Bij de start van het L&H-proces, begin deze week, stonden Jo Lernout en Pol Hauspie op de voorpagina’s van zowat alle kranten. Weinigen weten dat de naam van hun bedrijf ei zo na Lernout, Hauspie & Willaert was geworden. “Dat leek wel een advocatenkantoor, dus dat ging niet door,” aldus een betrokkene.
Het parket geeft Nico Willaert in de aanklacht een tweederangsrol, terwijl de naamgevers de bedenkers zouden zijn van de fraude. Willaert, steevast omschreven als “de derde man”, was nochtans met zijn Aziatische contacten al in een vroeg stadium betrokken bij de financiering van het bedrijf, de contractuele afspraken met klanten en investeerders.
Een insider van het dossier dicht Willaert een grotere rol toe. “Pol Hauspie en Nico Willaert waren verantwoordelijk voor de boekhoudkundige spitstechnologie, terwijl Jo Lernout de spraaktechnologie beheerde en CEO Gaston Bastiaens ervoor zorgde dat alles in goede banen werd geleid.” In die optiek is het voor sommige waarnemers een raadsel waarom Jo Lernout naar alle kanten schiet om zijn onschuld aan te tonen, maar Nico Willaert en Pol Hauspie indekt.
Verwacht wordt dat Willaert zich op het proces zal distantiëren van de strategie van Jo Lernout, die zich volledig vrijpleit. Een vraag van Lernouts advocaat Luc Gheysens om met de verdedigers van Willaert een gemeenschappelijke strategie op te zetten, werd genegeerd. Nog belangrijker is misschien de vraag of Nico Willaert de verantwoordelijkheid in de schoenen van Pol Hauspie zal schuiven.
Willaert (1950) – na het failliet van L&H een tijd bedrijfsadviseur – leeft vandaag van het loon van zijn echtgenote, vicedirectrice van een vrije school in het Antwerpse. Hij is van opleiding politicoloog (KU Leuven) en studeerde later economie. Hij startte bij Pauwels International, waar hij heel wat projecten in Azië opzette en werd in 1989 algemeen directeur van Pauwels Contracting.
Een van de eerste contacten met L&H gebeurde via zijn vriendin en gewezen studiegenoot, Béatrice Hanoulle, de secretaresse van het oprichtersduo (bron: De Spraakmakers – Geldnood en groei aan de rand van de afgrond, Piet Depuydt, Globe, 1997). Begin 1990 nodigden ze Willaert uit voor een gesprek op hun promotiestand op het ECC-tennistoernooi. Het werd een discussie tot laat in de nacht. Lernout en Hauspie beseften dat ze de Wasenaar goed konden gebruiken. Bovendien beschikte hij over de juiste politieke connecties.
Vic Pauwels zei in een gesprek met de Gimv (die in 1992 een herintrede overwoog in L&H): “Willaert kan alles verkopen. Zijn creativiteit gaat heel ver. Hij is sterk in marketing en verkoop, lobbyen en public relations.”
Urbain De Voldere, ex-topman van Philips België en inmiddels overleden, noemde Nico Willaert “de onderhandelaar” – in een interview met Trends zo’n 10 jaar geleden. “Ongelooflijk. Willaert kon zowel klantencontracten als financieringen binnenhalen. Dit met een minimum aan dossierkennis, zodat hij net niet naast de zaak begon te praten. Hij was geen man van de diepte, maar wist verdorie van aanpakken.”
Willaert werd in 1991 aandeelhouder in de L&H Holding. Vanaf september 1992 was hij voltijds manager. “Mijn motivatie?” zo lichtte Nico Willaert zijn instap in het spraaktechnologiebedrijf halverwege jaren 90 toe. “Ik had een deel van mijn vermogen in L&H gestoken, ik wilde ‘fun’ hebben en – waarom het verbergen? – we wilden rijk worden. Ik vond dat dit laatste in de strategie tot uiting moest komen. Laat ons nu eens voor het geld gaan, jongens! Pol en ik dienden ieder eind van de maand ervoor te zorgen dat er geld ter beschikking was, terwijl Jo het missioneringswerk moest doen en de markt rijp maken, bijvoorbeeld voor recurrente inkomsten. Toen ik erbij kwam, legde ik er de nadruk op dat er contracten getekend moesten worden.’
Nico Willaert introduceerde Lernout & Hauspie bij Paribas, hoofdbankier van Pauwels Trafo. De bank werd de belangrijkste kredietverschaffer van LHSP en diens voorzitter Maurits Wollecamp werd informeel adviseur. Willaert schakelde ook zijn netwerk in rond zijn favoriete ploeg Antwerpen FC. Hij kwam terecht bij Eddy Wauters (toen topman van de Kredietbank, vandaag KBC), die hem trouwens ook nog kende uit Hongkong. Willaert polste Wauters of de bank L&H 40 miljoen dollar wilde lenen. Dat was te veel voor de bankier, maar hij regelde wel een afspraak bij Salomon Brothers voor een kapitaalplaatsing in de VS.
Een ander netwerk van Willaert (en Wauters) was dat rond Super Club. In 1989 en 1990 waren er nauwe contacten tussen L&H en de groep zakenlui rond topman Maurits De Prins van Super Club. Willaert bevestigde dit ooit aan Trends, maar wees erop dat geen enkele van die investeringsscenario’s was doorgegaan. Een andere actor rond Super Club kwam wel over de brug. Jos Delcroix – broer van gewezen minister van Landsverdediging Leo Delcroix (CD&V) – investeerde via Lux Venture Finance 1,1 miljoen euro in het spraaktechnologiebedrijf. Tussen 1990 en 1992 had hij bijna een kwart van de aandelen in handen.
In kringen van de ‘believers’ circuleert een verhaal als zou Willaert er ook in geslaagd zijn om koning Albert (die hij kende via de handelsmissies) een pakket aandelen in L&H te laten kopen. Hij zou met diens steun ook contracten met de zogenaamde Language Development Companies (LDC’s) hebben kunnen losweken in andere koninkrijken.
Het paleis ontkent met kracht de LHSP-participatie. De woordvoerder: “Ooit kreeg de koning wel een aandeel cadeau bij een bedrijfsbezoek. Dat hebben we dan ook mooi ingekaderd.”
Hans Brockmans
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier