De krachttoer van 2002

Knutselde een Belgische sportpsycholoog dé krachttoer van 2002 in elkaar?

Voor fanatieke beoefenaars is golf de ultieme sport omdat het een intens mentaal spelletje is. Golfen is inderdaad constant zoeken naar die grens waar je een gevoel van diepe frustratie nog net kan verwerken zonder door het lint te gaan. Daarom worden sportpsychologen in de professionele golfsport tegenwoordig als een heel normale deelnemer beschouwd. In het internationale circuit hebben de beste spelers allemaal een coach, een caddie, een physical trainer en een sportpsycholoog.

Elke topspeler heeft een grote entourage, een gezelschap dat snel begon uit te breiden naarmate Tiger Woods de golfsport ging domineren. Iedereen onderkent het talent van de Amerikaan, maar zijn tegenstanders zagen ook in dat hij mede dankzij die professionele bijstand zo’n complete speler kon worden. Zodat ze Woods gingen imiteren. Zijn tegenstanders begonnen met halters te werken, ze sprongen bij ochtendgloren uit de veren om te gaan joggen en sleten eindeloze uren op de practice. En ze namen een sportpsycholoog in dienst. Met toch wel enige achterstand op Woods: die was pas elf toen hij voor het eerst te rade ging bij een psycholoog.

Wie terugblikt op 2002, kan niet naast de British Open kijken: de Zuid-Afrikaan Ernie Els zette er zonder twijfel dé krachttoer van het seizoen neer. Terwijl op zaterdag een hels onweer boven Muirfield losbarstte, bleef Els met de inzet en de koele blik van een leeuw strijden. Regen en wind konden hem niet van indrukwekkende scores houden. Colin Montgomerie sloeg 84, Tiger Woods leverde een kaart van 81 af. Maar Els trotseerde de elementen nog beter en had op zondag, bij de afslag van de 14, twee slagen voorsprong. Op de vorige hole was hij namelijk op indrukwekkende wijze uit een bunker geraakt en had meteen zijn par gered. Els leek op een wolk te spelen, bleef olympisch kalm en zelfverzekerd. Maar op de vijftiende en zestiende hole verloor hij drie slagen, zodat hij aan de zeventiende begon met de wetenschap dat hij minstens een par moest spelen op een van de volgende twee holes om in de running te blijven.

“Ik ramde mezelf mentaal wakker,” vertelde Els na afloop. “Ik bleef tegen mezelf herhalen dat dit hét moment was om een birdie te slaan.” Het lukte en Els haalde het in een playoff van Thomas Levet, Steve Elkington en Stuart Appleby. Terwijl hij zich de hele tijd als een echte gentleman had gedragen. Wellicht geen toevalstreffer, want zijn sportpsycholoog, de Belg Jos Van Stiphout, volgde Els die dag van dichtbij en was erin geslaagd hem in uiterste relaxatie en concentratie te brengen. Daarvoor had hij wel driemaal duchtig op de Zuid-Afrikaan moeten inpraten.

John Baete [{ssquf}]