Arsenicum en jonge danseressen in de Crazy Horse

De wittebroodsweken van de tandem Kalantarian-Lhomme hebben niet lang geduurd. Het Belgische tweetal had de Crazy Horse overgenomen, maar hun relatie verzuurde alras. En nu is de echtscheiding uitgesproken. Philippe Lhomme staat voortaan alleen aan het roer en doet de tempel van het naakt met veel tamtam opleven.

Vaarwel Parijse en planetaire dromen… De professionele fantasma’s die reclamemaker Yannick Kalantarian koesterde toen hij mee het legendarische Parijse cabaret overnam, hadden dan wel de schittering van pailletten, maar ze waren al even ongenaakbaar als de befaamde danseressen. Kalantarian heeft nu de handdoek in de ring geworpen. De zaakvoerder die het geld achter de hand hield, heeft de berooide opschepper laten vallen, zoals sommigen al van bij het begin verwacht hadden.

Philippe Lhomme, die al voorzitter van de Crazy Horse was, is nu meerderheidsaandeelhouder in het Parijse cabaret. Hij is er geassocieerd met de Brusselse vastgoedinvesteerder Guy Timmerman via de patrimoniummaatschappij Brussels Home (dat geen uitstaans heeft met het agentschap dat onder die naam opereert) en met een Frans-Brits fonds dat geleid wordt door Alexis Gurdjian. Jean-Sébastien Decaux, de jongste zoon van de stichter van JC Decaux en baas van het Belgische filiaal van de groep, heeft dan weer de tafelronde verlaten. “Zoals van bij het begin voorzien,” laat betrokkene opmerken.

Aankoopprijs tien keer hoger dan brutowinst

Eind juli 2005 richtten Yannick Kalantarian en Philippe Lhomme met gelijkheid van stemmen Crazy Partners op. Eerstgenoemde deed dat in het gezelschap van twee vrienden, de andere via de vennootschap Franklin. Het was met die structuur dat de twee kompanen zich, nog altijd met gelijkheid van stemmen, voegden bij een aantal andere investeerders in Crazy Invest, een vennootschap die op poten werd gezet met de bedoeling het Parijse cabaret over te nemen van de kinderen van de stichter, Alain Bernardin. Dat gebeurde ook. Voor een prijs die geheim werd gehouden maar die door iemand die het dossier goed kent, wordt geschat op 10 miljoen euro. Dat is ongeveer tien keer de brutowinst, zo voegt hij eraan toe. Crazy Invest, dat beschikte over een kapitaal van 4 miljoen euro, zou dus 6 miljoen hebben geleend om de transactie door te voeren.

Duur, zult u zeggen? Afgaande op de rentabiliteit is het zeker geen geschenk. Maar het is wel een interessante belegging als we rekening houden met de enorme ontwikkelingsmogelijkheden, zo vonden althans de nieuwe eigenaars. Als bewijs daarvoor voerden ze aan dat de zaak niet alleen wereldwijd over een formidabele naamsbekendheid beschikte, maar ook dat de Crazy Horse sinds 2001 uitgezwermd was naar Las Vegas en dat een andere replica van de Parijse tempel op het punt stond om geopend te worden in Singapore.

Yannick Kalantarian bleef toen luchtkastelen bouwen met verwijzingen naar andere steden in Azië en Europa. Om maar te zwijgen van de voorstellen voor merchandising die overal opdoken. Hebben die ontboezemingen Lhomme geïrriteerd en de scheiding in een stroomversnelling gebracht? Ongetwijfeld, temeer daar ze een diepgaande strategische divergentie blootlegden: voor Philippe Lhomme kon er geen sprake van zijn vooruit te stomen zolang de basis niet geconsolideerd was. “Zou de groep LVMH dezelfde aura hebben als zij haar emblematische boetieks in Parijs niet zou hebben? Alle verhoudingen in acht genomen geldt hetzelfde voor de Crazy Horse. We moeten er eerst voor zorgen dat Parijs onberispelijk wordt,” verkondigt Philippe Lhomme, en hij voegt eraan toe: “Pas dan kunnen we denken aan merchandising. En die zal dan tien keer meer opbrengen.”

Met andere woorden: er moet eerst geld in de onderneming worden gestoken voor er geld kan worden uitgehaald. Na de uitgifte van convertibele obligaties van 1000 euro in januari 2006, verhoogde Crazy Invest zijn kapitaal in oktober door de uitgifte van aandelen tegen slechts 600 euro, of een waardevermindering van 40 %. Was dat om Yannick Kalantarian, die drie maanden eerder zijn bedrijf Puzzle Advertising over de kop had zien gaan en moeite had om te volgen, de reddende hand toe te steken? Of was het om hem op een goedkope manier terug te dringen? De hele operatie valt wel op door haar bescheidenheid, aangezien het kapitaal van Crazy Invest werd opgetrokken tot 4,53 miljoen euro, wat neerkomt op een stijging van slechts 9,7 %. Wel kreeg de vennootschap ook een aantal leningen toegestoken door haar aandeelhouders. Hoe dan ook, de reclameman kon niet volgen. Het koppel spatte uit elkaar en is vorige maand definitief gescheiden. Yannick Kalantarian en zijn vrienden zouden hun aandelen hebben verkocht met een rabat in de orde van grootte van 10 %.

Crazy gaat dicht!

Om het cabaret aan de Avenue George V nieuw leven in te blazen, worden intussen verscheidene initiatieven ontwikkeld. Vooreerst moest een professioneel directieteam geïnstalleerd worden, zo legt de voorzitter uit, die de nadruk legt op zijn rol als investeerder en niet als zaakvoerder. Dan waren de gaststerren aan de beurt. Eind 2006 was dat de Amerikaanse Dita Von Teese, mannequin en ‘burleskedanseres’ zoals ze zichzelf omschrijft. Haar nummer bestaat uit een ‘schalks bad’ dat eindigt in een reusachtige champagnecoupe. In februari 2007 was het de beurt aan Arielle Dombasle, zangeres en… stripteaseuse, want ze eindigt haar optreden al even schaars gekleed als de andere wezens die het podium bevolken.

Het publiek reageerde enthousiast en het bezoekersaantal haalde een tweecijferige groei, meldt Philippe Lhomme. “Inderdaad, tussen 11 en 99 percent zit nog een hele marge, maar als u ergens in het midden mikt, zult u niet ver van de waarheid zitten,” zegt hij.

Naast die, overigens winstgevende frivoliteiten wegen de materiële voorzieningen erg zwaar door. De beroemde rode zetels werden vorige maand per opbod verkocht en de Crazy is op dit ogenblik gesloten (tot midden september), maar dat is niet omdat Philippe en Yannick ruzie hebben gemaakt, maar omdat de zaal een grondige renovatie ondergaat. Heiligschennis? “Geenszins,” verdedigt de nieuwe eigenaar zich, “het komt eropaan het cabaret weer zijn uitzicht van weleer te geven, zowel wat de geest als wat de inrichting betreft. Alain Bernardin heeft zich dikwijls beklaagd dat hij de zaal heeft opgebouwd tot een amfitheater.”

“De geest van een cabaret zit in de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten en met elkaar te praten tijdens de voorstelling, vooraf binnen te komen en achteraf na te blijven, en niet om klaar te zitten als het doek opgaat,” legt Philippe Lhomme uit. Sympathiek dus en goed voor de business, we hebben het begrepen. De zaal zal meer worden ingericht met het oog op een zakenpubliek, onder meer met vip- loges. De projecties worden bovendien digitaal om zeer hoogwaardige voorstellingen mogelijk te maken.

Van een revolutie is er dus geenszins sprake. Overigens houden de inconditionnels van de Crazy – van Jean-Paul Gaultier tot Jack Lang en David Lynch – wel een oogje in het zeil.

Guy Legrand