De beste dvd’s van het jaar

Dvd’s kunnen niet ontbreken onder de kerstboom. Trends maakte alvast zijn keuze: urenlang kijk- en luistergenot in een serie hoogst opmerkelijke dvd’s.

Silent Hill

‘Silent Hill’ kaapt dit jaar de hoofdprijs weg van meest absurde en meest krankzinnige verfilming van een computergame. De Franse, in de VS werkende, regisseur Christophe Gans behoudt de logica van het game en zorgt ervoor dat je van de plot (over een moeder die in een spookstad op zoek gaat naar haar dochter) nachtmerries krijgt. De niet aflatende stroom schrikwekkende beelden – zo uit een schilderij van Hieronymus Bosch – mondt uiteindelijk uit in een verhaal over religieuze fanatici en de apocalyps. Onze guilty pleasure van het jaar!

United 93

Dat de gebeurtenissen van 9/11 door Hollywood zouden worden opgepikt, was voorspelbaar. Dat dit zou resulteren in keigoede cinema, hadden we alleen maar kunnen dromen. De jachtige, reportageachtige vertelstijl van Paul Greengrass (‘Bloody Sunday’, ‘The Bourne Supremacy’) maakt van ‘United 93’ – het vliegtuig dat op 11 september 2001 koers zette naar het Witte Huis maar te pletter vloog in Pennsylvania – een nagelbijtende en claustrofobische thriller. Tijdens zijn ontluisterende en nuchtere commentaartrack argumenteert Greengrass het hoe en waarom van zijn verfilming. De documentaire met de families van de slachtoffers is bij momenten aangrijpende reality tv.

François Ozonbox

Het volledige oeuvre van François Ozon (kortfilms inbegrepen) is verspreid over acht dvd’s. Als je het oeuvre van een groot regisseur verzamelt, krijg je uiteraard een dvd-box om ‘u’ tegen te zeggen. François Ozon bezigt doorgaans geen opmerkelijke camerastandpunten of oogverblindende montagetechnieken om de innerlijke wereld van zijn personages op te roepen. Ozons realistische vertelstijl is bijwijlen minimalistisch; hij schetst in korte en ferme toetsen zijn verhaal en personages en dringt op die manier door tot het essentiële van de conflictsituaties binnen zijn drama’s. Ozon schuwt geen luchtigheid. Zijn humor is speels en relativerend, soms ook sarcastisch en cynisch. François Ozon is niet alleen hot in Frankrijk en Brussel: daar is deze verzameling van zijn oeuvre een duidelijk bewijs van.

The Sopranos, seizoen 6a

‘Everyday is a gift, but does it have to be a pair of socks?’ vraagt Tony Soprano zich af na een tijd in coma gelegen te hebben. Het zesde (en laatste) seizoen van ‘The Sopranos’ komt uit in twee delen. Het eerste deel lijkt eerder een aanloop naar een waardige finale. Temeer daar er verschillende plotwendingen nog niet volledig zijn uitgewerkt. Wat niet wegneemt dat de personages en dialogen (opnieuw) feilloos zijn uitgeschreven en het acteursteam u na enkele minuten in de Sopranofamilie opneemt. Maar seizoen 6a is zoals de uitspraak van Tony Soprano: een mooi geschenk, maar waarom een half seizoen?

The Maltese Falcon (Speciale Editie)

‘The Maltese Falcon’ (1941) betekende niet alleen de doorbraak van de hoofdacteur Humphrey Bogart, het was ook het meesterlijke debuut van de regisseur en scenarist John Huston en luidde tevens het film noirgenre in. Een ‘Speciale Editie’ van deze alom bejubelde klassieker kon bijgevolg niet uitblijven. Op deze dubbele disc schittert de film in een uitstekende restauratie. De commentaartrack van Bogarts biograaf Eric Lax is droog maar de documentaires en het archiefmateriaal van Warner op de tweede schijf krijgen – zoals de film – de volle vier sterren.

The Vengeance Trilogy

De Zuid-Koreaanse cineast Park Chan-Wook is een buitenbeentje. Wie ooit ‘Old Boy’ heeft gezien in de bioscoop, moet toegeven dat er in ‘s mans bovenkamer iets niet pluis zit. ‘Old Boy’ mag dan nog de meest waanzinnige wraakhistorie zijn ooit geschreven en op pellicule vastgelegd, ‘Sympathy for Mr. Vengeance’ (het eerste deel van de trilogie) en ‘Sympathy for Lady Vengeance’ (het slot) verleggen pas echt de grenzen van het toelaatbare. ‘The Vengeance Trilogy’ is gewelddadig en brutaal, maar het geweld is steeds beheerst en krijgt door de inventieve beeldregie bij momenten zelfs iets komisch. Park maakt geïnspireerde cinema, zijn vertelstijl is hectisch en het up-temporitme laat weinig ademruimte voor de toeschouwer. Kortom: Zuidoost-Aziatische cinema zoals we die graag zien.

The Road to Guantanamo

We kozen ‘The Road to Guantanamo’ voor deze top tien omdat Michael Winterbottom zich tot de meest begenadigde en meest gedreven cineasten van de Britse cinema mag rekenen. Bovendien is het brandend actuele ‘The Road to Guantanamo’ een visueel verrassende prent waar journaal- en documentairebeelden met fictie verweven worden. Zodoende wordt het verhaal van de drie (onschuldige) jongens uit Tipton een hard docudrama. ‘The Road to Guantanamo’ is geen pretje. Winterbottom weet als geen ander zijn boodschap met een ferme stomp in de maag te brengen. Zelf vindt hij dat film de wereld niet zal veranderen. Overtuigend en ontluisterend is Winterbottom wel.

Jia Zhang-ke Collection

Voor de cinefiel is deze box met vijf dvd’s het mooiste eindejaarsgeschenk. De box omvat: ‘Pickpocket’ (1997), ‘Platform’ (2000), ‘Unknown Pleasures’ 2002) en ‘The World’ (2004): dé uitgelezen inleiding op ‘Still Life’ (Belgische release: 2007), dat glansrijk de Gouden Leeuw van Venetië 2006 won. Jia Zhang-ke is zonder concurrentie de meest geniale, creatieve en verrassende Chinese regisseur van dit ogenblik. Zijn kijk op de hedendaagse Chinese samenleving is wrang en moedig. Hij schetst evenwel geen uitzichtloze maatschappij. Jia Zhang-ke is een briljante chroniqueur, zijn films bruisen van energie en zijn neorealistische vertelstijl zweeft voortdurend tussen zuivere poëzie, experiment en naturalisme. Voor ons dé dvd-box van het jaar!

Miami Vice

‘Miami Vice’ is een van de toppers van 2006. In deze hedendaagse adaptatie van zijn uit de jaren tachtig hippe en populaire feuilleton gaat Michael Mann elke commerciële toegeving uit de weg. ‘Miami Vice’ munt uit in een donkere en bijna abstracte vertelstijl, waar stijl domineert op dramatische opbouw. Michael Mann leunt meer aan bij het abstract expressionisme dan bij de figuratieve schilderkunst. Eigenlijk maakt hij hedendaagse film noirs. Zijn bioscoopdebuut ‘Thief’ (1981), maar ook ‘Manhunter’ (1986), ‘Heat’ (1995), ‘The Insider’ (1999) en ‘Collateral’ (2004) verkennen de donkere kanten van de (Amerikaanse) samenleving en de schaduwzijden van de mens. ‘Miami Vice’ komt wegens zijn extreme stilering koel over. De sfeer blijft echter dagenlang in de kleren hangen.

War Photographer

“Als je foto’s niet goed genoeg zijn, sta je er niet dicht genoeg op,” zei Robert Capa ooit. Het is een uitspraak die de wereldberoemde oorlogsfotograaf James Nachtwey ter harte neemt. De documentarist Christian Frei volgt Nachtwey tijdens zijn voorbereidingen voor zijn expo en boek ‘Inferno’ maar zit hem ook op de hielen tijdens schermutselingen in de Gazastrook, op een vuilnisbelt in India of filmt de steeds rustige en bescheiden Nachtwey in Kosovo, Rwanda, Indonesië en Bosnië. Nachtwey zelf heeft een cameraatje op zijn fototoestel gemonteerd zodat de kijker ‘het oog’ van Nachtwey kan volgen. ‘War Photographer’ is niet alleen een must voor fotografen, maar een schitterende documentaire tout court.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content