stijgend aantal depressies: “We hebben geleerd om te winnen en we kunnen niet meer verliezen.” Volkomen terecht natuurlijk. Winnen, winnen, winnen. Trends-journalisten zijn vaak op zoek naar managers die willen praten over mislukkingen. Omdat de lezer daaruit veel kan leren. De meeste ondernemers houden in dat geval evenwel de boot af. Met succesverhalen daarentegen – die ook inspirerend kunnen zijn – staan ze te dringen op de eerste rij. Het is bekend dat wie een faillissement achter de rug heeft met een stigma zijn carrière moet voortzetten.

Ongetwijfeld zullen veel managers die met een depressie kampen, veel hebben aan de biecht van Erik Dejonghe. Hopelijk helpt zijn getuigenis ook bij het afbreken van de machocultuur van onze economie.

Guido Muelenaer, Adjunct-hoofdredacteur [{ssquf}]

Het toegeven van een depressie is een blijk van zwakte. En dat wordt niet getolereerd in onze macho bedrijfscultuur.