De wittebroodsweken van de Canadezen en hun liberale regering onder leiding van Justin Trudeau, hebben lang geduurd. Maar nu de regering haar tweede volle jaar aan de macht begint, is het ‘terug naar de realiteit’.
In 2017 komen er beleidsbeslissingen aan die niet iedereen zullen bevallen. Premier Trudeau wordt geconfronteerd met zijn eerste crisis als de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump handelsakkoorden verscheurt. De Verenigde Staten zijn Canada’s belangrijkste handelspartner, goed voor 77 procent van de Canadese export.
De wittebroodsweken zijn misschien voorbij, maar het land kan toch uitkijken naar de viering van zijn 150ste verjaardag. Voor de festiviteiten in de zomer moet de regering een moeilijke knoop doorhakken: moet ze een pijpleiding goedkeuren tussen de westelijke provincie Alberta en de haven van Burnaby in Brits Columbia aan de westkust?
De nationale energieregulator heeft de uitbreiding van de Trans Mountain-pijpleiding onder voorwaarden goedgekeurd. Het is nu aan de federale regering om te beslissen. Alles wat geen onvoorwaardelijk ja is, zal tot ongenoegen leiden in Alberta, dat worstelt met een recessie. Een goedkeuring misnoegt dan weer milieugroepen en Canadezen die zich aangetrokken voelden tot de liberalen omdat ze een groener Canada beloofden.
Veel ademruimte voor de volgende grote test krijgt de regering niet. Premier Trudeau beloofde na de verkiezingen van 2015 dat de regering het kiessysteem zou hervormen. Om de wetgeving aangepast te krijgen tegen de volgende stembusslag in 2019, moet de regering vaart maken. De conservatieven eisen vanuit de oppositie dat de Canadezen zich in een nationaal referendum kunnen uitspreken over elke mogelijke wijziging. De regering heeft dat geweigerd.
Een nieuwe begroting
Terwijl ze worstelen met die en andere verkiezingsbeloften (zoals de terugkeer naar internationale vredesoperaties en het herstel van de relatie met de inlandse volkeren in eigen land), moeten de liberalen ook hun tweede begroting voorstellen. Ze hebben al drie grote prioriteiten vastgelegd. Ten eerste een belastingverlaging voor de middenklasse en een verhoging voor de rijken. Ten tweede een nieuwe en gullere versie van het kindergeld. En ten derde de eerste schijf van een infrastructuurplan van 60 miljard Canadese dollar. De bescheiden netto-overheidsschuld van Canada laat ruimte voor investeringen, maar dat leidt de liberalen verder weg van hun doel de balans in evenwicht te brengen.
Hoe langer het duurt voor het beleid vruchten afwerpt in de vorm van een betere economische groei, hoe moeilijker het wordt het te blijven ondersteunen. De groei bedroeg in 2015 een povere 1,1 procent en de centrale bank rekent op hetzelfde in 2016 en 2 procent in 2017. De inzinking van de huizenprijzen in de oververhitte markten van Toronto en Vancouver of het toenemende protectionisme in de wereld, kunnen de economie uit koers slaan. Als dat gebeurt, dan komt een van Trudeaus beloften – marihuana legaliseren – zeker van pas. Het zou de Canadezen, indien niet de economie, 2017 laten beëindigen in een roes.
De auteur is correspondente Canada van The Economist.
Madelaine Drohan
In 2017 komen er beleidsbeslissingen aan die niet iedereen zullen bevallen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier