In De Tijdreiziger blikt Hans Bourlon, CEO van Studio 100, enkele decennia vooruit. Deze week: zullen we in de toekomst met netten en harpoenen het ruimteschroot opruimen?
Op zoek naar de hightechjobs van de toekomst, beland ik bij Space Solutions, een succesvolle start-up. Hier zal ik de creatieve mensen ontmoeten die de vaardigheid van computers overtreffen. En de gloednieuwe jobs leren kennen die niet door robots te vervangen zijn.
Angeliek, de bazin – ze lijkt op prinses Leia uit Star Wars – leidt mij rond. Overal, dicht bij elkaar, zitten medewerkers voor hun computerscherm. Ze maken heftige bewegingen met hun joystick. Aan de muur hangt een gigantisch scherm waarop de aardbol te zien is, met daarrond ontelbaar veel bewegende stipjes.
“Wat u hier ziet is de grootste milieuramp ooit”, zegt Angeliek. “Ziet u die stipjes? Dat zijn miljoenen grote en kleine objecten die met een gigantische snelheid rond de aarde vliegen.”
“Waar komt die rommel vandaan?”, vraag ik.
“Satellieten”, zegt Angeliek. “Sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw zijn er tienduizenden gelanceerd. De meeste zijn niet meer actief en suizen ongecontroleerd rond. Met 28.000 kilometer per uur. Als er zo twee tegen elkaar botsen, boem!, krijg je een massa brokstukken. Maar ook die vliegen rond en botsen met elkaar.”
“En wat is het gevaar?” vraag ik.
“Ons leven hangt af van de allernieuwste satellieten. Onze communicatie, onze technologie… alles. Maar wat als die na hun lancering worden verpulverd?”, zegt Angeliek. “Maar gelukkig is er nu Space Solutions.”
Even later krijg ik een demonstratie van Banksy, een van de ruimteharpoeniers. “Eerst moet ik een object lokaliseren”, zegt hij. “Dan mijn harpoen erop afvuren. Als ik raak schiet, kan ik het stukje ruimteschroot naar binnen halen in mijn ruimtecontainer.” Hij toont op zijn scherm hoe hij een bout opvist en in de laadruimte onderbrengt.
“En dat met die ongelooflijke snelheden”, mijmer ik. “Indrukwekkend.”
“Ik heb de kleinste harpoen”, vervolgt Banksy. “Die kan twintig meter ver naar een doelwit schieten. Ideaal voor schroevendraaiers en vijzen. Andere collega’s hebben grotere harpoenen. Of een zeil dat het schroot richting aarde sleept en doet opbranden in de dampkring.”
“Wauw, een fantastische job heb jij”, zeg ik in volle bewondering.
“Vind je?” zegt Banksy. Hij kijkt even nerveus heen en weer. “Heel eerlijk… niets is zo saai en vervelend als een dag lang harpoentje gooien. Kinderspelletjes zijn boeiender. Maar ik doe ook andere dingen”, knipoogt hij. “Kijk, weet je wat dit is?”
“Euh… een satelliet?” zeg ik.
“Juist. Maar geen gewone satelliet. Dit is de Vanguard 1, de eerste die de Amerikanen gelanceerd hebben, in maart 1958. Hij draait nu doelloos baantjes rond de aarde. En wat zie je daar rechts aan dat uitsteeksel?”
“Is dat een handschoen?” vraag ik.
“Juist, dat is de handschoen van astronaut Ed White. Hij verloor die bij de allereerste ruimtewandeling in 1965”, zegt Banksy. En dan, trots: “De Vanguard en die handschoen, die heb ik bijeengebracht. Het resultaat is het allereerste ruimtekunstwerk.”
“Mooooi”, zeg ik. “Een geniaal idee!”
“En kijk. Ken je dit?” gaat Banksy verder.
“Euh…” Ik zie een knalrode auto. Met aan het stuur een pop aangekleed als astronaut.
“Dat is de Tesla die Elon Musk jaren geleden de ruimte heeft ingeschoten.”
“Juist”, lach ik. “Hij blinkt nog altijd even mooi.”
“En, zie je iets speciaal?”
“Die ouderwetse camera rond de nek van de astronaut?” vraag ik.
“Klopt! Dat is de camera van Michael Collins, de man die niet mee mocht op de maan bij de vlucht van Apollo 11. Hij verloor zijn camera in de ruimte. Ik heb hem onderschept en daar gehangen. Knap hé?”
“Inderdaad”, zeg ik. “Het zijn unieke kunstcombinaties. Erfgoed in de ruimte.”
Ik ben onder de indruk. Banksy blinkt. “Pas op, daar is Angeliek”, fluistert hij. “Zij weet niet dat ik ruimtekunst maak. Mijn collega’s wel. Daarom gaven zij mij die bijnaam: Banksy.” Hij knipoogt…
“Je doet een geweldige job, Banksy!”, zeg ik luid, zodat prinses Leia het kan horen.
Die hightechjobs van de toekomst, dat is oude wijn in nieuwe zakken, denk ik, terwijl ik naar de uitgang ga en nog eens naar Banksy zwaai.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier