De Michel Vandenbosch van de elektriciens

Week na week, om niet te zeggen dag na dag, stuurt Erik Verbeeck naar de inspecteurs en de netbeheerders, naar parlementairen, kabinetten en naar journalisten foto’s en beschrijvingen van overtredingen en onveilige toestanden in het elektriciteitsnetwerk. Als een soort witte ridder ziet hij er ook op toe dat er werk wordt gemaakt van zijn klachten. “Hij geeft ons elementen die we niet in de lade mogen laten liggen,” bevestigt FernandSonck, directeur-generaal bij het bestuur Energie van het federale ministerie van Economische Zaken. Het kabinet van staatssecretaris Olivier Deleuze ( Ecolo) bestudeert nu heel concreet hoe de controle op de veiligheid van de midden- en laagspanningsnetwerken (die nu door de netbeheerders zelf gebeurt) kan worden verbeterd. Het verplicht inschakelen van erkende keuringsorganismen is een optie.

Erik Verbeeck (59), uit Hofstade bij Aalst, is nooit een makkelijke jongen geweest. Hij was ernstig ziek in zijn vroege jeugd, behoorde aan de toenmalige Aalsterse technische school MHTS bij de toppers van de keurturngroep van MichelVerschueren (de latere Anderlecht-manager) en stapte zonder einddiploma over naar het opleidingscentrum van de marine in Sint-Kruis-Brugge. Daar studeerde hij verder elektriciteit en zwaaide af als marconist, ongeveer in de tijd dat ook wijlen John Cordier als marconist zee koos. Verbeeck verliet de marine en bouwde tussen 1974 en 1984 met zijn bedrijfje Verbeeck & Co antennekopstations voor Electrabel Intercom Distributie-Noord. Toen de opdrachten begonnen af te nemen, investeerde hij om installaties voor professionele telecommunicatie te kunnen bouwen, vooral antennes en straalverbindingen. Uit die tijd dateren de foto’s waarop hij naast zijn Unimog het optrekken van een schotelantenne op de Madou-toren volgt, een opdracht voor Siemens.

Hij schoolde zich verder bij aan het Antwerpse Technicum, werkte voor firma’s als AEG, BellTelephone en Thomson– CSF, maar miste de commerciële relaties om bij de overheid de grote contracten binnen te halen. Toen hij ontdekte dat een concurrent, die hem op prijs had geklopt, zijn werk niet volgens het bestek uitvoerde, eiste hij een schadevergoeding. Het eindigde ermee dat hij een klacht indiende bij het Hoog Comité van Toezicht, wat naar zijn zeggen twee jaar later zeven ingenieurs een blaam kostte. “Ik haat corruptie, incompetentie en machtsmisbruik,” zegt Verbeeck. Hij greep ook naast een belangrijk BRT-contract.

In 1989 ging Verbeeck & Co failliet. Verbeeck begon weer als zelfstandige, kreeg contracten van Fabricom, maar kwam later in aanvaring met Electrabel over niet-conforme installaties in Heist-op-den-Berg. Hij haalde er twee keuringsorganismen bij en stuurde hun vaststellingen naar het bestuur Energie. Hij schreef een brief aan LouisTobback ( SP.A), die Electrabel vroeg om maatregelen te nemen. Kortom, Erik Verbeeck stond op straat.

“Tussen 1992 en 1994 hebben we her en der op campings geleefd, een tijdje in een onafgewerkt appartement geslapen en zelfs even in een motel,” zegt Erik Verbeeck. Hij en zijn vrouw Jeannette van der Sande – een Tilburgse wier rol niet mag worden miskend – bussen pamfletten om gevaarlijke toestanden op het net aan te klagen. Hij wordt zelfs even door de politie van Mechelen opgepakt voor een pamflet zonder verantwoordelijke uitgever.

In juli 1994 sloot hij een dading met Electrabel, maar toen hij door de firma GentseRadioDistributie als werkleider werd aangesteld voor werken aan het Mechelse kabelnet, kwam er binnen de kortste keren weer heibel met werknemers van Electrabel Distributie Noord (EDN). Gentse Radio Distributie ontsloeg hem en Verbeeck verscheen in Het Laatste Nieuws met een bord “EDN is Broodroof”.

In 1996 was hij in Manila als technisch verantwoordelijke om voor rekening van starter Belfil een fabriek te helpen bouwen. De financiering liep mank, Verbeeck kwam snel terug. Toen werd in 1996 in Boutersem, bij werken onder het hoogspanningsnet van 70 kilovolt, een arbeider van de firma Champagne geëlektrocuteerd. Verbeeck ging zich bezighouden met de zaak, wat tot een deal leidde waarbij Champagne Erik Verbeeck in dienst nam en van Electrabel ook de nodige opdrachten kreeg om hem te betalen. In 1998 nam Verbeeck dat vierjarige contract zelf over. Zijn nieuwe firma, Detel, ontwierp kabelnetten ten behoeve van Telenet. Na afloop werd het contract niet verlengd. “Ik mocht met mijn zes ingenieurs wel zelf weer aan de palen gaan hangen,” hoont Verbeeck.

Met drie van zijn mensen gaat hij ook daadwerkelijk aan de slag, eerst voor de kwaliteitscontrole van de netten, later voor de ombouw ten gunste van Telenet, maar al snel ontstond er een conflict, volgens hem omdat ICS Netexploitatie (Electrabel) weigerde de stroom af te sluiten in wat hij als een gevaarlijke werksituatie beschouwde. “Ik laat mijn personeel niet elektrocuteren,” zegt Verbeeck. ( RikUmans, verantwoordelijke ICS Netexploitatie Vlaanderen, zegt te werken volgens letter en geest van het Algemeen Reglement Elektrische Installaties en wenst de discussie met de heer Verbeeck niet in de pers te voeren). Het conflict escaleerde, Detel raakte zijn opdrachten kwijt en Erik Verbeeck zweerde daarop dat hij de mistoestanden in het netwerk zou blijven aanklagen.

Zijn acties voert hij nu als uitgever van MorsumMagnificatProfessioneel, een blad voor radioamateurs (de titel verwijst naar morse) dat hij in 1983 mee oprichtte. Uitroepen als ” Massale wetsovertredingen waaraan niemand zich stoort!” worden gecompenseerd door veel details. Hij blijkt geen moeite te hebben om munitie te vinden. “Er zijn dingen bij die je niet kan weerleggen, maar in plaats van dat op een serene manier te behandelen jaagt hij iedereen op stang,” zegt een ingenieur van Electrabel die Erik Verbeeck al jaren kent en hem zoals anderen – dat staat buiten kijf – als een goed vakman respecteert.

Sinds juni vorig jaar zit hij zonder inkomsten, maar Verbeeck is intussen met een nieuwe activiteit begonnen, een kolfje naar zijn hand: de ontmanteling van radioactieve bliksemafleiders. “Er staan er nog zo’n 3000 in België. De nodige vergunningen zijn binnen.”

Bruno Leijnse [{ssquf}]

“Ik laat mijn werknemers niet elektrocuteren.”