De goudzoeker

Mike Weir, 33 jaar, linkshandig en winnaar in de jongste Masters, heeft zijn leven ingrijpend zien veranderen.

In april vorig jaar was hij de eerste Canadees die in Augusta de overwinning behaalde. Meteen werd hij in zijn land verheven tot een mythe. Canada, waar de golfsport heel populair is, had inderdaad nog geen kampioenen. Na zijn overwinning in de Masters bleef Mike Weir zich heel bescheiden gedragen en verhuisde hij niet meteen naar zonniger en duurdere oorden, maar bleef gewoon in Draper, in het Utah van de mormonen.

Mike Weir, 1,77 meter en 75 kilo, is vandaag een financieel zwaargewicht. In 2003 sloeg hij 5 miljoen euro bij elkaar. Zoals alle golfspelers heeft hij natuurlijk ook minder leuke en minder lucratieve periodes achter de rug. Zoals tien jaar geleden, toen hij in de Aziatische en Australische tours speelde en de kosten deelde met een andere neoprof, ene Butch Brennan, vandaag zijn caddie. “Ik had toen geen rooie duit op zak,” herinnert Weir zich.

Sport is altijd zijn religie geweest. Als kind speelde hij baseball en hockey. Zijn vader maakte zich alleen boos als de kleine Mike een minder goede wedstrijd speelde of een training miste. Weir had ook twee grote broers, die hij overal volgde en probeerde te imiteren. Toen ze als adolescenten gingen golfen, deed hij dat ook. Hij was dertien jaar en stond op het hockeyterrein bekend als een knokker.

Toen hij professional werd, voelde Weir zich nooit te beroerd om zijn golftas zelf te dragen. Zelfs niet bij tropische temperaturen. Hij had ook nog geen geld om daar iemand voor te betalen. Op een bepaald moment trok zijn echtgenote Bricia zelfs mee als caddie. De Weirs gedroegen zich in die tijd als echte goudzoekers. Telkens als ze naar een reeks verre toernooien vertrokken, verlieten ze in Utah hun tijdelijke verblijf, brachten ze hun schaarse bezittingen naar een magazijn waar ze voor 50 dollar per maand werden bewaard, waarna ze bij hun terugkeer gewoon een andere flat huurden. De helft van hun garderobe lieten ze in de auto slingeren.

Zo leefden de Weirs van 1992 tot 1997, toen hij zijn kaart veroverde voor de Amerikaanse Tour. “Financieel was dat een hele stap vooruit. In de jaren negentig, toen ik op een mooie dag 14.000 dollar verdiende, dacht ik dat ik rijk was. Sinds mijn overwinning in de Masters weet ik beter. De appearance money is heel interessant, maar ik ben ruim tevreden met de prize money. Ik wil nu snel andere toernooien winnen, want ik ga heel bewust niet voor het makkelijke geld. Voor mij komt het spelletje op de eerste plaats. Vroeger werkte ik op de club, maar ik bracht er niets van terecht. Omdat ik alleen maar aan trainen dacht. Ooit moest ik eens een golftas van 135 dollar verkopen voor 35 dollar omdat mijn geld op was. Ik werd ook vaak ontslagen omdat ik zelf te veel op het parcours stond. Mijn jeugd was geen lachertje, maar ik trok naar de practice terwijl mijn leeftijdgenoten gingen zwemmen of achter de meiden aan holden.”

John Baete