Brussels recept voor Californische wijn

Nog een ondernemer die na de verkoop van zijn bedrijf de romantiek van het wijnboeren ontdekt? De Brusselaar Jean Pierre Wolff bekijkt dat in Californië broodnuchter: “Romantisch? Om succesvol wijnboer te spelen, moet je eerst en vooral een goede zakenman zijn.”

De voorbije maanden volgden de aankondigingen van faillissementen, herstructureringen, kostenbesparingen en prijsdalingen uit het Californische wijnmekka elkaar in verontrustend snel tempo op. De verzwakte economie kenterde de euforie die de regio in de jaren negentig kende. De wildgroei aan start-ups en de megalomane expansiedrift resulteren vandaag in volle kelders, prijsoorlogen én rode cijfers. Vele wijnbouwers worstelen met een kater die sterk doet denken aan het pijnlijke ontwaken van de dotcomburen in Silicon Valley.

De Brusselaar Jean Pierre Wolff koos voor een meer bescheiden aanpak. Toen hij zich in 1999 een geschikt landgoed uitzocht, weigerde hij de bijna 100.000 dollar per hectare te betalen die in de Napa- en Sonoma-vallei gangbaar waren. Hij telde 2 miljoen dollar neer voor 60 hectare in de minder populaire Edna-vallei. Investeerders nam hij niet onder de arm. Wolff had voldoende geld opzij gelegd om zelf beslissingen te nemen. Hij heeft dan ook een opmerkelijke carrière achter de rug. Na zijn studies burgerlijk ingenieur trok de Brusselaar naar de VS. Hij start er als consultant, ruilt de job in voor een academische carrière, rijft tussendoor nog enkele diploma’s binnen en stampt in 1975 een eigen elektriciteitsbedrijf uit de grond. Wanneer hij dat twintig jaar later aan de gigant Emerson Electric verkoopt, telt hij 600 personeelsleden en heeft hij al een persoonlijke collectie VS-patenten aangelegd.

“De wijngaard is 30 jaar oud,” vertelt Wolff. “De vorige eigenaar produceerde uitsluitend chardonnaydruiven van hoge kwaliteit, die aangekocht werden door andere ultra premium wijnmakers. Ik heb het domein verrijkt met nieuwe druivensoorten en ben een beperkte eigen wijnproductie begonnen. Wijnmakers kopen immers liefst druiven van iemand die ook zelf produceert.” Met een flesprijs van zowat 20 dollar, zit hij met Wolff Vineyards in het hogere middensegment. Via wijnhandel Devriendt uit Veurne is zijn oogst sinds kort ook in België te verkrijgen.

Kleine schaal, grote waardering

Anno 2002 versaste Wolff bijna 200 ton chardonnaydruiven en 5000 kisten eigen wijn, goed voor een omzet van ruim 1 miljoen dollar met een kleine 20 % marge. Wil hij aan de vraag tegemoetkomen, moet hij dit jaar twee keer zoveel produceren. Wolff: “Om de kosten-batenratio in evenwicht te houden, wil ik relatief klein blijven. Op maximale capaciteit kan ik het volume van mijn wijngaard verviervoudigen. Natuurlijk rendeert ook het domein zelf en sinds de aankoop is de grond al verdubbeld in waarde.”

Daar is zijn ecologische aanpak niet vreemd aan. Om zich te differentiëren, kiest Wolff voor duurzame wijnbouw. Samen met het wetenschappelijk team van de UC Davis University zoekt en promoot hij economisch haalbare alternatieven waarmee men het gebruik van pesticiden en herbiciden zoveel mogelijk kan vermijden. Terwijl de Amerikaanse wijnmastodonten dure satellietbeelden en GPS-systemen gebruiken om de productiekwaliteit te uniformiseren, werkt Wolff op kleine schaal met eigen methodes. De kwaliteitscontrole start hij bij de selectie van zijn druiven. “Voor de keuze van mijn pinot noir deed ik een beroep op een studie van de universiteit van Dijon.”

In amper vier jaar ontpopte Wolff zich tot het ecologische uithangbord van de middelgrote wijnbouwers uit de regio. Ondertussen zetelt hij in zowat alle raden van bestuur die er- toe doen en tracht hij veranderingen aan te brengen die het rendement ten goede moeten komen. Van de bewegwijzering tot de manier waarop men met arbeiders werkt – sinds zijn komst heeft het allemaal een facelift ondergaan.

Katrien Vanderschueren

In amper vier jaar ontpopte de Brusselaar zich tot het ecologische uithangbord van de middelgrote wijnbouwers uit de Californische regio.