De nomade

Het woord wint veld met de klank van nieuwheid: euronomade, de mobiele, internationale Europese manager. Patrick Depuydt (58) was de kwintessens van de euronomade, lang voor het woord modieus werd. Hij overleed aan een slepende ziekte bijna maand op maand tien jaar nadat de lezers van Trends hem verkozen als uitmuntende ondernemer van 1989.

In 1992 vroeg Trends Style-journalist Henk Van Nieuwenhove aan Patrick Depuydt: Denkt u wel eens aan de dood? Antwoord: “Nooit. Ik voel me veel te jong en te goed om daaraan te denken. Ik heb wel bepaalde regelingen getroffen. Elke maand geef ik instructies aan een Zwitser, een Amerikaan en een Nederlander.”

De Manager van het Jaar 1989 bleef tot aan het einde van zijn actieve leven, februari 1999, een vechtlustige, creatieve man. België was de jongste jaren geen focus meer. Nearly on top of the hill and always ready to jump staat op de sculptuur van Jef Claerhout die Patrick Depuydt voor zijn vijftigste verjaardag ontving van zijn vrienden. Alle Managers van het Jaar, met uitzondering van Patrick Depuydt, staan aan het hoofd van één onderneming, waarmee ze door en door geïdentificeerd worden. Patrick Depuydt was een zwerver; hij reisde en adviseerde, was bedrijvendoctor, toeverlaat, biechtvader en trouwe vriend. Veel herstructureringen lukten, enkele turnarounds hielden geen stand. Half de jaren zeventig besliste Patrick Depuydt om nooit de functie van chief executive officer (CEO) van een grote onderneming te ambiëren. Dat zou hem te weinig ervaring hebben opgeleverd.

Om zijn scherpe verstand diende hij het niet te laten: Patrick Depuydt studeerde voor burgerlijk ingenieur en econoom aan de KU Leuven en Stanford University (VS). In de eerste helft van de jaren negentig leidde Patrick Depuydt het op de beurs van Brussel genoteerde Abelor. Die creatie zag hij kapseizen, wat een punt zette achter zijn activiteiten in het vaderland. Zijn negatieve ervaringen met de vakbonden van de Limburgse zitmeubelfabriek Velda deden hem eveneens besluiten om industrieel België de rug toe te keren.

In de zomer 1999 bezocht Trends het eiland Lewis, Buiten-Hebriden, voor een reportage over Pieters Groep, de kandidaat-beursganger van Brugge. Op Lewis werd de ziekte van Patrick Depuydt met deernis gevolgd. Gilbert Pieters was een collegevriend van Patrick Depuydt. Deze kon Gilbert Pieters overreden om de baan te ruimen voor zijn kaderleden en een externe financier: Industri Kapital uit Scandinavië. Patrick Depuydt werd lid van de raad van bestuur van Pieters Groep. Wisco op Lewis was één van de meer gedurfde initiatieven van Gilbert Pieters; het Brugse bedrijf koopt en bouwt zalmboerderijen in noordwest-Schotland. Patrick Depuydt bracht op zijn werkbezoeken steeds dossiers en documenten mee. Sightseeing liet hij over aan zijn gasten en medereizigers.

Patrick Depuydt was gefortuneerd, maar verdiende die status niet in ledigheid. De rode draden van zijn industriële activiteit waren lowtech, merken en series. Val Saint-Lambert, Def en Velda waren typische dossiers voor Patrick Depuydt: zij werkten/werken met een moderne, dure outillage, maar de producten zelf zijn laagtechnologisch of ambachtelijk. Bij hoge technologie is de vernieuwingscyclus kort en ontbreekt vaak de tijd om een turnaround te verwezenlijken. Die draai nam Patrick Depuydt door zijn ervaring met Servowarm, een ex-onderneming in Groot-Brittannië, een direct seller van verwarming en beglazing.

Bij het interview ter gelegenheid van de verkiezing tot Manager van het Jaar vertelde hij: “Indien ik was blijven werken voor een internationale onderneming, zoals tijdens de eerste tien jaar van mijn carrière, leidde ik nu 10.000 tot 40.000 mensen als chief executive officer of president. Ik werk liever discontinu met een klein team van vaste medewerkers. Zonder job hopping in het wereldje van de multinationals, en dat is mijn mentaliteit niet, doe je nooit zoveel ervaring op.”

Advies- en reorganisatiewerk werden zijn specialiteiten. Reorganisatiewerk neemt door de band twaalf tot vierentwintig maanden in beslag, nadien belandt het bestuur in de handen van een vaste ploeg en trokken Patrick Depuydt en zijn team van acht partners verder. De financiële opbrengst van het geleverde werk werd gestort bij Redasco in Zwitserland, waar de overname en fusieactiviteit en de merchant banking geankerd waren. Op zijn 45ste verjaardag kreeg Patrick Depuydt de status van Zwitsers ingezetene.

Vader Depuydt, van opleiding bakkersgast, werd de rechterhand van Seppe Decoene van Kunstwerkhuizen Decoene in Kortrijk. Depuydt senior maakte de pijnlijke en onrechtvaardige repressie tegen Seppe Decoene mee. Decoene was een Vlaming en niet van adel en daarom moest en kon hij gepakt worden. Patrick Depuydt: “Er zijn zware economische collaborateurs die men nooit één haar gekrenkt heeft omdat ze Franstalig waren en blauw bloed hadden.”

Hij was de oudste zoon van een gezin met zes kinderen. Vader Abel was een bijzondere man en wist dat de kwaliteit van het hout werd bepaald door de stand van de maan en haar aantrekkingskracht op het bodemwater. De ter ziele gegane (1997) beursgenoteerde holding van Patrick Depuydt heette Abelor, ter herinnering aan zijn vader. West-Vlaanderen heeft Patrick Depuydt nooit verloochend. Dat belette niet dat hij met zijn Engelse echtgenote en twee dochters woonde in Waals-Brabant en het bekendst werd om zijn reddingspoging van Val-Saint-Lambert: “Mijn biculturaliteit Nederlands en Engels is een voordeel, met mijn vrouw en de kinderen spreek ik Engels, ik bedenk en schrijf mijn business-strategie in die taal.” Wallonië droeg Patrick Depuydt een warm hart toe sedert de redding van Def in Rocourt en de heropstart van Donnay en hij kende André Cools goed. Bij de verkiezing tot Manager van het Jaar 1989 waren het niet van de minsten die verbaasd waren dat Depuydt een Vlaming bleek te zijn.

In 1992 keek hij in Style naar de toekomst: “Ik heb tot mijn 29ste gestudeerd, nu wil ik 29 jaar werken en dan 29 jaar rusten.” Onze voorouders en ouders zeiden: “De mens wikt, God beschikt.”

FRANS CROLS