De folklorefactor van de pensioenen

In het begin van de grote vakantie konden we kort na elkaar Peeters II en Van Rompuy II begroeten. Op Vlaams niveau veranderde de samenstelling van de coalitie en bleef behalve Kris Peeters en zijn partijgenote Hilde Crevits niemand op post. Het regeerakkoord-Peeters II staat bol van de goede intenties en verdient respijt. Wel trekken we de wenkbrauwen op voor de ‘Vlaamse Energiemaatschappij’. De ouderen onder ons herinneren zich dat de regering aan het begin van de jaren tachtig België via Distrigaz (ja, toen nog met een Z) ook een nationaal energiebeleid wou voeren. Daar kwam niets van in huis, integendeel. Via, onder meer, compleet waanzinnige aankopen van ruwe olie en een onbruikbare lng-tanker werd de goegemeente met een kater van vele miljarden Belgische franken opgezadeld. Hopelijk loopt het met de Vlaamse Energiemaatschappij anders en beter, al stemt het profiel van de twee direct betrokken voogdijministers weinig hoopvol.

Op federaal niveau zitten dezelfde partners nog steeds rond de tafel, al was er een ware stoelendans nodig onder de ministers en hun portefeuilles. De opvallendste nieuwkomer in het team van premier Herman Van Rompuy is zonder twijfel de nu bijna 60-jarige Luikse socialist Michel Daerden, tot bij de jongste regionale verkiezingen viceminister-president van zowel de Franstalige gemeenschapregering als de Waalse regering (met in beide regeringen ook de verantwoordelijkheid voor de Begroting). Dat de man zijn tijd verdeelt tussen ofwel zichzelf naar een andere wereld hijsen, ofwel het plegen van allerhande praktijken die vanuit ernstige politieke deontologie erg dubieus zijn (of beide in één vlotte beweging samen), is alom bekend en kreeg dan ook de nodige weerklank bij zijn verrassende aanstelling tot federaal minister. Wat veel minder aandacht kreeg, was het feit dat hij de portefeuille van Pensioenen (en Grootstedenbeleid) kreeg toebedeeld. Daerden is dus niet minister van Pensenkermissen en Cantushoogmissen, maar van Pensioenen!

Wie de problematiek van de Belgische staatshuishouding een beetje ernstig volgt, weet dat de vergrijzingsproblematiek meer dan ooit als een tsunami op ons afkomt. We kunnen niet anders dan volmondig akkoord gaan met de titel die boven het dossier terzake in de krant De Tijd van 4 juli prijkte: Het failliet van de vergrijzingsstrategie’. De jongste jaren worden de de kosten van de vergrijzing stelselmatig hoger ingeschat. In 2002 hield men het nog bij een jaarlijkse kostprijs gelijk aan 3 procent van het bbp, nu zitten we aan meer dan 7 procent. Ook dat laatste cijfer blijft een onderschatting omdat men voor de groei- en tewerkstellingsevolutie blijft zweren bij volstrekt onrealistische cijfers. Onder paars blies de regering hoog van de toren over de voorbereidingen op de vergrijzingsfactuur, maar uiteindelijk gebeurde er bitter weinig. Met het oog op de algemene economische toestand krijgt die conclusie een nog bitterder nasmaak omdat paars eigenlijk tijdens een periode van hoogconjunctuur regeerde. Over het fameuze Zilverfonds fluistert zelfs niemand meer.

Pensioenen vormen samen met de gezondheidszorg en de tewerkstelling de drie grote assen waarop een vergrijzingsbeleid geënt moet zijn. En daar krijgen we dus nu een Waalse politicus met wie heel de wereld zich de voorbije jaren op YouTube te pletter lachte. Een folklorefiguur maar dan wel een van het wansmakelijke type. In elk geciviliseerd land zou het volstrekt ondenkbaar zijn dat zo’n schertsfiguur een ministerpost kan krijgen, laat staan een voor de toekomst zo belangrijke als Pensioenen. Maar in België kan dat. Een bevolking, zoals de spreuk luidt, krijgt de bewindvoerders die ze verdient…

Ter verdediging van feestneus Daerden horen we dat de man over een goede dossierkennis beschikt en een uitstekende cijferaar is. Wel, die bewering verliest onmiddellijk veel van haar kracht als een begrotingsminister verkondigt dat “deficits vanzelf komen en vanzelf ook weer weggaan”. Voorgaand citaat vormt zowat de lijfspreuk van Michel Daerden. Bovendien zijn bij elk beleid altijd twee elementen van belang: de inhoud en de geloofwaardigheid. Zelfs indien iemand als Daerden inhoudelijk tot een echt waardevol project zou kunnen komen (wat we dus zeer betwijfelen), dan zal het totale gebrek aan geloofwaardigheid van de man altijd als een zwaard van Damocles boven dat project hangen.

We kunnen ons onmogelijk inbeelden dat eerste minister Herman Van Rompuy vragende partij was om een figuur als Michel Daerden in zijn federale regering te moeten opnemen. Zijn reputatie als stemmenkanon maakt Daerden incontournable? Daar lachen we eens beleefd mee: het politieke kerkhof ligt vol met mensen die vanwege hun electorale successen ‘onpasseerbaar’ waren, maar toch vroegtijdig voor de bijl gingen. Wie even zijn oor te luisteren legt over de taalgrens, verneemt al snel dat Daerden vandaag in de federale regering zit als gevolg van een oeroud potje chantage tegenover bepaalde andere kopstukken van de PS. De man maakt zichzelf, zijn regio en zijn land met de regelmaat van een klok belachelijk maar helemaal onnozel is hij dus duidelijk niet.

JOHAN VAN OVERTVELDT IS ALGEMEEN DIRECTEUR VAN HET ONDERNEMERSPLATFORM VKW

Johan Van Overtveldt

Daerden is niet minister van Pensenkermissen en Cantushoogmissen, maar van Pensioenen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content