De fouten van de Europese elites

De Europese verkiezingen in tal van EU-landen zijn een blamage voor de traditionele partijen.

Het Front National haalt een kwart van de stemmen in Frankrijk. In Denemarken staat een anti-immigratiepartij op één. De eurosceptici van Alternative für Deutschland doen hun intrede in het Europees Parlement. De anti-Europese Nigel Farage glorieert met UKIP in Groot-Brittannië. Extreemlinks en extreemrechts winnen in Griekenland. De Europese verkiezingen in tal van EU-landen zijn een blamage voor de traditionele partijen.

Moet dit weggelachen worden met de opmerkingen dat de kiezer zich kan vergissen? Neen, de kiezer heeft altijd gelijk, ook bij Europese verkiezingen. De vele proteststemmen hebben de Europese elites vooral aan zichzelf te danken.

Het is de prijs die ze betalen voor het te snel ineenknutselen van de Europese constructie. Nog voor de eurozone daadwerkelijk een feit was, hebben tal van economen gewaarschuwd voor de gebrekkige manier waarop de eenheidsmunt in de Unie werd ingevoerd. Iedereen wist dat een muntunie zonder politieke unie onzin was, en toch hebben de Europese elites hun wil doorgedrukt.

Critici werden toen weggehoond. De Europese Unie was een moreel superieur project en dus was er geen plaats voor pretbedervers. Staatshoofden en regeringsleiders luisterden niet naar de bezwaren en betalen er nu de prijs voor. Het gevolg is dat we ons kunnen afvragen of het vertrouwen in het Europese project nog snel terugkomt.

De anti-Europese kritiek van radicaal links en rechts lijkt sterk op elkaar en raakt steeds dieper verankerd in de Europese Unie: tegen economische mondialisering, protectionistisch, tegen wat een ‘antiscociaal’ beleid heet te zijn… Enkel met aanhoudend sterke economische groeicijfers zullen de Europese burgers opnieuw het vertrouwen in het EU-project krijgen. En daar zullen we nog een hele tijd op moeten wachten.