De meest masochistische der Galliërs

Zegt de ene vakbondsman tegen de andere: “Ik kijk naar de tewerkstelling op lange termijn. Daarom heb ik de meeste leden. Zegt de andere: “Ik heb misschien minder leden, maar ik durf wel meer dan jij.” Waarna hij symbolische acties aankondigt. Besluit de eerste mee te doen, dan gaat de tweede staken. Eén minpunt in het verhaaltje: dit was geen grap. Gevolg: vorige vrijdag lagen de vier Vlaamse havens plat. Een zoveelste Belgenmop.

De aanleiding tot de actie is de Europese Raad van Transportministers die maandag 17 juni samenkomt in Brussel. Die moet zich uitspreken over het PortPackage (zie blz. 18), dat selfhandling (laden en lossen van schepen door de eigen bemanning) wil toelaten. Maar op enkele symbolische acties morgen in Scandinavië en wellicht Duitsland na, voelde geen enkele collega-bond de behoefte om de zaak op de spits te drijven.

Helaas. Van alle Galliërs zijn we misschien de moedigste, maar toch zeker ook de meest masochistische. Dat de Vlaamse havenarbeiders sinds 1973 niet meer hadden gestaakt, dat de sociale vrede een speerpunt in de promotie- en verkoopstrategie van de Vlaamse havens en hun bedrijven was geworden, dat de werkgevers de syndicale bezwaren tegen de Europese plannen begrepen en ze zelfs steunden, dat de beslissing van de Europese ministers sowieso nog terug moet naar het Europees Parlement, en dat er zelfs nog geen definitieve tekst is: het mocht niet baten.

Veel ondernemers hebben een ambigue verhouding met vakbonden. Ze zijn er wel van overtuigd dat ze nodig zijn, maar in het eigen bedrijf toch minder dan elders. Echt onlogisch is het niet. Vakbonden neigen ertoe om liever de huidige leden te behagen dan te denken aan de tewerkstelling van hun opvolgers. Ze houden stroef, soms op het dogmatische af, vast aan ooit verkregen voordelen, liever dan te kijken naar toekomstige opportuniteiten.

In de havens mag niet worden getornd aan de w et-Major. Voluit: “In havengebieden moet alle havenarbeid worden uitgevoerd door erkende havenarbeiders.” Het is een wet waar zelfs de hevigste werkgevers niet vanaf willen. Omdat hij zorgt voor continuïteit en een verantwoord veiligheids- en productiviteitsniveau.

De wet zelf is ook niet veel meer dan dat zinnetje. Het kader eromheen – de codexen van havengebruiken – is intussen een stapel die bijna zo uitgebreid is als het Belgisch arbeidsrecht zelf. Maar erg soepel tonen de bonden zich zelden. De onderhandelingen om een aparte status voor logistieke havenarbeiders te creëren, zodat ze niet hopeloos duurder zijn dan hun collega’s buiten het havengebied, leidden begin dit jaar tot een akkoord. De onderhandelingen sleepten jaren aan. Andere maatregelen liggen dus nog wel even in het vagevuur. Het vast dienstverband. Het elektronische aanwervingssysteem. De overuren die per halve shift worden bijbetaald, en niet per uur. De pieken die niet mogen worden opgevangen door de ochtend- en middagploegen twee uur vroeger te laten beginnen en eindigen. Indien het al bespreekbaar is, dan weerklinkt toch snel het No pasarán.

Helaas hebben de bonden vorige week de verkeerde boodschap naar Europa gestuurd: “Openheid, modernisering: we willen er niet van weten. Dit is ons systeem. Blijf eraf.” Slogantaal, gedoemd om zichzelf uit de tijd te prijzen.

Luc Huysmans [{ssquf}]

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content