De opmars van slecht bestuur

IS ER NOG IEMAND mee met de brexit? Samengevat komt het hierop neer: de Europese Unie vindt dat ze aan het Verenigd Koninkrijk geen uitzonderingen kan toestaan. Enerzijds uit principe, anderzijds uit vrees dat andere lidstaten ook eisen zullen stellen. Londen vraagt in al zijn voorstellen tóch een uitzonderingsbehandeling - telkens opnieuw, maar elke keer weer op een licht andere manier. De vele krantenkoppen die de brexit de jongste maanden heeft gehaald, zijn hoofdzakelijk het gevolg van slecht politiek toneel. Bij de Britse Conservatieven is een broederstrijd bezig tussen politici die er niet voor terug lijken te deinzen hun persoonlijke agenda boven het algemeen belang te stellen. Tot nu leek niemand zich echt zorgen te maken. De redenering was dat er te elfder ure wel een akkoord uit de bus zou vallen. En ach, de deadline voor een brexitakkoord verstrijkt maar eind maart volgend jaar. Maar het probleem is dat je over sommige thema's zoals migratie halfbakken akkoorden kunt sluiten. Later onderhandel je dan wel over de precieze betekenis van die overeenkomst. De brexit daarentegen is zo complex en heeft zo veel praktische gevolgen, dat je het gewoon niet in één nachtelijk akkoordje gegoten krijgt. Je ziet dan ook de zenuwen steeds strakker gespannen staan. Is het te laat voor een deal? Zeker niet. Dezelfde scenario's van meer dan twee jaar geleden liggen nog altijd op de tafel. Alle partijen zouden er ook voor kunnen kiezen verlengingen te spelen. En zelfs een nieuw referendum lijkt meer en meer bespreekbaar. Maar het probleem met al die mogelijke opties, uitkomsten en scenario's is dat ze één ding gemeenschappelijk hebben: er is een overeenkomst voor nodig. Daar knelt nu net het schoentje: niet alleen het populisme maakt opgang, vooral slecht bestuur is aan een opmars bezig.