Arbeidsbemiddeling moet naar gemeenschappen

Rudy Demotte en Charles Picqué (beiden PS) die als respectievelijk minister-president van Wallonië en Brussel pleiten voor een sterke Brussels-Waalse as. Minister van Werk Joëlle Milquet (cdH) die een lans breekt voor een bonus voor werkzoekenden die in een ander gewest een job aanvaarden. Twee feiten die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben. Maar schijn bedriegt. Door politieke proefballonnetjes op te laten, hopen de excellenties op het debat over de staatshervorming te blijven wegen of op zijn minst de tegenstrevers zenuwachtig te maken. Het blijft politique politicienne. Of een sterkere as Brussel-Wallonië tot beter bestuur zal leiden, is zeer de vraag. Idem voor het pleidooi van Joëlle Milquet. Zeer doorzichtig, want eigenlijk een bede om (nog maar eens) extra middelen voor Wallonië.

Het ware beter geweest als een van de Franstalige politici een voorstel had gelanceerd dat uit de band springt, revolutionair klinkt maar toch realiseerbaar is. Het zou hun geloofwaardigheid ten goede komen en meteen zouden ze aan de Vlamingen het bewijs leveren dat ze wel degelijk begaan zijn met een efficiënt bestuur van het land. Wie durft bijvoorbeeld te pleiten voor een overheveling van de arbeidsbemiddeling van de gewesten naar de gemeenschappen? Het voorstel klinkt absurd, maar is het niet. Jan Denys, arbeidsmarktdeskundige van Rand- stad, is ervoor gewonnen en liet er begin dit jaar een proefballonnetje over op. Het voorstel kreeg amper respons.

Jammer, want het scenario is realistischer dan het op het eerste gezicht lijkt. De arbeidsbemiddeling ‘communautariseren’, betekent dat ze beter afgestemd is op gemeenschapsbevoegdheden als opleiding en onderwijs. Het zou ook een complete vrijheid geven aan de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB) en zijn Waalse tegenhanger Forem om actief te zijn op de Brusselse arbeidsmarkt. De perfide houding van een aantal Brusselse PS’ers, die liever zien dat een deel van hun electoraat in de uitkeringseconomie blijft zitten, maakt dat een werkgelegenheidsbeleid in de hoofdstad nooit een prioriteit is geweest. De resultaten zijn er naar: daar waar de werkloosheidsgraad aan het begin van de jaren 80 in de drie gewesten nog min of meer gelijk was, is de kloof de voorbije decennia enkel groter geworden. Vooral de werkloosheidsgraad van meer dan 20 % in Brussel is schrijnend.

In zo’n nieuwe constellatie moeten de twee gemeenschappen niet meer omkijken naar een onwillig Brussels gewest. Bovendien kan deze verschuiving van bevoegdheden een aardige besparing opleveren. De Brusselse dienst voor arbeidsbemiddeling Actiris en het Brussels ministerie van Werk hebben dan geen bestaansrecht meer en een deel van hun middelen komt ter beschikking van de VDAB en Forem. Die hebben al bewezen een streng, intensief en dus efficiënt activeringsbeleid te kunnen voeren. De VDAB is al jaren een referentie en Forem volgt via Jobtonic jonge werklozen sneller op dan ooit het geval was. Een groot verschil met Brussel, waar alles tot de dag van vandaag op vrijwillige basis gebeurt. (T)

Door Alain Mouton