De lange lijdensweg van de Guldenvlieslaan

Al tientallen jaren verkeert de Guldenvlieslaan, de belangrijkste commerciële slagader van Brussel, in verval. Oorzaak: de eigenaars en talrijke beleidsmakers. Toch lijkt hier eindelijk verandering in te komen. Een blik achter de schermen.

Deze plek is ziek. Doodziek. En als we deze slagader onder onze ‘makelaarsloep’ houden, kunnen we de verloedering alleen maar betreuren. De Guldenvlieslaan heeft immers een enorm potentieel dat veel verder gaat dan de wijk of zelfs de stad. Het zou de Nieuwstraat van de bovenstad kunnen en moeten worden. Dat doel ligt echter steeds verder af,” zo vat Charles Luel samen, baas van Immobilière, Développement & Gestion (IDG). Hij is niet te stoppen over deze wegkwijnende handelspool, die bijna onder zijn raam ligt. “Zowel overheid als privé-ontwikkelaars hebben ons de hemel op aarde beloofd. Maar het enige wat we gezien hebben, zijn slechte trottoirs. Het is overduidelijk: het ontbreekt zowel politici als handelaarsverenigingen aan een samenhangende totaalvisie.”

Overdrijft deze vastgoedmakelaar, die onlangs een contract sloot voor de herlancering van de Cyrillus-keten (ter vervanging van Women Secret) in het bovendeel van de laan? Hij doet hoe dan ook nog een nuchtere en belangrijke vaststelling: tussen 18 en 21 uur passeert hier steeds minder volk. “De mensen mijden deze zone, die dringend nood heeft aan commerciële locomotieven. Gelukkig is er weinig aanbod voor een aanhoudende vraag. En de Louizahals vlakbij zit aan zijn maximum.”

Laag glamourgehalte

“Vorig jaar was het ronduit schandalig: de Louizahals en de ‘helling’ van de Waterloolaan waren verlicht tijdens de eindejaarsfeesten, terwijl de Guldenvlieslaan in het donker zat. Gevolg: de voorbijgangers gingen gewoon op het licht af en staken de laan over,” blikt Julie de Groote terug, schepen van Economische Ontwikkeling en Handel in Elsene. Dit jaar wilde men niet in dezelfde fout vervallen. Op 2 december kreeg ook de vergeten slagader eindelijk verlichting, en enkele dagen later werd er vóór de bouwplaats van het ex-Heron, tegenover het Hilton, een enorme wenskaart van vijftig meter neergepoot met een trompe-l’oeil-effect. Kwestie van opnieuw een rode draad te creëren tussen het beneden- en het bovendeel van de laan, althans tijdens de drukste winkelperiode van het jaar.

“We moeten de vroegere strategische winkelas tussen de Naamse Poort en de Louizapoort dringend herstellen, om de bloeding te stelpen. Da’s een kwestie van dagen of maanden, maar momenteel zijn we grondig aan het nadenken over de beste manier om de wijk eindelijk nieuw leven in te blazen. Ik verdedig absoluut de vrijheid van ondernemen, maar af en toe moet je er sommige ondernemers toch op wijzen dat ze ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben als één van de hoofdspelers in het stadscentrum. En voor de Guldenvliesgalerij is het dringend tijd om in actie te schieten,” benadrukt de schepen.

Ze staat trouwens niet alleen met dit uitgesproken standpunt. Als we langs het brede, vernieuwde trottoir van de Guldenvlieslaan wandelen, springen de breuklijnen immers meteen in het oog. Eerst is er de galerie, dan de kanker van het voormalige Heron Plaza, waar de sloop- en opruimingswerken eindelijk gestart zijn, na meer dan tien jaar gedraal en slechts enkele dagen voor het vervallen van de vergunning. En tot slot is er het nieuwe winkelgedeelte vlak bij Chez Adrienne, één van de bekendste restaurants in de wijk. En het renovatieproject schijnt te lukken: de vernieuwde winkels en horecazaken lijken goed te draaien en hebben dit verzorgingsgebied eindelijk een nieuw elan gegeven. Dat is te danken aan de Nederlandse vastgoedinvesteerders van de Prowinko-groep. Die hebben trouwens, vlak bij hun vorige geslaagde project, ook het ambitieuze Heron-project overgenomen van de Britten, die in eindeloze conflicten verwikkeld waren geraakt met buurtcomités en andere lokale vertegenwoordigers.

Voortrekkers of tegenwerkers?

Met deze twee stukken van de laan wordt Prowinko hier dan ook één van de hoofdeigenaars. Veel concurrenten hoeft de groep alvast niet te duchten. Er is uiteraard de familie Gillion, historische eigenaar van de wijdvertakte Guldenvliesgalerij. Roland, patriarch en stichter, overleed onlangs op meer dan negentigjarige leeftijd. Hij beschouwde deze galerij als zijn kind en bezat ze tot voor kort nog altijd onder eigen naam. Helaas mocht het kind niet meegroeien met zijn tijd. Gevolg: dit kloppende hart van de wijk verwerd tot een echte kanker in plaats van er de motor van te blijven. Een kanker die de commerciële slagkracht van binnenuit aanvrat. Volgens de laatste berichten zou Philippe Gillion, die de nieuwe structuur leidt die na de dood van de patriarch werd opgericht, een ambitieus renovatieproject plannen voor de familiegalerij. Er wordt zelfs gesproken van een financieel partnerschap met ING Real Estate.

Nog een gezaghebbende historische eigenaar is het echtpaar Brenig, dat in mei 1968 de allereerste winkel Ici Paris-XL lanceerde in de gemeente Elsene (in het Frans afgekort als ‘XL’). Sindsdien hebben de Brenigs de muren van de nummers 13 en 23 behouden en het historische winkelpand verkocht aan de groep AS Watson (dochter van het conglomeraat Hutchison Whampoa), eigendom van de Chinese vastgoedmagnaat en miljardair Li Ka-shing. Die vestigt zich trouwens binnenkort in Vilvoorde, verleid door de federale sirenenzang over de notionele intresten tijdens de voorbije Aziatische minitrip van Guy Verhofstadt. Een andere eigenaarsfamilie zijn de Dijkmans. Zij bezitten het pand van de Bouvy-winkel en andere panden in de Louizalaan.

Verderop ligt de dubbele ingang van het winkelcentrum Espace Louise, ook al geen toonbeeld van esthetisch geslaagd winkelvastgoed, zeker niet wat de benedenverdieping en de toegang tot de Louizalaan betreft. Toch blijft het centrum klanten en winkels aantrekken. De Espace Louise behoort historisch toe aan verschillende eigenaars, maar sinds kort krijgt een investeerder die al een tijdlang actief is in de zone, steeds meer de touwtjes in handen: Gérald Hibert. Hij is privé-eigenaar van verschillende bedrijven en bezit vandaag 40 % van de aandelen.

Philippe Coulée n

De Espace Louise behoort historisch toe aan diverse eigenaars, maar Gérald Hibert krijgt steeds meer de touwtjes in handen.