De beste zielenknijper uit de Europese Tour

Een caddie is geen loopjongen, het is een psycholoog. De beste zielenknijper uit de Europese Tour is een 63-jarige Engelsman, Pete Coleman.

Golfers hebben geluk: ze kunnen hun sport soms heel lang blijven beoefenen op professioneel niveau. Maar caddies zingen het vaak nog langer uit. De Engelsman Pete Coleman is 63 en wordt beschouwd als de beste in de Europese Tour. Zijn collega’s noemen hem Lucky.

Sinds hij in 1975 in de Europese Tour debuteerde, was hij caddie voor minstens één toernooiwinnaar per jaar. Begin januari had hij 59 van 800 toernooien helpen winnen. Zonder twijfel nog indrukwekkender is dat hij toernooien won met niet minder dan negen verschillende spelers: Nancy Lopez, Colin Montgomerie, Bernhard Langer, Greg Norman, Gordon Brand Jr, Severiano Ballesteros, Tommy Horton, David Huish en nu Lee Westwood.

Als bij wonder begon Westwood weg te klimmen uit de kelders van het internationale klassement toen hij met Coleman ging samenwerken. Natuurlijk begon Westwood op hetzelfde moment hard te trainen bij David Leadbetter, maar het kleine en ronde mannetje dat hem sinds augustus vergezelt op de baan speelde ook een grote rol in zijn wederopstanding.

“Pete zwoegt als een beest. Daarom is hij zo goed,” zegt Westwood. “Hij is een van de enige caddies die elk parcours verkennen voor het begin van het toernooi, en hij is echt op alles voorbereid. Als er op een bepaalde plaats gevaar loert, dan zal hij je dat niet zeggen. Neen, hij leidt je gewoon naar een andere plaats. Hij kent het vak zó goed dat hij zich aanpast aan de speler. Daarom wint hij ook zoveel toernooien. Hij peilt naar de zwakke en sterke kanten van zijn baas, en dan vergroot hij diens kwaliteiten.”

Pete Coleman verstaat de kunst om in het hoofd van zijn spelers te kruipen. “Het eerste wat je moet doen, is ijzig kalm blijven,” zegt hij. “Ik heb in de Tour al zoveel meegemaakt, dat ik daarin slaag.” Aan zijn pensioen denkt hij nog niet. “Ik voel me opperbest en ik verdien goed. Dat is niet onbelangrijk. Ik kom uit een arm gezin en herinner me nog dat ik bij de spoorwegen overuren moest kloppen om de motorfiets van mijn dromen te kopen. Toen ik caddie werd, droomde ik ervan genoeg te verdienen om een Porsche te kopen. Maar ik moest wachten op de overwinning van Bernhard Langer in de Masters van 1985 om mijn speeltje op te halen. Daarna wou ik een huis op het terrein van New Malden, waar ik op mijn vijftiende begon te werken als assistant professional. Dat huis heb ik nu, het staat naast de fairway van de dertiende hole.”

Ondertussen heeft Coleman zo’n grote reputatie dat hij zelf beslist met wie hij samenwerkt. Met Westwood, die opnieuw de oude is, amuseert hij zich best. Ze grappen en grollen als adolescenten, hoewel ze 32 jaar in leeftijd verschillen. En Pete is vooral tevreden dat hij niet langer op pad moet met Langer. “We hebben meer dan twintig jaar samengewerkt, maar ik kon hem niet meer volgen. Het was iedere dag van acht uur ‘s ochtends tot zes ‘s avonds. Voor zo’n fanatieke en veeleisende speler was ik te oud geworden. Er waren niet alleen die intensieve trainingen, maar ook zijn tests met allerlei clubs. Op training moest ik voortdurend zijn shafts aanpassen of vervangen; soms zeulde ik meer dan twintig clubs mee. En dan kregen we ook nog vaak verhitte discussies over de informatie die ik hem gaf.”

John Baete