De auto krijgt weer vleugels

Redactie Trends

29-07-2010, 00:00 Bijgewerkt op: 20-07-2022, 08:00

Hij wordt wel eens de opvolger van de SLR genoemd, maar eigenlijk knipoogt de Mercedes SLS naar een dieper verleden. Naar de mythische 300 SL van de uitbundige jaren vijftig. Zelfde proporties, ook met vleugeldeuren maar getransponeerd naar moderne tijden. En vooral: de eerste auto die helemaal alleen door huistuner AMG werd gebouwd.

Kijk vooral uit voor je hoofd als je instapt”, geven ze ons bij Mercedes nog mee als we de sleutel krijgen. En cause, die vleugeldeuren. Geen vijf minuten later, tijdens het instappen – een hele gymnastieke onderneming voor de vijftiger in uw dienaar, je moet je als het ware in de kuipstoel laten rollen terwijl je de deur met de linkerhand vasthoudt – stoten we het hoofd tegen de deur. Het persdametje van Mercedes, schalks: “Het is de eerste keer, maar niet de laatste…” Ze zal gelijk krijgen, zo leren we een dag later al. Anderzijds: nooit zo gedwee een buil geïncasseerd. De SLS laat zich immers als droomwagen omschrijven.

Zijn bestaansreden? Zelfs in tijden van economische misère kunnen premiummerken het zich niet permitteren om geen absoluut topmodel in hun gamma te hebben. Een supercar, zoals de Britten het doordrenkt van liefde voor wielen graag zeggen. Auto’s die tot de verbeelding spreken, jawel. Zoals de Mercedes SLR, waarmee de autowereld ergens rond de eeuwwisseling werd begiftigd. En dat Mercedes en McLaren in die tijd nog partners waren in de Formule 1, was meegenomen voor de Duitsers: ze lieten de SLR in Engeland bouwen, daarom ging hij trouwens door het leven als “SLR McLaren”, een supercar waarvan er uiteindelijk 2100 exemplaren werden gebouwd. Maar sinds dit jaar gaan Mercedes en McLaren hun eigen weg in de koninginnenklasse van de autosport, een scheiding die er eigenlijk al een poos zat aan te komen toen werd nagedacht over een opvolger voor de SLR. En ja, ook dat speelde in de kaart van het Duitse merk: bij AMG, huistuner van Mercedes, stonden ze te trappelen om eindelijk eens zelf en helemaal alleen een top-Mercedes in elkaar te schroeven.

Met dank aan de tuner

AMG, het is een verhaal apart dat begon als een tuner. Eigenlijk hebben autoconstructeurs het niet zo voor tuners. Bedrijfjes, vaak opgestart door autofanaten, die mooie of snelle auto’s nog mooier en nog sneller maken. Normaal dat de constructeurs dat met lede ogen aanzien, het principe zint hen immers niet: goede tuners maken een auto beter. En bewijzen dat, pakweg een Volkswagen Golf, eigenlijk mooier en sneller kan zijn. Sommige van die tuners maken het zelfs zo bont, dat ze bij het grote publiek een begrip in de auto-wereld worden. Zoals AMG, dat in de jaren zeventig Mercedesmodellen begon op te smukken en vitamineerde, en dat ook nog eens heel goed deed. Zo goed dat AMG een eigen leven ging leiden naast het echte Mercedes. Meer zelfs, voor bemiddelde klanten werd AMG de betere Mercedes: een auto die ze via het geëigende kanaal kochten, hem voor een paar weken inleverden bij AMG, en daarna hun verbeterde versie in ontvangst mochten nemen. Iedere AMG-versie die uit de kleine werkplaats van de tuner rolde, reed alweer een deukje in het eergevoel van Mercedes.

Maar ondertussen hebben ze dat keurig opgelost in Stuttgart, alwaar Mercedes moederhuis houdt. Sinds 2005 is AMG helemaal in handen van Mercedes, noem het een soort bijhuis dat voor de exclusieve versies van bekende modellen als de C, E of S zorgt. Concreet: de auto personaliseren en uitrusten met een bij AMG gebouwde motor. Pour la petite histoire: bij AMG wordt een motor altijd door een en dezelfde technicus in elkaar gezet. Als het pareltje af is, dan signeert de man zijn creatie met een naamplaatje dat op de cilinderkop komt te zitten. Dat is ook zo voor ieder exemplaar van de SLS. Maar: bouwde AMG tot voor kort alleen de motor, dan bood de scheiding van Mercedes en McLaren een gulden opportuniteit: de SLS is de allereerste auto die helemaal door AMG is gebouwd, dus ook dat koetswerk van aluminium. Maar een echte opvolger van de SLR, zoals velen vermoeden, is hij eigenlijk niet. Met de SLS brengt Mercedes eigenlijk een nakomeling van de 300 SL van de jaren vijftig. Zelfde lijn en profiel, zelfde luchthappers in de flank en uiteraard die vleugeldeuren. Die, inderdaad, deze keer geen noodzaak zijn (zie kaderstukje), maar knipoogjes naar het verleden.