Aandeelhouders mijden algemene vergadering

Weinig beleggers nemen deel aan de algemene vergadering van de bedrijven waarin ze hebben geïnvesteerd. Die bedrijven hebben er nochtans alle belang bij om de band met hun aandeelhouders te verstevigen.

Op een paar uitzonderingen na, hebben alle beursgenoteerde bedrijven intussen hun jaarlijkse algemene vergadering achter de rug. Voor het gros van de – vooral kleinere – beurskapitalisaties viel de opkomst van aandeelhouders traditiegetrouw mager uit. “We moeten niet hypocriet doen. Als er geen problemen zijn, komt er geen kat,” constateert Luc Vansteenkiste. Als voorzitter van fotofinishinggroep Spector zag de gewezen VBO-voorzitter behalve twee journalisten en een vertegenwoordiger van de referentieaandeelhouders niemand opdagen. Een spijtige zaak voor het bedrijf dat daarmee heel wat managementtijd en geld – alleen al een aankondiging in de media kost al snel 10.000 euro – verloren zag gaan. Vansteenkiste staat dan ook niet weigerachtig tegenover een aanpassing van de formele, gedateerde aangelegenheid: “Voor staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging Vincent Van Quickenborne (VLD) valt er hier zeker nog iets te versoepelen.”

In 2002 maakte de wetgever nochtans al een papieren algemene vergadering mogelijk. Voor veel KMO’s, waar de familiale aandeelhouders het vaak niet zien zitten om zich jaarlijks naar de maatschappelijke zetel te begeven om er onder andere de jaarrekening goed te keuren en de bestuurders kwijting te geven, betekende die wet een bevrijding van een zware last. “Maar gezien het publieke karakter kunnen de beursgenoteerde bedrijven niet genieten van deze vereenvoudiging,” zegt Guy Poppe van het Antwerps advocatenkantoor Peeters & Partners.

In tijden waar iedereen de mond vol heeft over corporate governance, vindt het pragmatisme van Vansteenkiste maar weinig aanhangers. Zeker niet bij de pleitbezorgers van de minderheidsaandeelhouders, zoals Deminor. Al beseffen ook zij wel dat het internet veel mogelijkheden biedt om de communicatie tussen aandeelhouders en directie te bevorderen. Ook het oprichten van aandeelhouderscomités – een courante praktijk in Frankrijk en Italië – kan volgens het kantoor de band tussen beide partijen nauwer aanhalen.

Is niet iedereen het eens over de te nemen maatregelen, er is wel een consensus over de oorzaak van de passiviteit van de beleggers: het wordt steeds ingewikkelder. Zo gaat de invoering van IAS/IFRS het petje van heel wat particulieren te boven. Daarenboven werken de bedrijven, daarbij niet gehinderd door de financiële analisten, de onduidelijkheid in de hand door bijvoorbeeld termen als brutowinst, courante winst en operationele winst door elkaar te gebruiken. “Het is de hoogste tijd dat het CBFA richtlijnen uitvaardigt voor ondubbelzinnige definities van winst, cashflow, brutomarge en gearing,” pleit Vivant-politicus en bedrijfsleider van onder meer Melexis, Roland Duchâtelet. “Eens er daar duidelijkheid over bestaat, zal het al veel gemakkelijker zijn om de beleggers warm te maken voor de algemene vergadering.

D.V.T.

“We moeten niet hypocriet doen. Als er geen problemen zijn, komt er geen kat.”