Belgische confectie flitst voorbij

Met de E3-prijs in Harelbeke start dit weekend de Vlaamse wielerweek.In het spoor van hun idolen springen steeds meer wielertoeristen op de fiets en dat vraagt natuurlijk om aangepaste kledij.

De eerste zonnestralen en de naderende Vlaamse wielerklassiekers hebben de voorbije weken weer een pak sportievelingen op de fiets gejaagd. Dat het wielertoerisme in ons land steeds populairder wordt, is niet alleen een goede zaak voor de fietsconstructeurs, maar ook voor de producenten van wielerkledij. De textielsector mag in ons land dan wel het slachtoffer zijn van delokalisatie, deze arbeidsintensieve nicheactiviteit blijft toch vergroeid met Vlaanderen. “De verklaring is eenvoudig,” klinkt het bij gewezen profwielrenner Willy De Geest. “In ons vak gaat het altijd om beperkte series, want wielerclubs met meer dan 200 leden kom je niet zo vaak tegen. Bovendien is flexibiliteit zeer belangrijk voor onze klanten en die kan je alleen maar garanderen als je de productie zelf doet.”

Wat jaren geleden begon met een kleine naaimachine in een tuinhuisje, is ondertussen uitgegroeid tot een ruim atelier waar een twintigtal vrouwen de zeemvellen in de broeken stikt. Een eigen ontwerper zorgt voor de creatieve inbreng. Bijna altijd wordt er vertrokken van witte stof die ter plaatse bedrukt wordt, waarna de confectie gebeurt. Vorig jaar klokte de omzet af op 1,2 miljoen euro, waarvan het gros in eigen land werd gerealiseerd. Toch gaat zowat een kwart van de productie naar het buitenland, met Duitsland op kop. En zelfs in Japan toeren er mensen rond in een outfit van De Geest. In het profpeloton, daarentegen, is de kledij van de gewezen meesterknecht van Roger De Vlaeminck opvallend afwezig. “Dat komt omdat ik niets gratis wil geven. Als je het wel doet, draaien alle andere klanten ervoor op, want je moet die kosten toch ergens recupereren.”

Willy De Geest is begin dit jaar 57 jaar geworden, maar de opvolging lijkt verzekerd. Zowel zoon Gino als dochter Peggy werken al in de familiezaak. Dan zal de Oost-Vlaming wellicht nog meer tijd hebben om achter het stuur van de volgwagen van het De Schacht– Merckx-team te kruipen.

D.V.T.

“Wat jaren geleden begon met een kleine naaimachine in een tuinhuisje, is uitgegroeid tot een atelier waar een twintigtal vrouwen de zeemvellen in de broeken stikt.”