Barroso II, de sequel van een slechte film

Het vervolg op de slechte Europese film met in de hoofdrol José Manuel Barroso komt eraan. Dat voorspelt weinig goeds. Tenzij de man een complete metamorfose ondergaat zodat hij op een geloofwaardige manier ‘Barroso II, the saga of a strong Europe’ kan dragen en belichamen. Hoop doet leven. Wanneer de voorzitter van de Europese Com-missie zijn geloof belijdt in een sterk Europa, doet dat echter schamper lachen. De enige scène waar hij daar in Barroso I in slaagt, is die waarin hij ten strijde trekt tegen de opwarming van de aarde. Voor het overige laat de acteur het afweten. Hij slaagt er niet in te begeesteren en het verschil te maken. Dat is ook de mening van veel Europarlementsleden. Zij ge-raken echter niet verder dan gesticulaties over Barroso als kleurloze figuur die Europa niet vooruithelpt.

En juist omdát de Commissievoorzitter daar niet in slaagt, hebben de staatshoofden en regeringsleiders van de Europese Unie hem aangewezen om zichzelf op te volgen. Zij zijn de echte machthebbers en Barroso krijgt van hen een nieuwe ambtstermijn. Het is het cadeau van de groten in de EU omdat hij hen de voorbije jaren niet voor de voeten is gelopen. De kleintjes leggen er zich bij neer omdat ze weten dat een vuist maken weinig uithaalt.

Barroso is voor hen geen veto waard. Niet zoals destijds het categorieke ‘no’ van Groot-Brittannië tegen Jean-Luc De-haene en later tegen Guy Verhofstadt. Over het Kanaal zwijgen ze deze keer. Die stilte klinkt oorverdovend en is veelzeggend voor wat we van Barroso opnieuw kunnen verwachten: veel lippendienst voor een sterk Europa en heel wat minder daadkracht.

Want dat willen de grote lidstaten in hun kortzichtigheid. Het is nog altijd Deutschland über alles, Vive la France, God save the Queen. Drie op wereldschaal middelgrote landen die denken dat ze het nog altijd alleen kunnen rooien en het verschil maken. Wel, dat kunnen ze niet. De mondialisering bewijst dat. De financiële en economische crisis bewijst dat. Maar wat baten kaars en bril als den uil niet zienen wil?

De argumentatie om Barroso in het zadel te houden – geen avontuur in deze troebele tijden – klinkt vals. Alsof elke andere kandidaat synoniem staat voor onverantwoordelijkheid. Europa heeft geen hemelbestormer nodig. Maar laat het alstublieft toch meer zijn dan Barroso’s flauwe inspanningen om de samenhang in de Unie te vergroten.

Als de Ieren in oktober het Verdrag van Lissabon aanvaarden, krijgen we een ‘president van Europa’, die maximaal vijf jaar kan aanblijven. Gedaan met de halfjaarlijkse rotatie van het EU-voorzitterschap. En de president krijgt er een minister voor Buitenlandse Zaken bij. Het is zeer de vraag of die nieuwe constructie een hechtere Europese Unie dichterbij brengt. De nieuwe functies kunnen in elk geval leiden tot botsingen met de Commissie, die aan belang zal inboeten. Met een figuur zoals Barroso is daar echter weinig gevaar voor. (T)

Door Boudewijn Vanpeteghem

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content