In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, met veel fantasie enkele decennia vooruit. Deze week: Wie zich heeft laten invriezen, ontdooit ooit.
“Het robuuste gebouw van Cryonaut City is bestand tegen de stijgende zeespiegel, terreuraanvallen en aardbevingen”, lees ik in de bedrijfsbrochure aan de ingang. Ellen, een medewerkster, wenkt mij. “Cryonauten zijn mensen die zich na hun dood hebben laten invriezen om later te ontdooien en verder te leven”, zegt Ellen. Ze is vriendelijk, maar heeft blauwe, ijskoude ogen. “Het gebruik bestaat sinds de jaren zestig van vorige eeuw.”
“Maar eerlijk gezegd, wie toen is ingevroren, is niet meer tot leven te wekken. De hersenen, de lever, alle organen zijn gescheurd omdat water in het lichaam uitzet tot ijskristallen. Bij het invriezen was het gekraak al te horen. Die mensen zijn kapotgevroren.”
We passeren een lange rij glazen tubes, waarin ik de contouren van menselijke lichamen zie. “Hier liggen 2000 cryonauten”, zegt Ellen. Wat verderop is een macabere kamer vol bokalen waarin hoofden zitten. “Alleen de hersenen invriezen is lang een goedkope methode geweest”, zegt Ellen kurkdroog. “Vandaag doet niemand het nog.”
“Hier bij ons, in Cryonaut City, liggen de happy few”, gaat ze onverstoorbaar verder. “De meeste cryonicsbedrijven zijn de voorbije decennia failliet gegaan.”
“Met als gevolg…?” stamel ik. Ellen schaterlacht. “De elektriciteit niet betaald en iedereen ontdooid. Niemand heeft zijn geld teruggekregen.”
“Jullie ontdooien ook, maar op gecontroleerde wijze?” vraag ik. “Momenteel in een tempo van tien lichamen per dag”, zegt ze. “Met succes?” vraag ik. “Het resultaat is wisselend”, antwoordt ze geheimzinnig.
Meteen nodigt Ellen me uit het ontvriezen van John bij te wonen. Hij is 75 jaar geleden gevitrificeerd. “Vitrificatie is een nieuwe methode sinds begin jaren tweeduizend. Het vocht wordt uit het lichaam gepompt en vervangen door antivriesstoffen. Zo scheuren de organen niet en verglaast het lichaam bij het invriezen. Die aanpak geeft vandaag bij de ontdooiing goede resultaten.”
We komen in de ruimte waar John ligt opgebaard. Sensoren op zijn lichaam begeleiden het ontdooiingsproces. Achter een glazen wand staan tientallen mensen toe te kijken. “Dat is zijn nageslacht”, fluistert Ellen. “John was schatrijk. Speciaal is dat hij zich heeft laten invriezen net voor zijn dood. Dat was een omstreden beslissing toen. Tot dan vroor men alleen in wie klinisch dood was. Met als speciaal resultaat dat niet alleen hij, maar meteen ook zijn erfenis bevroor.” Weer schaterlacht Ellen. “Slim. Want er zijn er die als ze wakker worden, geen cent krijgen van hun nazaten.”
“Wat vonden zijn kinderen daarvan?” vraag ik. “Voor hen was het een grote ontgoocheling. Ze zijn intussen allemaal overleden.” Dan, ernstig, zegt ze: “Er zijn in het verleden een aantal mislukte ontvriespogingen geweest.” Ik kijk stomverbaasd. “Vermoedelijk door gefrustreerde erfgenamen. Eén keer zat de halve stad zonder elektriciteit.” Ellen proest het uit. “De daders zijn nooit gevat.”
Plots beweegt het lichaam van John. “Kijk, hij ontwaakt”, zegt Ellen. Vol spanning kijken we toe. John zit rechtop en kijkt verdwaasd rond. Er is geroezemoes onder de nazaten achter de glazen wand. De eerste die met een rollator de ruimte binnenkomt, is zijn kleindochter. Zij is nu 92 jaar. Ze heeft een foto bij van toen ze als peuter op zijn schoot zat. John kijkt haar met open mond aan en geeft geen krimp. “Ik vrees dat hij geheugenverlies heeft”, zegt Ellen. “Amnesie komt vaak voor na ontdooiing.” “Zijn er nog bijwerkingen?” vraag ik. “Eenzaamheid. Vorige week nog is een recent ontdooide vrouw van een brug gesprongen.” Ze schudt het hoofd. “Zonde van het lange invriezen.”
Twee dokters brengen John weg. “Zij doen nu een volledige medische check-up. Daarna behandelen ze zijn terminale leverkanker. Zo’n therapie is vandaag een futiliteit.”
“Ooit meegemaakt dat je overgrootvader die je nooit gekend hebt, plots voor je staat?” vraagt een van de nazaten mij bij de uitgang. Hij schudt teleurgesteld met zijn hoofd. “De wereld heeft recht op nieuwe mensen”, zegt hij. “En wij hebben de plicht allemaal plaats te maken voor iemand anders.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier