De zakenman achter Deng

Veroorzaakt Deng Xiaoping een kentering in het mediabeleid van Cobelfret, de op een na grootste Belgische reder en topvijfspeler in wereldwijd bulkvervoer ? De Chinese leider zette de deuren van het communistische China op een kier voor buitenlandse ondernemingen. Cobelfret-topman Christian Cigrang verrast velen door samen met Roland Duchâtelet (Melexis, Vivant) en een groep rond coördinator Danny Ilegems het progressief-satirische tijdschrift Deng te financieren, dat vanaf vandaag in de winkels ligt.

Laat Cigrang dan weldra een interviewer over de vloer passeren? De kans is klein. Van de 38-jarige ondernemer is bij binnen- noch buitenlandse foto-agentschappen een foto te vinden. Evenmin viel hij ooit op een vraag-antwoord-gesprek te betrappen. “Dat is niet de huisstijl,” klinkt het beleefde maar kordate antwoord op onze hernieuwde vraag.

“Onze klanten zijn bedrijven en industrieën. Die hebben net als wij geen behoefte aan wollige verhalen,” zei Cigrang eind 2001. Toch zijn sommigen niet helemaal verwonderd over de link met Deng. “Christian is een heel moderne manager, met een open geest. Het stroeve dat er in deze branche soms bijhoort, is eigenlijk zijn stijl niet.”

“We hadden een kort gesprek,” herinnert Ilegems zich. “Wij stelden ons project voor, hij vond het beloftevol en wilde helpen het mogelijk te maken. Geen beslissing in een handomdraai, maar met de papieren en cijferprojecties op tafel.” Ilegems maakt zich sterk de rentabiliteitseisen te kunnen waarmaken.

Cigrang houdt er een duidelijke politiek op na: niet renderende activiteiten gaan onverbiddelijk de deur uit. Daarom wordt eind dit jaar de scheepsagentuur stopgezet. Die kreeg eind 2001 te horen dat zijn grootste klant, Wallenius, met een eigen agentuur wil werken, en slaagt er niet in dat verlies op te vangen. Waarna Wallenius niet meer welkom was in het Cobelfret-gebouw in Wilrijk. Overigens laat, op een sobere inscriptie bij de voordeur na, niets uitschijnen dat dit het hoofdkwartier is van een van de grootste Belgische familiebedrijven.

Cobelfret werd opgericht in 1928. Aanvankelijk actief in de cementindustrie, belandde het bedrijf na verloop van tijd in de scheepvaart. Nu stelt het bedrijf 1100 mensen tewerk en is het na CMB de grootste Belgische rederij – hoewel sinds 1996 op geen enkel schip nog de nationale driekleur wappert. In 2001 werd een omzet van 668 miljoen euro geboekt, bij een eigen vermogen van 245 miljoen euro. Het gros van de omzet – zowat 55 % – komt van de negentien ferryschepen die opereren tussen het Verenigd Koninkrijk, Scandinavië en continentaal Europa. Aan boord vooral auto’s en trailers, maar ook containers en gevaarlijke goederen. Het bedrijf beheert terminals in Vlissingen, Zeebrugge, Purfleet-Immingham, Rotterdam en Duisburg.

Officieel is Zeebrugge nog steeds een draaischijf. Maar toen Cobelfret in 1999 een akkoord sloot met Katoen Natie om zijn trafieken te centraliseren op de zieltogende Flanders Container Terminal, stak het Zeebrugse havenbestuur MBZ daar een stokje voor. In de kusthaven worden de trafieken op drie verschillende plaatsen behandeld door Sea-Ro, dat voor de helft in handen is van MBZ. Het leverde een – nog aanslepende – rechtszaak op, plus de melding dat Cobelfret een grote terminal bouwde in Vlissingen. Enkele weken geleden verplaatste de rederij een trafiek van 350.000 Ford-auto’s naar de Zeeuwse haven. Toch is de rol van de kusthaven niet helemaal uitgespeeld. Cigrang bouwt inmiddels drie schepen die zowel op de binnen- als op de kustwateren uit de voeten kunnen, om zo Zeebrugge over water te verbinden met Ford Genk.

Bang voor drastische beslissingen zijn de Cigrangs nooit geweest. “Cobelfret heeft de reputatie een jojobedrijf te zijn, waar je makkelijk promotie maakt maar je die even snel weer kan kwijtspelen. Dat imago is onder Christian eerder versterkt dan afgezwakt.” De relatie met de vakbonden is dan ook gespannen. Zich beroepend op de dubbele Belgisch-Luxemburgse nationaliteit van vader Camille was het bedrijf een van de eersten om zijn schepen uit te vlaggen naar het Groothertogdom. Officieren kregen toen de keuze: ontslag nemen uit de Pool der Zeelieden – en hun pensioenrechten opgeven – of hun job verliezen, herinnert vakbondsman Roger Opdelocht ( BTB) zich.

Slechts uitzonderlijk laat Christian Cigrang zich zien op recepties of sociale manifestaties. “Hij kent zijn vak, maar een gesprek met hem dat niet over cijfers gaat, duurt nooit langer dan vijf minuten,” meent een criticus. Een andere waarnemer vindt Cigrang “een zeer scherpe geest, die soms iets te snel het verleden van tafel veegt. “Hij is correct, vlot, op zijn manier best aangenaam, maar hij blijft koel. Vindt hij een goedkoper alternatief, dan is het over.” Een derde noemt hem “altijd kritisch, maar ook bescheiden. Discretie is troef: geen chique wagens, geen chi-chi, maar stijl.”

Christian studeerde rechten en ging vervolgens aan de slag in het familiebedrijf. Hij volgde een stage bij een Spaanse scheepsmakelaar, was een tijdje actief in Londen en werd toen wegwijs gemaakt in de finesses van het bulkvervoer. Elk jaar vervoert de groep zo’n 50 miljoen ton kolen, ertsen, graan, bauxiet en andere massagoederen. Tot voor kort gebeurde een flink deel daarvan via Cobam, een joint venture met de Australische mineralengigant BHP Billiton. Maar toen BHP aangaf zelf met een bulktransportbedrijf te willen beginnen, kocht Cigrang de tegenvoeters uit.

Christian Cigrang is de tweede van vier zoons die in het familiebedrijf actief zijn. Oudste broer Jean zit in de boekhouding, Pierre op de afdeling chartering, maar beiden zijn ze vooral bestuurder op de raden waar vader Camille de voorzittershamer hanteert. Michel leidt de ferryafdeling. Naar verluidt gebeurde de opvolging van vader door Christian in goede onderlinge verstandhouding. Een zakenpartner nuanceert: “Onderschat hem niet: van de vier is hij ook de meest gehaaide.”

CHRISTIAN CIGRANG

l Gedelegeerd bestuurder van de Antwerpse maritieme groep Cobelfret.

l Financier van het nieuwe tijdschrift Deng.

Luc Huysmans

“Een gesprek dat niet over cijfers gaat, duurt nooit langer dan vijf minuten.”