Agalev is dood, leve Groen!

“De groene beweging is niet afgeschreven,” zegt Mark Dubrulle, algemeen directeur van Club of Rome Brussels-EU Chapter, in deze Trends (blz. 38). De jongste verkiezingen geven de Vlaamse ondernemer én milieuactivist van het eerste uur gelijk. Vorig jaar slingerde de stem des volks Agalev nog uit het federale parlement wegens haar betweterige aanpak. Vandaag rehabiliteert diezelfde kiezer de pragmatische aanpak van Groen!.

Vera Dua doet het. Met 7,6 % van de stemmen haalt de eerste echte voorzitter van de groenen ruimschoots de kiesdrempel. Ondanks de eerste beslissing om af te haken, is Groen! praktisch verplicht om in de nieuwe Vlaamse regering te stappen. Want het enthousiasme voor een tripartite is verre van groot. In de praktijk werkt het niet. Bovendien waarborgt deze formule nog meer succes voor het Vlaams Blok. Kijk naar het voorbeeld van Antwerpen, waar de bonte coalitie van Patrick Janssens ( SP.A) er maar niet in slaagt de zwarte colonnes van Filip Dewinter ( Vlaams Blok) terug te dringen.

Tijdens haar ambtsperiode als Vlaams minister van Leefmilieu bewees Dua dat ze geen ecofundamentalist is. In het rapport dat Trends opstelde over de voorbije legislatuur kreeg ze voor haar beleid zelfs een zes op tien, een uitstekend resultaat in vergelijking met de gemiddelde score (4,6 op 10). Duurzame ondernemers weten immers dat economie en ecologie wel degelijk verzoenbaar zijn en dat die verzoening zelfs broodnodig is om op termijn te kunnen overleven. Onder druk van de publieke opinie investeert Shell in duurzame energie, terwijl Monsanto zijn imperialistisch programma van genetisch gemanipuleerde organismen (GGO) inkrimpt. Zelfs McDonald’s – dé grote boeman van de andersglobalisten – past zijn verpakkings- en productenbeleid aan de groene noden van de samenleving aan. Wereldwijd geeft Scandinavië het voorbeeld. Die landen combineren een sterke groei met een sociale-zekerheidsstelsel én een vooruitstrevend milieubeleid.

Als Groen! wil overleven en écht werk wil maken van een nieuwe, leefbaardere samenleving, mag de partij de industrie niet langer als de grote zondebok voorstellen. Ook het Belgische bedrijfsleven levert zware inspanningen om de vervuiling te beperken. Zo investeren onze ondernemingen jaarlijks niet minder dan 2,5 miljard euro in milieu. Ondanks hun sterke expansie stegen de CO2-emissies van de bedrijven tussen 1990 en 1999 met amper 0,1 %. In diezelfde periode nam de uitstoot in de transport- en residentiële sector met respectievelijk 21,5 % en 11,6 % toe. Volgens het Planbureau daalde de industriële luchtverontreiniging tussen 1994 en 2000 met gemiddeld 22 %. Daarom verzetten de werkgeversorganisaties zich met hand en tand tegen energiebelastingen en eisen ze een realistische aanpak op Europees vlak, die rekening houdt met de inspanningen uit het verleden. Tegelijk pleit het patronaat voor de meest efficiënte maatregelen conform de technologische ontwikkeling (vrijwillige sectorakkoorden) en internationale dimensie van het probleem (verhandelbare emissierechten). Maatregelen die nodig zijn als de westerse bedrijven hun concurrentiepositie gevrijwaard willen zien.

De tijd is dus rijp dat Groen! volwassen wordt en het bedrijfsleven de hand reikt. Zonder de toegevoegde waarde van de ondernemers kun je de huidige milieuproblemen niet oplossen.

Eric Pompen