18.000 werkuren.
Zeven jaar werkte Willy Van Damme aan zijn boek over Superclub. Via twee vrienden met een gelijklopend verhaal over de financiële toestand van het imperium rond Maurits De Prins raakte hij in de zomer van 1992 geïntrigeerd door het dossier. Sindsdien schreef Willy Van Damme voor Trends zo’n 150 artikels over Superclub, Lavithas, Lowlands, Thibaut en andere ondernemingen van en rond De Prins & Co. Vandaag, 18.000 werkuren en een aantal dagvaardingen later, verschijnt bij Uitgeverij Van Halewijk zijn boek ‘ De Zeepbel van Superclub‘.
Willy Van Damme is een pitbull. Eénmaal hij met een onderzoek start, rust hij niet voor hij de volle waarheid achterhaalt. De Prins & Co. hebben pech dat net Van Damme zich voor hun zaken begon te interesseren. Deze journalist konden ze niet paaien met mooie woorden of de mond snoeren met verhalen over uiterst ingewikkelde financiële technieken door de massa’s echte en nepvennootschappen rond het videobedrijf.
De auteur gebruikte bij het uitwerken van zijn verhaal drie technieken. Ten eerste werd elke jaarrekening van de bedrijven rond De Prins minutieus uitgepluisd. Ten tweede maakte Van Damme een vijftig bladzijden lange chronologie, die gedetailleerd de geschiedenis van de bedrijven (kapitaalverhogingen, personeelsverschuivingen, oprichtingen, inbrengen, fusies en vereffeningen/faillissementen) weergeeft. Ten slotte interviewde Van Damme honderden mensen die als betrokkene, gedupeerde, researcher of analist meer informatie over De Prins en Co. konden geven.
“Op basis van deze drie methodes kwam ik tot dezelfde conclusie,” getuigt Van Damme. “Videoketen Superclub en aanverwante bedrijven waren technisch en financieel een luchtballon, waarvan de énige bestaansreden het afromen van geld bij beleggers en financiële instellingen was. Of dat nu correct of minder correct gebeurde, speelde geen rol.”
Wat drijft mensen als Jan Maes, zijn kompaan Marc De Schutter of Kredietbank-topman Remi Vermeiren om met een journalist te praten over een onverkwikkelijke affaire (zie hoofdtekst)? Van Damme: “Door geregeld met mij in contact te treden, wilden ze vernemen wat ik eigenlijk wist. Zo meenden ze zich te kunnen wapenen tegen eventueel gevaar. Ook dachten ze mijn researchwerk te kunnen manipuleren met tips in een bepaalde richting. Bovendien speelt er een soort eergevoel. Sommige mensen staan nu eenmaal graag in the picture. Wat Jan Maes betreft, had ik een boeresjans. Zodra hij vernam dat hij niet vervolgd werd in de affaire, praatte hij vrijuit over het geritsel rond Superclub.”
Momenteel lopen er nog vijf burgerlijke processen en een strafonderzoek (wegens vermeende schending van het onderzoeksgeheim) tegen Van Damme. Maar hij voelt zich sterk: “De 74 dossierkaften met duizenden documenten en de tapes van de interviews houden belagers op afstand”. Maurits De Prins heeft inmiddels een zaak verloren voor het Amerikaanse Hooggerechtshof.
HANS BROCKMANS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier