Commodore 64, kom terug!

Een voorbeeld van zo’n schitterende monopolist is Microsoft, eenieders vriend en leverancier van XP, dat grandioze staaltje van een nieuw besturingssysteem: stabiel, voor meerdere gebruikers en zo intuïtief dat zelfs Apple er jaloers op kan worden.

Vrienden en bekenden zeggen mij dat ik er de jongste weken zo bleekjes bij loop. Te veel gedronken met nieuwjaar? Ach neen, de verklaring is minder prozaïsch. Overgeschakeld naar XP.

Uiteraard doe je zoiets niet zonder voorbereiding. Je leest wat tijdschriftartikels, je laat je deskundig bijstaan en je waagt de sprong. En, ere wie ere toekomt: een vlekkeloos ding, echt intuïtief, en zeer gebruiksvriendelijk. Het ligt alleen aan een bepaalde vorm van perfectionisme dat ik al 50% van wat de software kost, aan handleidingen heb uitgegeven. Maar daartoe heeft niemand mij verplicht. En zo draait de economie.

De absolute nachtmerrie is natuurlijk mochten je oude programma’s niet meer willen draaien. Daar was de literatuur het roerend over eens: “alleen indien u stokoude programma’s hebt draaien, zal het niet lukken”. En het klopt nog ook. Tekstverwerking, statistiek, spreadsheet, noem maar op: de superkrachtige nieuwe computer én het meesterwerkje XP doen het samen feilloos en subjectief zo’n vijfmaal sneller dan mijn superverouderd systeem van twee jaar geleden. Vooral het opstarten is een plezier. Mijn vorig exemplaar startte zo snel op als de buizen-tv van grootvader zaliger rond 1955.

Ik heb geen stokoude programma’s. Ik had het nieuwe superexemplaar aangeschaft om zonder kopzorgen video’s te monteren. Mijn semi-professionele software draaide degelijk, maar nogal traagjes met mijn archaïsche Windows 98. En nu… nu draait hij niet meer. Als je een nieuwste versie wil gaan kopen (wat ik ook even overwogen heb), zou ook de nieuwste versie niet draaien. Ik vroeg dan maar aan de verkoper: “wat moet ik doen?”

De verkoper, met heel veel heimwee naar de tijd dat alle verkopers monopolisten waren, antwoordde agressief: “dan moet je maar een ander besturingssysteem installeren.” Ik was te verbouwereerd om te reageren, want het was een demonstratie in zíjn winkel die mij over de streep had gehaald. “XP was nu eenmaal uitermate geschikt voor video…”

Ik voel mij nu als een jongetje dat een elektrisch treintje heeft gekregen dat alles kan, behalve rijden. Maar ik ben geen jongetje meer. Ik leer aan iedereen dat je constructief met je frustraties moet omgaan. Ik heb dan maar mijn kerstvakantie en de kracht van de nieuwe technologie gebruikt om digitale foto’s te ordenen. Zo dacht ik… tot het leesapparaatje (in 2001 gekocht, niet in de prehistorie) ook laconiek meedeelde dat het niet XP-compatibel is.

Wie ooit samen met zijn vrouw een boek over zelfzorg heeft geschreven, is niet zo makkelijk klein te krijgen. Dan maar scannen. Echt leuk, zo’n fonkelnieuw ding, alles in één scannen, printen, faxen. Bij de eerste benadering leek het te werken. Maar plots had ik door dat ik dat technologisch wonder niet softwarematig had geïnstalleerd. Alleen maar aangesloten. Plug and play. XP had overgenomen en stelde mij in staat de elementaire handelingen te stellen. Maar ik wou de geavanceerde. Dus snel de software geïnstalleerd. Pas gekocht en… niet-compatibel.

Dan maar de aparte hightechscanner, net zes maanden oud. Lezer, als u verbaasd bent over al die technologie onder het dak van uw columnist, besef dan dat een moderne les een multimediagebeuren is – u weet wel: de zappinggeneratie. Die superscanner werd ook door XP overgenomen, en bleek ook al niet compatibel. Uren heb ik websites bezocht, geleerd dat ik met XP op de rand van een afgrond balanceer. Eén keer een paswoord niet ingeven of niet noteren en ik ben vervloekt, niet meer te herstellen.

De steeds weerkerende suggestie: “installeer uw oude sturingssysteem”. Ja, ja op de officiële website van de bekende fabrikant. De andere winkelier met monopoliesympathieën had mij voor mijn printer drie verkeerde cartridges mee gegeven (eer je dat door hebt). Mijn e-mailprovider heeft mij zo’n drie weken zonder e-mail gezet en mij een hulplijn aangeboden voor bijna 0,5 euro per minuut zonder mij één stap te kunnen vooruithelpen: tussen 9.00 en 20.00 uur was de hulplijn onbereikbaar, en vanaf 20.00 uur geraakte je wel eens binnen, om dan te vernemen: “daar kunnen we ook niets aan doen.” Ik moest daar begrip voor opbrengen. Zij brachten waanzinnig veel begrip op voor een fervente e-mailgebruiker die de hele nieuwjaarsperiode (van 22 december tot 12 januari) niet kon e-mailen.

Nu begrijpt u waarschijnlijk waarom ik er wat bleekjes bij loop. Mijn wensen voor 2002: moge men alle informaticamonopolisten per valse belofte een uur voor een helblauw computerscherm plaatsen met de flitsende mededeling: fatal error. Ik denk dat als we ze nu voor zo’n scherm zouden plaatsen, we ze kunnen bevrijden rond midden november. Commodore 64 kom terug, alles is vergeten en vergeven.

Marc Buelens

De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School.

Begrijpt u nu waarom ik er zo bleekjes uitzie?