De econocide van Europa

L udo Verhoeven van Agfa-Gevaert en Voka kent de Duitsers grondig. Hij zal in de bekoring geraken om Siemens na te bootsen. De Duitse reus wil 10.000 jobs verhuizen van Duitsland naar het oosten. Onpatriottische bluf? Voor Duitse tycoons dergelijke dreigementen uiten, hebben zij er gründlich en Teutoons over gepiekerd. Hier sta ik, ik kan niet anders.

Duitsland, Frankrijk en de klungelaars die Europa leiden, bereiden de econocide van de Europese Unie voor. Een Amerikaanse werknemer van Agfa-Gevaert kost de helft van een Belgische werknemer. In een open wereld is dat zelfmoord voor Mortsel en zijn 4700 Belgische werknemers.

Ondertussen kletsen de bazen van de Europese Unie verder. EU-ministers zeggen in Brussel dat ze meer innovatie willen en in één adem blokkeren zij het gemeenschappelijk octrooi. Kies voor het Engels voor dat EU-octrooi en bespaar de vertaalkosten die dat intellectuele eigendomsrecht in de EU viermaal duurder maken dan in de VS. Zo zijn er duizend voorbeelden.

De EU-leiders hebben zich op hun voorjaarstop, tussen de bedrijven over het terrorisme door, gebogen over een van hun stenobegrippen: het Lissabon Proces. Het Lissabon Proces is een poging om Europa in 2010 tot de meest concurrerende economie ter wereld te maken. De poging is op voorhand mislukt. De Europese Unie wil economisch de VS imiteren, maar dan wel zonder de Amerikaanse recepten voor de creatie van een bloeiende economie te volgen. Het Amerikaanse groeimodel wordt aangedreven door creatieve destructie, een agressief begrip, maar menselijk te interpreteren als een doorlopend proces van vernieuwing, vondsten, dynamiek, succes en straf, maatschappelijk applaus.

In de VS is de arbeidsmarkt soepel, de mobiliteit onbeperkt. Wie werkt, verdient geld; wie vadsig is, zakt door de mazen. De financiële markt bemint lef. De politieke overheid houdt zich op afstand. De reglementen zijn er minder ondernemingsonvriendelijk enzovoort. In de EU is de arbeidsmarkt van stopverf, de mobiliteit beperkt tot vijftien kilometer van de kerktoren. Wie werkt, betaalt veel belastingen (of is slim en parkeert het geld buiten Europa). Wie vadsig is, zuigt de sociale zorg uit. De politieke overheid meent een prima ondernemer te zijn. De reglementen doen het zwart voor de ogen schemeren.

In de VS is er geen omslag te verwachten van het werkzame en rechtvaardige systeem. Silicon America blijft een werkelijkheid. In de EU is er geen omslag te verwachten van het zachte, overbeschermde, overgepolitiseerde systeem. Silicon Europe blijft een hersenschim. De uitslag van de Franse regionale verkiezingen bewijst het. De regering-X – want Jean-Pierre Raffarin krijgt de rekening – zal haar slappe hervormingen stoppen. Adieu dynamiek en modernisering.

Wie het interview leest met François Cornelis, de tweede man, een Belg (ex- Petrofina), van Total (zie blz. 32) krijgt een tweede bevestiging. Sanofi, met als grootaandeelhouder Total, wil een fusie met Aventis; dat zal een nationale Franse ‘kampioen’ vormen. Niemand buiten blaaskakerige politici heeft vandaag nood aan nationale kampioenen (de kampioenen van Frankrijk – EDF, France Télécom, SNCF – zijn lamme eenden). Novartis, een Zwitserse farmagroep, wordt afgedreigd door premier Raffarin en economieminister Francis Mer, om zich niet te mengen in het Frans-Franse onderonsje.

La France profonde en het sullige Duitsland knevelen de levenskracht van Europa. En de kleintjes laten zich bedonderen. Guy Verhofstadt (VLD) zal buiten de grenzen geen woord uiten over de vernedering van Peter Praet en België bij de Europese Centrale Bank.

Frans Crols

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content