De volgende baas van Electrabel?

Drinkt Fulvio Conti, de topman van het Italiaanse energiebedrijf Enel, straks een glaasje wijn op het welslagen van zijn bod op Suez? Misschien zelfs een sauternes, uit het kistje dat collega Gérard Mestrallet hem met Kerstmis cadeau had gedaan. Maar had de topman van Suez de plannen van Conti gekend, hij had wellicht een tros zure druiven opgestuurd.

Enkele weken geleden liet Fulvio Conti (58) zich ontvallen geïnteresseerd te zijn in Electrabel, en dat hij desnoods heel Suez wou overnemen om het kroonjuweel van Suez te bemachtigen. Conti zou dan doen met Suez wat de financiële markten willen, maar wat Mestrallet en zijn hele raad van bestuur weigeren: de energie- en milieudivisie opsplitsen. Conti zou dan de milieudivisie verkopen om de overname van Suez te betalen.

Maar Franse strategische energiebelangen in Italiaanse handen? In Parijs dénken ze er nog niet aan, en prompt werd in enkele dagen een fusie tussen Suez en Gaz de France in elkaar geflanst om de Romeinse aanval af te slaan. “Electrabel is niet te koop. Wie het wil, moet maar een fatsoenlijk bod op Suez doen,” daagde Mestrallet vorige week op de eerste plaats Fulvio Conti uit.

De kans is groot dat Conti de handschoen opneemt. Alle voorbereidingen zouden zijn getroffen om een tegenbod op Suez te lanceren. Enel zou zelfs tientallen miljarden euro’s geleend hebben om de oorlogskas te spekken. Bij het afsluiten van Trends was het nog wachten op een bod van Enel, dat echter mogelijk eerst de reactie van de Europese Commissie op de fusie Suez-Gaz de France afwacht.

Het moet weer eens een Italiaan zijn die de Belgische energiesector verder in Franse handen jaagt. Eerst was er eind de jaren tachtig de raid van Carlo De Benedetti op de Generale Maatschappij, een aanval die gepareerd werd door Suez, waardoor de controle over de Belgische energiebelangen in Parijs belandde. Die Franse machtsgreep kende vorige zomer een apotheose met de volledige overname van Electrabel. Willen de Italianen nu die oude rekening vereffenen? Met een bod op Suez neemt Italië zoete wraak voor de verloren slag om de Generale, al is het Conti dus vooral te doen om Electrabel. De Franse tegenreactie versterkt intussen wederom de tricolore greep op de Belgische energiemarkt, want de grootste concurrenten van Suez op de Belgische markt, SPE en Gaz de France, zouden plots tot dezelfde familie behoren. Maar kiest de Belgische regering deze keer de kant van de Italianen? Als Verhofstadt & co. het quasimonopolie van Suez op de Belgische markt willen opblazen, vermindert dat de waarde van een fusie Gaz de France-Suez en dat speelt natuurlijk in de kaart van Enel.

Conti is niet het archetype van de flamboyante, theatrale Italiaan, laat staan dat hij in halve maffiastijl een oude Frans-Italiaanse rekening zou willen vereffenen die niet eens de zijne is. Neen, Conti meet zich het maatpak van de Angelsaksische manager aan en de stijl van de Britse flegmatieke gentleman: discreet, voorzichtig en gezegend met droge Britse humor. Nogal wat waarnemers staan dan ook met open mond te kijken naar de agressieve strategie van Conti. Raids uitvoeren à la De Benedetti: het is zijn stijl niet. Maar wellicht beseft ook Conti dat in de huidige consolidatiegolf alleen de keuze tussen jager of prooi rest.

Enel is momenteel in omvang de nummer vijf op de Europese energiescène en wordt bij de meest rendabele gerekend. “Wij willen bij de weinige protagonisten in de Europese nutssector horen als het stof weer gaat liggen,” zegt Conti. Enel is zelf relatief beschermd omdat de Italiaanse overheid nog 22 % van de aandelen in handen heeft. De Italiaanse jager heeft zelf een kogelvrij vest aan en speelt het spel niet helemaal eerlijk. Dat bemoeilijkt de buitenlandse strooptocht.

Maar om zijn doel te bereiken, kan Conti putten uit andere vaardigheden die hem worden toegeschreven: zelfverzekerd, lefgozer, doorzetter – het internationale prototype van een stijfkop dus. Kijk maar naar zijn CV. Geboren en getogen in Rome, en om zijn studies Economie aan de universiteit La Sapienza in Rome te betalen, had hij overdag een baan en blokte hij ‘s nachts. Zijn diploma behaalde hij – zeker naar Ita- liaanse normen waar studenten rustig de tijd nemen – in sneltreinvaart en op zijn 22ste stond hij op de loonlijst van Mobil Oil Europe. Daar klom hij rustig het laddertje omhoog, en werd er twintig jaar later financieel directeur in de Europese hoofdzetel van Mobil in Londen.

In de jaren negentig was hij de rijzende ster van het Ita- liaanse bedrijfsleven. Van 1991 tot 1996 eerst als financieel directeur van Montecatini, en later voerde hij zware herstructureringen door bij Montedison om deze industriegroep te genezen van financiële scandalitis. Tussen 1996 en 1998 was hij baas van de Italiaanse spoorwegen.

Intussen is Conti acht jaar bij Enel, één jaar als financieel directeur bij Telecom Italia niet te na gesproken. Bij Enel begon hij als financieel directeur en is hij sinds vorig jaar CEO. Conti is de architect van een grondige renovatie bij Enel. Hij bouwde het logge staatsbedrijf om tot een ambi- tieus en rendabel Europees energiebedrijf, hoewel Enel bij de beursgang in 1999 nog productiecapaciteit moest verkopen om zijn dominantie op de Italiaanse markt af te bouwen.

Conti is getrouwd en vader van één kind, gepassioneerd door muziek en een verwoed zeiler zodra de agenda het toelaat. Hij woont in Rome en is misschien wel voor een stukje klant van Electrabel, dat een belang van 8,6 % heeft in Acea, de op twee na grootste energieleverancier in Italië die gecontroleerd wordt door de stad Rome. En chartert Conti straks de klokken van Rome om een paasbod op Suez te droppen in Parijs?

Daan Killemaes