Julien De Wilde: ‘De vakbonden weten niet wat wereldwijde concurrentie betekent’

De vakbonden, en een flink aantal politici, beseffen niet wat wereldwijde concurrentie voor onze bedrijven inhoudt, meent captain of industry Julien De Wilde.

De vakbonden, en een flink aantal politici, beseffen niet wat wereldwijde concurrentie voor onze bedrijven inhoudt, meent captain of industry Julien De Wilde.

Tussen Julien De Wilde, de voorzitter van Agfa-Gevaert en Nyrstar en de voormalige CEO van Bekaert, en de vakbonden komt het wellicht nooit meer goed. Daarvoor ergert de éminence grise van de Belgische industrie zich al te lang aan de houding van de bonden. Maar nu loopt het volgens De Wilde echt wel de spuigaten uit. “Het wordt hoog tijd dat de leiding van de vakbonden aanvaardt dat België geen eiland is en het algemeen belang laat primeren boven het eigenbelang.”

Wat is uw boodschap aan de vakbonden?

Julien De Wilde: “De vakbonden zeggen dat het eenheidsstatuut de loonkosten slechts met 0,12 procent zal opdrijven. Dus zeg ik: wacht eens, op een moment dat iedereen het erover eens is dat de loonkosten te hoog zijn, vinden zij een verhoging niet meer erg? Wat is dat? Cynisme? Ik kan me niet inbeelden dat het onbegrip is, want die vakbondsleiders zijn verstandige mensen. Of het nu 0 procent,1 procent, 4 procent of 10 procent meer kost, dat maakt voor hen blijkbaar niet echt uit. Bij hen leeft het idee dat ze alleen hun achterban moeten beschermen. In normale omstandigheden is dat ook hun basistaak. Maar er zijn momenten in de geschiedenis – zoals de crisis van vandaag – dat je verder moet kijken.”

“Ik roep ook de regering op zich daarboven te stellen en naar het algemeen belang te kijken, en niet alleen naar dat van de vakbonden. Ook voor politici is het misschien goed eens naar de geschiedenis te kijken en te zien hoe sommige van die fantastische vakbondsmensen in het buitenland geëindigd zijn, doordat ze te ver zijn gegaan. Mijn haar komt overeind als ik de retoriek hoor, zoals 150.000 banen beloven met de 13 miljard euro die we uit fraudebestrijding halen. Dat houdt geen steek. Dat is mensen tegen elkaar opzetten.”

“We moeten ook af van de destructieve retoriek die we steeds horen. Het is niet omdat er enkele investmentbankers de wereld bijna om zeep hebben geholpen, dat al die mensen in de industrie die elke dag hard werken en proberen nieuwe dingen te ontwikkelen, over dezelfde kam moeten worden geschoren. Die retoriek slaat aan, zeker in crisistijd, maar ze lost de crisis niet op. Stop daar dus mee.”

Maar de vakbonden moeten hun rol kunnen spelen in de onderneming.

Julien De Wilde: “Ik ben een fervente aanhanger van één vakbond per industrietak, die met de bedrijven meedenkt over de strategie en de uitwerking ervan. Wat kan een CEO zich meer wensen dan samen te werken met een vakbondsafgevaardigde die zich geen zorgen hoeft te maken over het aantal stemmen dat hij meer heeft dan de andere, maar meedenkt over hoe het bedrijf het nog beter kan doen? Nu hebben we drie vakbonden in een bedrijf. Hun hoofddoel is bij de sociale verkiezingen zo veel mogelijk stemmen te halen, zodat ze zo veel mogelijk afgevaardigden hebben in de ondernemingsraad en in het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk. Dat is toch niet zinvol? Nu wordt er vaak energie gestoken in het elkaar vliegen afvangen. Zo verspil je ook tijd.”

“Eén vakbond mag zoals in Duitsland Mitbestimmung hebben, met veel plezier zelfs. Maar met drie vakbonden die vooral proberen elkaar de loef af te steken, kunnen we daar nooit in slagen. Zie je ze al zitten in je raad van bestuur, elk met hun vertegenwoordigers? Dat is niet te doen.”

U neemt Duitsland graag als voorbeeld.

Julien De Wilde: “We beleven nu al een handvol jaren een enorme economische crisis, en wat zien we bij de vakbonden? Stakingen, een onverzettelijke houding tegenover structurele veranderingen en jaren vertraging om een inzicht in de problemen te krijgen, bijvoorbeeld over de te hoge loonkosten. De vakbonden geven mij ook de indruk dat ze de sociale zekerheid niet structureel ten goede te willen aanpassen. Daarmee bedoel ik maatregelen nemen om de competitiviteit van onze bedrijven te verhogen.”

“Ik vind het dan wel verbazingwekkend dat diezelfde vakbonden wel uit zijn op de extra middelen die in Duitsland zijn vrijgekomen dankzij structurele maatregelen zoals de verhoogde flexibiliteit van de arbeidsmarkt, de bevriezing van de lonen voor een langere periode en pensioenaanpassingen. Iedereen in Europa wil nu met andere woorden dat geld van die Duitsers, die slechts een handvol euro’s verdienen en in feite onderbetaald zijn. Ik heb zelden een logica gezien die zo asociaal was als die van de vakbonden. Want hadden de Duitsers niets veranderd, dan had Duitsland nu geen middelen om bijvoorbeeld Griekenland te redden. Leg mij eens uit waarom de rest van Europa in 2002 niet hetzelfde heeft gedaan als de toenmalige bondskanselier Gerhard Schröder? Dat was toch geen genie? Wel een man met visie, die het goed voorhad met iedereen.”

Het volledige interview met Julien De Wilde leest u deze week in Trends.